-Ε; Ποιο;
-Το Τοπ, στη Δευκαλίωνος...
-Δεν υπάρχει τσιπουράδικο Τοπ στη Δευκαλιώνος! Το μόνο τσιπουράδικο είναι η Αντιγόνη.
-Ε, η Αντιγόνη ήταν το Τοπ...
Νέο που καταρχήν προκαλεί μούδιασμα. Οχι το γλυκό, σαν αυτό που σου δημιουργεί το τρίτο ή τέταρτο ποτηράκι τσίπουρο, αλλά το άλλο, το άσχημο, αυτό που σου προκαλεί όταν μαθαίνεις ένα δυσάρεστο γεγονός.
Ποτέ άλλοτε ένα μαγαζί δεν συνδέθηκε τόσο πολύ με το μικρό όνομα της ιδιοκτήτριας όσο το Τοπ στη Δευκαλίωνος... Και τώρα εδώ και λίγες ημέρες η Αντιγόνη έκλεισε. Οχι για διακοπές, άλλωστε στα 29 χρόνια της λειτουργίας του μαγαζιού η Αντιγόνη δεν το έκλεισε ποτέ για να πάει διακοπές. Έκλεισε οριστικά.
Και για όποιον δεν ξέρει τι σημαίνει η Αντιγόνη, ας βάλει ένα τσιπουράκι, ας ετοιμάσει έναν μερακλίδικο μεζέ κι ας διαβάσει...
Αντιγόνη σημαίνει μεσημέρια με γέλια, με φωνές, διαφωνίες και συμφωνίες, με αλήθειες και ψέματα. Μεσημέρια που έγιναν απογεύματα, αν και πήγες για ένα στο πόδι. Μυρωδιές από κεφτεδάκια και γαύρο τηγανιτό. Μα πάνω απ’ όλα Αντιγόνη σημαίνει παρέα...
Μα καλύτερα ας μας πει η ίδια η Αντιγόνη (Στρατάκου το -εν πολλοίς... άγνωστο- επίθετό της) για το Τοπ... Την πετύχαμε σε νησί του Ιονίου να απολαμβάνει ολιγοήμερες διακοπές, 29 χρόνια χωρίς διακοπές άλλωστε είναι πολλά πάρα πολλά... «Τίτλοι τέλους για το τσιπουράδικο, τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να το κάνεις αυτό...» θα τη ρωτήσουμε. «Πολλοί παράγοντες με οδήγησαν στην εξέλιξη αυτή. Πρώτον το μαγαζί ήταν πολύ μικρό, λίγα τα τετραγωνικά, δεύτερον επειδή δεν πιστεύω ότι θα ομαλοποιηθούν τα πράγματα μέσα στην επόμενη διετία σχετικά με τον κορονοϊό και τρίτον επειδή μου είπε ο ιδιοκτήτης ότι σε ενάμιση χρόνο το θέλει, έτσι ούτε μπορώ να κάνω σχέδια για το μέλλον ούτε και να επενδύσω σ’ αυτό» θα μας απαντήσει. «Πρόσφατα σε ένα άλλο τσιπουράδικο της πόλης, άκουσα από διπλανή παρέα την έκφραση τα ”Ορφανά της Αντιγόνης’’», της αναφέρω, για να ακούσω από την άλλη μεριά της γραμμής τα τραγανά γέλια της αλλά και ένα «αχ» της μελαγχολίας «Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι, γιατί κι εγώ έχω χάσει το δικό μου το σπίτι. Αν σκεφτείς ότι επί 29 συναπτά έτη -άνοιξε στις 19 Αυγούστου 1991- ήμουν κάθε μέρα εκεί, θα καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι και για μένα. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου οι πελάτες μου να πάνε σε άλλα μαγαζιά και να αισθάνονται όπως αισθάνονταν σ’ εμένα. Ξέρω ότι σε κάποιους χάλασα τη σειρά τους, όπως λέμε. Στο μαγαζί να σκεφτείς είχα πελάτη σταθερό για 29 χρόνια, από την αρχή της λειτουργίας του δηλαδή». Και πριν καλά-καλά της καταθέσουμε την έκπληξή μας, θα συνεχίσει λέγοντας «Το 85 τοις εκατό της πελατείας μας ήταν σταθερό, ξέραμε τι ώρα θα έρθει ο καθένας, αλλά και τις συνήθειές του. Πώς πίνει το τσιπουράκι του, τι μεζεδάκι θέλει, αλλά και ποιος κάνει ψίχουλα και ποιος πετάει τη στάχτη κάτω. Ηταν στέκι. Έγιναν και πολιτικές ζυμώσεις, και συζητήσεις και τσακωμοί και εκνευρισμοί και πολλοί έδειξαν τον αληθινό τους εαυτό. Γιατί όταν κάποιος κάθεται για να διασκεδάσει φεύγοντας αφήνει το αποτύπωμά του, έστω και μία φορά να έχει έρθει» θα μας πει.
«Αντιγόνη, ποιο πιστεύεις ότι ήταν το μυστικό της επιτυχίας» θα τη ρωτήσουμε. «Θεωρώ ότι στο κομμάτι του μεζεδοπωλείου -ή του τσιπουράδικου αν θες- ήταν μοναδικό το στυλ που είχε το μαγαζί, χωρίς να λέω ότι δεν υπήρχαν καλύτερα μαγαζιά από το Τοπ, απλά το στυλ ήταν μοναδικό και ιδιαίτερο. Πράγμα φυσικά που έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα τον δικό μου. Ημασταν το πρώτο μαγαζί που έβαλε το τσίπουρο σε ποτήρι. Στην αρχή με τον πατέρα μου -το μαγαζί ξεκίνησε από τον πατέρα μου- δεν θέλαμε να δουλέψουμε καν τα εξτρά, θέλαμε απλώς το τσίπουρο να είναι το απεριτίφ πριν να πας για φαγητό. Βέβαια δεν στάθηκε δυνατό αυτό αφού ο Λαρισαίος έχει μάθει με το τσίπουρο να τρώει...» θα μας πει.
«Εχεις στο μυαλό του την ιδέα να ανοίξεις ξανά τσιπουράδικο» θα τη ρωτήσουμε. «Δεν σου κρύβω ότι -αν πάνε καλά τα πράγματα- σκέφτομαι κάτι να κάνω. Βέβαια μιλάμε σε ορίζοντα ενός και πλέον χρόνου για να δούμε πώς θα πάνε και τα πράγματα με τον κορονοϊό. Δυστυχώς δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα μαζί του. Πιστεύω μάλιστα ότι η εστίαση θα αλλάξει εντελώς, και πιστεύω ότι θα είναι και σωστό, στην κατεύθυνση των περισσότερων και αυστηρότερων υγειονομικών ελέγχων. Θα χαρώ να μπω στον χώρο με άλλες προϋποθέσεις» θα μας πει, «ποιες είναι αυτές οι άλλες προϋποθέσεις» τη ρωτάμε. «Θα τις δεις όταν ανοίξω το μαγαζί» θα απαντήσει γελώντας.
«Το αγάπησες πολύ το Τοπ, ε;» τη ρωτάμε, «Το αγάπησα πάρα πολύ. Γιατί αλλιώς δεν θα έβγαινε για 29 χρόνια, για μια γυναίκα κιόλας. Μπήκα 23 και είμαι 53...» απαντά με χαμόγελο η Αντιγόνη.
