Εκείνοι οι άνθρωποι με φιλότιμο, εκείνοι οι άνθρωποι που αγαπούν σιωπηλά και βοηθούν αθόρυβα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που δίχως δεύτερη σκέψη έσπευσαν να βοηθήσουν τη 45χρονη Λαρισαία Βασιλική Χατζηπούλιου, που έφτασε τις προάλλες γεμάτη απόγνωση στην «Ε» για να πει την ιστορία της. Άνεργη 44 μήνες, με πενιχρό εισόδημα που δεν επαρκεί ούτε για τα στοιχειώδη και τα χρέη της. Η διακοπή του ρεύματος στο σπίτι της ήταν το τελευταίο χτύπημα. Απευθύνθηκε όπου μπορούσε, χτύπησε την πόρτα του Δήμου Λαρισαίων αλλά δεν ήταν κανείς εκεί να την ακούσει, μάλλον γιατί κανείς δεν ήθελε. Εξάλλου, τι παραπάνω είχε η κ. Βασιλική από τους δεκάδες ανήμπορους συμπολίτες που ζουν κάτω από συνθήκες ακραίας φτώχειας;
Στην εφημερίδα πάντως έφτασε ελπίζοντας να ευαισθητοποιήσει τη δημοτική αρχή, να βρει μια λύση. Το πρόσωπό της τα έλεγε όλα. Απόγνωση, φόβος, θλίψη, ντροπή... και μια αξιοπρέπεια που πολλοί θα ζήλευαν.
Ούτε της πέρναγε από το μυαλό ότι η δημοσίευση της ιστορίας της θα κινητοποιούσε ανθρώπους που ποτέ δεν την είχαν συναντήσει στη ζωή τους, αλλά με μεγάλη προθυμία θέλησαν να τη βοηθήσουν.
Ο κύριος Κ. ήταν ο πρώτος που μας τηλεφώνησε. «Θέλω να βοηθήσω. Μπορώ να πληρώσω το χρέος της κυρίας Βασιλικής για να της επανασυνδέσουν το ρεύμα. Θέλω όμως να γίνει ανώνυμα». Του εξηγήσαμε ότι το χρέος της είναι σχεδόν 1.000 ευρώ και αν ήθελε να επικοινωνήσει μαζί της. Όμως από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρος, θα το έκανε αθόρυβα. Όπως και έγινε. Συναντηθήκαμε μαζί του πήγαμε στην τράπεζα, κατέθεσε τα χρήματα και το μόνο που μας ζήτησε ήταν να τον ειδοποιήσουμε ότι έγινε η σύνδεση του ρεύματος στο σπίτι της Βασιλικής. Περισσότερα δεν είπαμε. Δεν γνωρίζουμε αν τα χρήματα αυτά τα έδωσε από το υστέρημά του ή από το περίσσευμά του, ξέρουμε σίγουρα όμως ότι τα έδωσε με την καρδιά του.
Παρόμοια περίπτωση και ο κ. Σπ. που επικοινώνησε μαζί μας και ζήτησε να βοηθήσει. Τελικά όπως μάθαμε από τη Βασιλική, χωρίς να της αποκαλύψει την ταυτότητά του παρά μόνο το μικρό του όνομα, της ζήτησε να βοηθήσει πληρώνοντας ίσως κάποιον λογαριασμό. Ναι, είχε και άλλα χρέη. Έτσι αποπλήρωσε ένα μέρος των οφειλών της στη ΔΕΥΑΛ.
Υπήρξαν και άλλοι που έσπευσαν. Λίγα τρόφιμα, μια κουβέντα παρηγοριάς, όλοι με τον τρόπο τους, έδωσαν σε αυτή τη γυναίκα ελπίδα. Γείτονες που άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και την άφησαν να μείνει μέχρι να φορτίσει το τηλέφωνό της, γείτονες που της έδωσαν εισιτήριο να πάρει αστικό να πάει να κάνει αίτηση για δουλειά σε εργοστάσιο.
ΆΝΘΡΩΠΟΙ όλοι τους. Στο τηλέφωνο έκλαιγε. Ήθελε να πω σε όλους εκείνους που τη βοήθησαν χωρίς να τη γνωρίζουν, ότι δεν θα σταματήσει να αγωνίζεται. «Έκανα τα χαρτιά μου για εποχιακή. Θα με πάρουν, έχω ξαναδουλέψει. Θέλω να τους το πείτε κυρία Νατάσα. Και εγώ ό,τι μπορώ να κάνω για εκείνους. Νιώθω ευγνωμοσύνη, υπάρχουν τελικά ακόμη άνθρωποι. Δεν χάνω τη πίστη μου, τώρα είμαι πιο δυνατή. Τους ευχαριστώ όλους και εύχομαι κάποια μέρα να μπορέσω να τους το ανταποδώσω».
Σίγουρα η κ. Βασιλική δεν είναι η μοναδική περίπτωση, ούτε ίσως και η χειρότερη. Το γεγονός όμως ότι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται βασικά αγαθά όπως το ρεύμα, το νερό ή την τροφή ένα πράγμα μόνο δείχνει. Οτι έχουμε αποτύχει. Αποτύχαμε στα βασικά. Επιβάλαμε το «φαίνεσθαι» ως κώδικα κοινωνικής επιτυχίας, το πνεύμα ατόνησε και η ψυχή χάθηκε στον κυκεώνα του «φαίνεσθαι». Ευτυχώς όμως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, με αξίες και καρδιά χρυσάφι που αν τύχει και περάσουν από τη ζωή μας, μπορούμε να πάρουμε το πολυτιμότερο μάθημα ζωής από εκείνους και ίσως, λέω πάλι ίσως, αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και αντιληφθούμε τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή. Εξάλλου, όλοι περαστικοί είμαστε, ας φροντίσουμε φεύγοντας να μην αφήσουμε μόνο «σκουπίδια».
ΝΑΤΑΣΑ ΠΟΛΥΓΕΝΗ
