Η εκπλήρωση ενός ιερού χρέους...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΑΡΙΣΑΙΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΗ DNA ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΑ ΟΣΤΑ ΣΥΓΓΕΝΗ ΤΟΥ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Νοέμβριος του 2019: Τα οστά 193 Ελλήνων στρατιωτών, πεσόντων, στα βουνά της Αλβανίας κατά το έπος του ‘40, ενταφιάζονται στο στρατιωτικό νεκροταφείο της Κλεισούρας κοντά στην Πρεμετή. Για πολλούς εν ζωή συγγενείς τους, η ταυτοποίησή τους γίνεται μέσω DNA, με μια απλή αιμοληψία στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία της χώρας.

Έπρεπε να δεις τα χαρτιά του για να διαπιστώσεις ότι ο άντρας που μπήκε εκείνο το πρωινό στο ιατρείο, πλησίαζε τα 100 του χρόνια. Γιατί η θωριά του άλλα έδειχνε: Ψηλός και αγέρωχος, γκριζομάλλης, με καθαρή ματιά, ένας γέρος λεβέντης...

Το διαπίστωσε και ο γιατρός, όταν ανταπέδωσε τη χειραψία με το δυνατό και δουλεμένο χέρι του.
Σκοπός της επίσκεψής του στο ιατρείο, να δώσει αίμα. Όχι όμως για τους λόγους που εύκολα θα υπέθετε κανείς.
Ο κ. Μιχάλης Γ., βρισκόταν στο μικροβιολογικό εργαστήρι του 424 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου, προκειμένου να επιτελέσει ένα ύψιστο καθήκον. Όπως είχε κάνει και 80 χρόνια πριν, πολεμώντας για την πατρίδα στα βουνά της Αλβανίας.
Αυτήν τη φορά, ο σκοπός του ήταν άλλος. Εξίσου ιερός όμως. Γιατί ο πόλεμος εκείνος μπορεί για τους περισσότερους από εμάς να είναι άγνωστος ή και μακρινός, για κάποιους όμως έχει αφήσει εκκρεμότητες. Όπως για τον κ. Μιχάλη. Που αναζητεί τα οστά του χαμένου αδελφού του.
Τον Δεκέμβριο του ΄40 ήταν η τελευταία φορά που αντάμωσαν. Η Λάρισα, η Θεσσαλία, ήταν οι κύριοι αιμοδότες του αλβανικού έπους, αφού ήταν ο ανθός εκείνης της γενιάς, που βρέθηκε να πολεμά στη βόρεια Ήπειρο τις ορδές του Μουσολίνι. Τα δύο αδέλφια από χωριό της περιοχής μας, βρέθηκαν στο μέτωπο, σε διαφορετικές όμως μονάδες.
Ο Μιχάλης ήταν ο τυχερός. Ο αδελφός του όχι. Δεν τον ξαναείδε. Σκοτώθηκε το ΄41, λίγο πριν την εαρινή επίθεση των Ιταλών.
Το έμαθε όταν του ήρθε η απαλλαγή. Καθώς είχε χαθεί ο αδελφός του, το στράτευμα τον αποστράτευε, ώστε να μη χαθεί και δεύτερο παιδί στην ίδια οικογένεια. Ο αξιωματικός τού επέδωσε στην πρωινή αναφορά το σχετικό έγγραφο. Εκείνος έκανε δέκα βήματα διαβάζοντάς το. Δεν δάκρυσε, απλά το έσκισε. Γύρισε στον αξιωματικό λέγοντάς του: αν η πατρίδα το απαιτεί να σκοτωθώ για εκείνη, τότε θα σκοτωθώ.
Ο Λαρισαίος πυροβολητής του πυροβολικού έμεινε στις τάξεις του ελληνικού στρατού πολεμώντας. Στις 10 Μαρτίου μάλιστα παρασημοφορήθηκε επ΄ ανδραγαθία. Η ζωή του κύλησε ειρηνικά έκτοτε. Όμως...
...Όμως έλειπε από αυτήν κάτι. Τα οστά του αδελφού του δεν είχαν βρεθεί ποτέ. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, η ελπίδα του αναπτερώθηκε. Η πολιτεία, σε εφαρμογή σχετικής συμφωνίας με την Αλβανία, είχε ανακοινώσει τη διαδικασία δημιουργίας μιας βάσης δεδομένων για την ταυτοποίηση οστών πεσόντων στο μέτωπο του ΄40. Έσπευσε να δώσει αίμα μήπως και «ανταμώσει» ξανά με εκείνον. Αυτό το ύστατο «αντίο», το αισθάνεται ακόμη ως χρέος, κι ας είναι αυτό το τελευταίο της δικής του ζωής.
-«Μη φοβάστε ρε τον Ερντογάν. Είστε Έλληνες» βροντοφώναξε, κι αυτή ήταν η αποχαιρετιστήρια φράση προς τον γιατρό του Μικροβιολογικού του 424 ΓΣΝ.
Θα τη θυμάται πάντα, μαζί με το ατσαλένιο σφίξιμο του χεριού του...
Σε όλη την Ελλάδα εκατοντάδες συγγενείς αγνοουμένων του αλβανικού μετώπου έχουν δώσει αίμα αναζητώντας τους δικούς τους ανθρώπους. Στη Λάρισα καμιά 80αριά, στη Θεσσαλία περίπου 200. Οι αριθμοί δεν είναι μεγάλοι, δικαιολογούνται όμως από τον χρόνο που έχει περάσει, αλλά και τα νέα δεδομένα που έφερε η πανδημία.
Πίσω όμως από κάθε αριθμό, υπάρχει μια ανθρώπινη ιστορία. Μια από τις πολλές, που όλες όμως δείχνουν κάτι: εκείνη ήταν μια άλλη γενιά. Μπορεί να τη σφυρηλάτησαν οι συνθήκες της ζωής, ήταν όμως διαφορετική. Και όχι μόνο οι άνθρωποι που πολέμησαν, αλλά και οι απόγονοί τους.
Να, όπως η περίπτωση μιας άλλης Λαρισαίας γιαγιάς σήμερα, που μαζί με τον αδελφό της, έδωσαν το αίμα τους αναζητώντας τον πατέρα τους. Που, βρέφος τότε, δεν είχε προλάβει να γνωρίσει. Σε αντίθεση με τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερο αδελφό της. Τον οποίο μακάριζε γιατί εκείνος τουλάχιστον είχε μια ανάμνηση από εκείνον. Ποια ήταν αυτή; Κάποια μέρα ο πατέρας τους μοίραζε στα παιδιά του χωριού ρόκες (ψημένα καλαμπόκια). Σε όλα τα παιδιά έδωσε μισό κομμάτι, ενώ στον αδελφό της ένα ολόκληρο. Αυτή ήταν η εικόνα, μαζί με τη μυρωδιά και τη γεύση του ζεστού καλαμποκιού...
Μια ρόκα ήταν εκείνη που σφράγισε και τη μοίρα του. Σκοτώθηκε στο χαράκωμα, τη στιγμή που τη μασούσε για να την κάνει χυλό προκειμένου να ταΐσει τον παγωμένο από τα κρυοπαγήματα συμπολεμιστή του, που δεν μπορούσε να τη δαγκώσει...
Εκεί τον βρήκε ο θάνατος...
Κάθε υπόθεση και μια ιστορία. Που συνδέει τους απογόνους με τους ήρωες του ‘40.
Μια γραμμή αίματος και αναμνήσεων, που γίνεται προσπάθεια να «ζωντανέψει». Αλλά και ενός χρέους που πρέπει να αποδοθεί απέναντι σε ήρωες που πολέμησαν για εμάς.
Αυτή τη σημασία έχει η ταυτοποίηση των οστών πεσόντων στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, μέσω των εν ζωή συγγενών τους.
Στη Λάρισα η λήψη αίματος (πρόκειται για μια απλή αιμοληψία) γίνεται στο Μικροβιολογικό Εργαστήριο του 424 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου. Υπεύθυνος είναι ο Αρχίατρος κ. Βασ. Καραβασίλης (τηλ.: 2410-993.673).