Δέκα και πλέον ημέρες μετά την ανακοίνωση των περιοριστικών μέτρων και την απαγόρευση της κυκλοφορίας, οι Λαρισαίοι έχουν μείνει συνειδητά στο σπίτι. Άλλοτε απολαμβάνοντας την οικογενειακή θαλπωρή αλλά και αγαπημένες συνήθειες και άλλοτε βιώνοντας δύσκολες στιγμές πλήξης, ανίας, ίσως τρόμου και αγωνίας μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης για όσα ενημερώνουν και αναλύουν τα δελτία ειδήσεων γύρω από την εξέλιξη της επιδημίας σε όλο τον κόσμο.
Με τους πολίτες σε κατ΄ οίκον περιορισμό, με τις προβλεπόμενες φυσικά εξαιρέσεις, η πόλη -και δεν είναι η μόνη- εξελίσσεται σε φάντασμα, σκιά του εαυτού της. Μια βόλτα μπορεί εύκολα να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Τα πλέον πολυσύχναστα σημεία της πόλης έχουν μετατραπεί σε ερημικές περιοχές. Έρημοι οι κεντρικοί δρόμοι και οι πεζόδρομοι, κλειστή η αγορά και τα καταστήματα, που έδιναν καθημερινά τον σφυγμό της οικονομικής ζωής.
Διακόπηκαν οι μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, νέκρωσαν οι σταθμοί των τρένων και των λεωφορείων. Αγνώριστος ο σταθμός του σιδηροδρομικού σταθμού έδινε χθες το πρωί την εικόνα πλήρους εγκατάλειψης, μια εικόνα μικρομεσαίου ελληνικού χωριού, όπως έλεγε χαρακτηριστικά Λαρισαία περαστική.
Είναι γεγονός ότι η πόλη δείχνει άδεια και έρημη. Έγινε μέσα σε ελάχιστες ημέρες αγνώριστη. Δεν θυμίζει σε τίποτε εκείνη την πόλη, που γνωρίζουμε και λατρεύουμε. Την πόλη με την έντονη ζωή ημέρα και νύχτα, την πόλη για όλα τα γούστα, την πόλη που γνωρίζει πώς να ικανοποιεί ακόμα και τον πλέον απαιτητικό επισκέπτη.
Το μουντό γκρίζο χρώμα κυριαρχεί πλέον στην καθημερινότητά μας. Μουντό γκρίζο χρώμα στο περιβάλλον της πόλης, ανάλογο χρώμα στις σκέψεις και στα συναισθήματα. Ούτε και ο καιρός ξεφεύγει μερικές φορές από τις αποχρώσεις του γκρι, δείχνοντας αποφασισμένος να βάλει και αυτός το δικό του λιθαράκι στο παζλ της πανδημίας στη Λάρισα.
Μοναδική εξαίρεση στη μονοχρωματική αυτή κυριαρχία, οι χρωματικές πινελιές, έστω και λιγότερες από άλλες χρονιές, για να μας θυμίζουν ότι διανύουμε την εποχή της Άνοιξης. Η μανώλια του Δημοτικού Ωδείου, οι κόκκινες φωτίνες της Δήμητρας και της Μανωλάκη, οι ανθισμένες πασχαλιές στις συνοικιακές αυλές, οι περικοκλάδες στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών του κέντρου και τα εκατοντάδες μικρά φυτά, πανσέδες, κυκλάμινα, σκυλάκια στα διάσπαρτα παρτέρια της Βενιζέλου, της Φιλελλήνων, της Μεγάλου Αλεξάνδρου, στον Άγιο Νικόλαο, στη γέφυρα κάτω από τον Άγιο Αχίλλιο δίνουν με τη δική τους χρωματική παλέτα ένα τεράστιο μήνυμα αισιοδοξίας. Ένα μήνυμα για την ίδια τη ζωή σε μια περίοδο που ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί το έχουμε ανάγκη.
Αυτή την αισιόδοξη νότα, αυτή την ομορφιά, μένοντας στο σπίτι, ελάχιστοι δυστυχώς θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν φέτος...
ΔΗΜ. ΚΑΤΣΑΝΑΚΗΣ
