Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ.: Κώστας Τσάντζος
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που λένε κι αυτοί που κάνουν. Ο κ. Νίκος Καπετανόπουλος ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και δεν το μαρτυρά ο ίδιος, μα οι πράξεις του. Κατοικεί στις Λαϊκές Πολυκατοικίες της Νεάπολης που μετράνε μισό αιώνα περίπου ζωής. Παλιά κτίσματα και παλιός περιβάλλοντας χώρος. Από τη στιγμή που βγήκε στη σύνταξη αποφάσισε να ομορφύνει την καθημερινότητα, τόσο τη δική του, όσο και των περιοίκων. Δεν περίμενε τους ανθρώπους του Δήμου να το κάνουν, αλλά πήρε την... τσάπα στα χέρια του και ξεκίνησε. Σκάλισε, φύτεψε, πότισε, ξεχορτάριασε και τώρα απολαμβάνει.
Τον συναντάμε, καθώς κάθεται κάτω από μια τεράστια μουριά και πίνει τον ελληνικό καφέ του, κάτω από τον παχύ ίσκιο. «Το καταλαβαίνετε προφανώς ότι σπανίζουν οι περιπτώσεις των ανθρώπων που φροντίζουν τους χώρους που δεν είναι ιδιωτικοί» του λέμε, καθώς γνέφει καταφατικά. Μα τι του λέμε για σπανιότητα αφού και ο ίδιος αποτελεί μια περίπτωση πραγματικά σπάνια.
Γεννήθηκε στον Ωρωπό της Αττικής από πατέρα με λαρισινή καταγωγή. Θυμάται εκείνον τον όμορφο τόπο με λαχτάρα. Ζούσαμε στον παράδεισο και ήρθαμε στην κόλαση της πόλης, λέει χαρακτηριστικά. Αναπολεί έναν τόπο γεμάτο πεύκα, μπιζελιές, αρώματα, πορτοκαλεώνες και την αλμύρα της θάλασσας να τους λούζει.
Ο πατέρας του όμως αρρώστησε και η μάνα του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσει όλα τα παιδιά. Έτσι, ως αγόρι, βρέθηκε στον Βόλο και συγκεκριμένα σε ίδρυμα της Βασιλικής Πρόνοιας -Στοιχειώδους και Μέσης Εκπαίδευσης. Εκεί έβαλε σε μια σειρά τις γνώσεις του. Έκανε γυμναστική, ακολουθούσε καλή διατροφή και διάβαζε. Πήρε υποτροφία για τη Σχολή Αναβρύτων στην Κηφισιά και εκεί εφοδιάστηκε τους καλούς τρόπους. «Άλλος κόσμος» έχει να θυμάται.
Έλα όμως που αγωνιούσε για τη δουλειά. Ένιωθε πως κάτι έπρεπε να κάνει για να βγάλει χρήματα και να βοηθήσει την οικογένειά του. Τα άφησε όλα και βγήκε στις πλατείες της Λάρισας να πουλήσει πασατέμπο διότι έψαχνε το ψωμί της ημέρας. «Μια μέρα όμως ήρθε ένας κύριος και μου τα αγόρασε όλα σαν ελεημοσύνη. Εγώ αισθάνθηκα άσχημα και τα παράτησα. Δεν πήγα να ζητιανέψω. Δουλειά έψαχνα».
Πείσμωσε, γύρισε στο σχολείο και δούλευε στο Ινστιτούτο Γεωλογίας στη Λάρισα. Από εκεί κέρδισε και την πρόσληψη για τη Θεσσαλονίκη. Μόνιμη θέση, σίγουρος μισθός.
«Δεν πήγα όμως γιατί η μάνα μου, η Ασπασία, στεναχωριόταν που θα έφευγα ξανά. Μου είχαν λείψει όλοι τόσα χρόνια και δεν ήθελα να τους αφήσω πάλι» λέει με παράπονο.
Από τότε και μέχρι σήμερα έκανε πολλές δουλειές. Πιο χαρακτηριστική αυτή του ψαροπώλη στη γωνία Σούτσου και Παλαιστίνης. Οι παλιοί θα τον θυμούνται... Χαρακτηριστική φιγούρα.
Όση ώρα λέει την ιστορία του σηκώνεται κάθε τόσο και φροντίζει τις τριανταφυλλιές, κόβει αγγουράκια από τον μπαχτσέ και δίνει στους περαστικούς και γείτονες. Κοιτάζει με μεράκι τις πασχαλιές, τα δενδρολίβανα, τα χρυσάνθεμα, τις βερικοκιές. Περιμένει να μεγαλώσει κι άλλο η ροδιά. «Κρίμα που δεν ήρθατε άλλη εποχή να δείτε όταν ήταν ανθισμένοι οι κρίνοι» λέει.
«Οι γείτονες»; τον ρωτάμε, «τι λένε για όλα αυτά». «Κάποιοι το απολαμβάνουν και έρχονται μαζί να πιούμε τον καφέ μας, κάποιοι άλλοι πάλι φωνάζουν μέχρι και την αστυνομία. Δε βαριέσαι» τονίζει.
Μα είναι και ο Δήμος πλέον που τον στηρίζει «Α, ναι. Ο κ. Ζαούτσος ειδικά είναι στήριγμα. Βλέπει τις καλές προσπάθειες και τις ενισχύει» καταλήγει. Ένας λαϊκός παράδεισος στις Λαϊκές Πολυκατοικίες της Νεάπολης...
