Τι συμβαίνει στο Φρούριο;

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ: ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ;

Την αντίδραση του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Λάρισας προκάλεσε η απαγόρευση εισόδου στον περιβάλλοντα χώρο του Φρουρίου, αφού, όπως αναφέρει σε ψήφισμά του, αυτός είναι δημόσιος και όχι ιδιωτικός.

Το ψήφισμα αναφέρει τα εξής:
«Τις τελευταίες μέρες η καθημερινότητα των πολιτών έχει αλλάξει, ίσως και ριζικά. Η αίσθηση ευθύνης, καθώς και η ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπο ώθησαν τον καθένα από εμάς να περιορίσει τις προσωπικές του ελευθερίες, αλλά και το δικαίωμά του στην εργασία, συνταγματικά κατοχυρωμένα και τα δύο.
Η απαρχή ενός οργουελικού μυθιστορήματος...
Η ελεγχόμενη δραστηριότητα στους δημόσιους χώρους λόγω της πανδημίας οξύνει ένα μείζον ζήτημα, αυτό της σημασίας του δημόσιου χώρου στην ποιότητα και το επίπεδο ζωής των κατοίκων. Μια νέα εικόνα, διαφορετική από εκείνη της προηγηθείσης καθημερινότητας επικρατεί παντού. Άδεια καταστήματα, καφετέριες, εστιατόρια. Τραπεζοκαθίσματα στοιβαγμένα έξω από μαγαζιά σε δημόσιους χώρους αναμένουν σύντομα να ξανά «αναπτυχθούν».
Σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα υπάρχει όμως και μια ιδιαίτερη περίπτωση, διόλου ασήμαντη, που αφορά στο δημοτικό κτίριο στον λόφο του φρουρίου. Σε ένα μοναδικό σημείο για τα δεδομένα της πόλης ο υπαίθριος χώρος, δημόσιος, αποκόπτεται από τον υπόλοιπο ελεύθερο χώρο της πλατείας και του πάρκου με πρόχειρη περίφραξη και τη σήμανση «Απαγορεύεται η Είσοδος - Ιδιωτικός Χώρος», μάλιστα, υπήρξαν αναφορές και για παρουσία ελέγχου από εταιρεία security!
Να θυμίσουμε ότι ο περιβάλλων χώρος του δημοτικού καταστήματος είναι χαρακτηρισμένος στο σχέδιο πόλης ως κοινόχρηστος και ιδιοκτησιακά δεν αποτελεί συνέχειά του.
Σε έναν κοινόχρηστο χώρο δηλαδή έχουμε το παράδοξο να γίνεται ανάπλαση από τον Δήμο βάσει των επιθυμιών και του σχεδιασμού του ιδιώτη ενοικιαστή επιχειρηματία, να καταλαμβάνεται σχεδόν το σύνολο του χώρου από τραπεζοκαθίσματα και ιδιοκατασκευές (μπαρ κ.λπ.) και στο τέλος να απαγορεύεται και πλήρως η πρόσβαση των δημοτών σε αυτόν.
Υπάρχει κάτι που μας διαφεύγει;
Η μερική διάθεση των δημόσιων χώρων ως προς το δικαίωμα χρήσης τους, τούς έχει μετατρέψει σε ιδιωτικούς; Υπάρχει νομική βάση σε αυτά τα παραπάνω γεγονότα; Η αμφίβολη αισθητική των τραπεζοκαθισμάτων που καταλαμβάνουν δημόσιο χώρο, άναρχα και κατά το δοκούν, έχει αναχθεί σε δικαίωμα ιδιοκτησίας; Τι πρόκειται να συμβεί σε λίγο καιρό που οι χώροι εστίασης θα ξεκινήσουν να λειτουργούν και πάλι;».