Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Συλλόγου «παρατηρούμε μαζική προσέλευση των πολιτών σε διάφορες επιχειρήσεις, ταμεία, αγορές ή εργασίες, κι εύλογα απορούμε. Προφανώς η ζωή δεν σταματά. Την ίδια στιγμή, επισήμως ως κράτος, γυρνάμε την πλάτη ιδίως στο Μυστήριο της θυσίας, της ενότητας και της ζωής. Σήμερα, που το έχουμε περισσότερο ανάγκη, ψυχή τε και σώματι».
Αναλυτικότερα η ανακοίνωση: Σίγουρα δεν περιφρονούμε τον σοβαρό κίνδυνο υγείας και ζωής που, εξ όσων φαίνεται, θα κορυφωθεί και θα εκδηλωθεί δραματικά στο άμεσο μέλλον. Δεν περιφρονούμε τη σημασία των μέτρων πρόληψης, ακόμη κι αν δεν αποδώσουν τα αναμενόμενα ή τα ευχόμενα. Δεν περιφρονούμε το αίσθημα ευθύνης, τους κόπους, τις προθέσεις και το βάρος των αποφάσεων των υπεύθυνων προσώπων, πιστών ή όχι. Ως πολύτεκνοι γονείς ή πλέον παππούδες/ γιαγιάδες ορισμένοι, ήτοι με το βάρος της ατομικής ευθύνης περισσοτέρων προσώπων, είμαστε πολύ περισσότερο “εκτεθειμένοι” σε κάθε είδους απειλές της υγείας μας, πρακτικές δυσκολίες ή δυσχέρειες που θα προκαλέσει η πανδημία. Ενώνουμε τη φωνή μας με όσους ζητούν την πλήρη και συνειδητή εφαρμογή μέτρων πρόληψης. Επισημαίνουμε όμως ότι πλήθος δραστηριοτήτων και επιχειρήσεων συνεχίζουν, ορθά ίσως, τη λειτουργία τους με ειδικούς όρους, χωρίς καν να περιλαμβάνουν- προσφέρουν παροχές πρώτης ή αδήριτης ανάγκης. Δημόσιες υπηρεσίες ομοίως. Παρατηρούμε επίσης μαζική προσέλευση των πολιτών σε διάφορες επιχειρήσεις, ταμεία, αγορές ή εργασίες, και εύλογα απορούμε. Προφανώς η ζωή δεν σταματά. Την ίδια στιγμή, επισήμως ως κράτος, γυρνάμε την πλάτη ιδίως στο Μυστήριο της Θυσίας, της Ενότητας και της Ζωής. Σήμερα, που το έχουμε περισσότερο ανάγκη, ψυχή τε και σώματι. Κι ας τελείται από δύο/ τρία άτομα- τόσα χρειάζονται, σε μια εκκλησία που χωρά χιλιάδες. Μένουμε μόνοι απέναντι σε μια απειλή- “αερομεταφερόμενη” ασθένεια, που ούτε το φάρμακο έχει βρεθεί, ή, αν βρεθεί, θα δοθεί μόλις κι αν τα βρουν οι ισχυροί της γης. Άλλες δραστηριότητες κρίνονται περισσότερο ωφέλιμες, αξίζει το ρίσκο να συνεχιστούν. Όχι όμως η Θεία Κοινωνία, που επί δύο χιλιάδες έτη τελείται και κοινωνούμε άρρωστοι και υγιείς, λαϊκοί και ιερείς από το ίδιο ποτήριο, χωρίς να αρρωσταίνουμε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτά είναι τα βιώματα του λαού μας. Γι' αυτό προσήλθαν και κοινώνησαν πολλοί την προηγούμενη Κυριακή. Γιατί πιστεύουν όχι στην παλιά θεότητα, τον γιο του Άρη, τον Φόβο, στην επικράτεια του οποίου ευδοκιμούν λαίμαργα φυτά, που πνίγουν τις ατομικές ελευθερίες, αλλά στον αναστηθέντα Χριστό.
Κάποιοι πανηγυρίζουν έκδηλα. Εμείς, αυτή την κρίσιμη στιγμή που πρέπει να μείνουμε ενωμένοι, θλιβόμαστε. Κάνουμε υπομονή. Δεν καταλογίζουμε προθέσεις για την αδικαιολόγητη και δυσανάλογη απαγόρευση. Υπάρχει άλλωστε η φράση: “είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος”. Ανησυχούμε όμως. Όχι για το “τομάρι” μας. Δεν φιλοδοξούμε εγωιστικά οι πιστοί να αποφύγουμε την συμμετοχή στο κοινό ποτήριο των θλίψεων, που επιτρέπει ο Θεός. Ούτε ανησυχούμε για την αιώνια Εκκλησία. Ανησυχούμε για τον λαό μας. Που θα στερηθεί της ευλογίας του Μυστηρίου της Ζωής. Ευχόμαστε τα καλύτερα σε όλους. Καληνύχτα και καλή τύχη».
