Στον δρόμο από το ξενοδοχείο μέχρι το Public, εκεί όπου παρουσίαζε το βιβλίο του «Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα», ο Πάνος Σόμπολος ως συνοδηγός μετατρέπεται σε μια ιδανική ευκαιρία μαθήματος εν μέσω κίνησης και… νεύρων, λόγω πίεσης χρόνου.
«Άκουσέ με, έχω δει έγκλημα που αρχίζει από έναν διαπληκτισμό μέσα από τα αυτοκίνητα, για ασήμαντη αφορμή. Ο ένας εκ των δύο βγάζει όπλο και ρίχνει στον άλλο που πέφτει νεκρός… Γι’ αυτό δώσε δίκιο στον άλλο, ζήτα συγγνώμη και συνέχισε τον δρόμο σου».
Ο Πάνος Σόμπολος δεν χρειάζεται και ιδιαίτερες συστάσεις. Μετά από 40 χρόνια πορείας στον χώρο του αστυνομικού –κυρίως – ρεπορτάζ αποφάσισε να αφιερωθεί μεταξύ άλλων στη συγγραφή βιβλίων και με αφορμή την παρουσία του στον Βόλο αδράξαμε την ευκαιρία για μια κουβέντα.
Τα δυο του παιδιά δεν τα είδε να μεγαλώνουν καθώς αυτό το ανέλαβε η σύζυγός του που έλκει την καταγωγή της από την κοντινή Δεσκάτη Γρεβενών. Ο ίδιος δεν μετάνιωσε ποτέ για το γεγονός πως επέλεξε ένα τόσο περίεργο επάγγελμα.
Μικρός στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας ήθελε να γίνει ιερέας ή δάσκαλος, αφού αυτά έβλεπε ως πρόσωπα στην καθημερινότητά του. Αργότερα όμως επέλεξε τη δημοσιογραφία και θυμάται με νοσταλγία τα πρώτα δύσκολα χρόνια στις εφημερίδες που δούλεψε το 1970. Ακρόπολη, Αθηναϊκή, Μακεδονία, γραφεία Αθηνών. «Για φαγητό ούτε λόγος. Όταν μου έλεγαν οι παλιοί συνάδελφοι να με κεράσουν ένα καφέ εγώ ζητούσα ούζο. Ναι ούζο για να φέρει μεζέ και να φάω λιγάκι. Το ούζο δεν το έπινα καθώς ήταν 6 το πρωί».
Του χρεώνουν από το ξεκίνημα τον τομέα του αστυνομικού ρεπορτάζ και το αγάπησε πραγματικά. «Αυτό συμβουλεύω και σε όλους του νέους συναδέλφους. Να αγαπούν το ρεπορτάζ που κάνουν όποιο κι αν είναι αυτό και να μην κοροϊδεύουν τον κόσμο. Με ήθος και εργατικότητα δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν».
Τεχνολογικά αν και άλλαξαν πολλά στον χώρο των ΜΜΕ από τα δικά του πρώτα βήματα στις εφημερίδες, επιμένει πως το πιο βασικό δεν θα αλλάξει ποτέ «Η είδηση είναι το πιο σημαντικό. Μπορεί να αλλάζει ο τρόπος ανάγνωσης από τους πολίτες αλλά πάντα θα εκτιμούν την καλή είδηση. Είτε τη διαβάζουν στις εφημερίδες είτε στο διαδίκτυο μέσω των κινητών τους τηλεφώνων».
Τι γίνεται όμως τώρα που οι συνάδελφοι των ηλεκτρονικών κυρίως ΜΜΕ έχουν τον χρόνο να τους πιέζει «πάντα υπήρχε η ταχύτητα ως αρνητικός παράγοντας στη δουλειά μας. Κι εγώ έχω χάσει πρωτιές θέλοντας να διασταυρώσω κάποιες ειδήσεις. Το θέμα είναι όμως να αποφεύγουμε το λάθος» και εφιστά την προσοχή και στους αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές «Ο κόσμος πρέπει να αρχίζει να προσέχει πού μπαίνει και τι διαβάζει. Να επιλέγει δημοσιογράφους και ΜΜΕ για την ενημέρωσή του. Όχι να διαβάζει ό,τι να ’ναι και όπου να ’ναι».
ΒΙΒΛΙΟ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του βρίσκουμε ιστορίες απ’ όλη την Ελλάδα. 40 χρόνια ρεπορτάζ, 40 ιστορίες γύρω από γυναίκες. Οι 39 εξ αυτών αφορούν σε ανθρωποκτονίες και άλλη μιλάει για τις «Σαλώμες» που έριχναν υπνωτικό στα θύματά τους, έκλεβαν ό,τι μπορούσαν και εξαφανίζονταν.
Με αφορμή τα βιβλία του, τον πλησίασαν κάποιες εταιρείες για οπτικοποίηση αυτού του υλικού, όμως ρίχνει… άκυρα αφού γνωρίζει πως ζητάνε μυθοπλασία εν αντιθέσει με τον ίδιο που μιλάει «με πραγματικά περιστατικά».
Του ζητάμε να μας εξηγήσει τη διαφορά ανάμεσα στον τρόπο δράσης αντρών και γυναικών και μας θυμίζει πως πριν λίγα λεπτά, μπορούσαμε να έχουμε διαπληκτιστεί για μια παρ’ ολίγον σύγκρουση αυτοκινήτου, «ο άντρας είναι αυθόρμητος και λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις εν βρασμώ ψυχικής ορμής. Η γυναίκα όμως δρα βάσει σχεδίου. Το μελετάει και το δουλεύει στο μυαλό της πολύ καλά πριν το κάνει. Είναι πολύ προσεκτική σε όλα».
Διατηρούσε σχέσεις με πολλούς παράνομους καθώς «αυτοί με διόρθωναν και με βοηθούσαν σε κάποια ρεπορτάζ» όμως κι αυτός δεν τους ξεχνούσε καθώς «όποτε μπορούσα τους έβαζα σε δουλειές. Άνθρωποι κι αυτοί κάποια στιγμή έκαναν ένα λάθος».
Παρατηρεί πως δεν έχουμε αύξηση ανθρωποκτονιών σε σχέση με το παρελθόν όμως τονίζει πως έχουμε «πιο άγρια εγκλήματα ακόμα για λίγα χρήματα», φέρνοντας ως παράδειγμα περιστατικά σε βάρος των ηλικιωμένων. Θυμάται μάλιστα μια περίπτωση από τα παλιά με έναν τύπο που έμπαινε σε σπίτια να κλέψει αφού πρώτα χτυπούσε την πόρτα. Αν του άνοιγε κάποιος ζητούσε ένα τυχαίο επώνυμο και έλεγε πως έκανε λάθος. Αν όμως δεν του άνοιγε κανείς εκείνος έμπαινε μέσα. Σε μια περίπτωση εξ αυτών συνάντησε μια εγκυμονούσα και μόλις την είδε στο κρεβάτι καθώς εκείνη φώναζε την καθησύχασε λέγοντάς της πως θα φύγει.
«Τώρα όμως δεν είμαι σίγουρος αν συμβεί κάτι τέτοιο» τονίζει με θλίψη.
Αλλάζουν οι καιροί…
Του Κώστα Γκιάστα
