Του Κ. Γκιάστα
Αη Στράτης: Τόπος σκληρός για τους αριστερούς τότε, δύσκολος όμως και για τους ελάχιστους κατοίκους τώρα. «Εφιάλτης» κατά τη διάρκεια των εμφυλίων αλλά και «καψόνι» για τους εργαζόμενους που ψάχνουν μόρια και εμπειρία. Ένα ζευγάρι Λαρισαίων γιατρών έκανε όμως αυτό που όλοι οι Έλληνες προσπαθούσαν να αποφύγουν. Δήλωσε να πάει εκεί για αγροτικό και όχι μόνο έμεινε αλλά αιτήθηκε και παράταση παραμονής...
Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Λειβαδίτης, Μενέλαος Λουντέμης, Θέμος Κορνάρος, Μάνος Κατράκης, Ηλίας Ηλιού. Ποιητές, λογοτέχνες, ηθοποιοί, πολιτικοί ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες κρατούμενων που βρέθηκαν στον μακρινό τόπο εξορίας. Όλοι πήγαν παρά τη θέλησή τους. Ωστόσο ο Δημήτρης Τζήμας και η Άννα Διονύση το είχαν στο νου τους από καιρό και αφού ορκίστηκαν στην Ιατρική Σχολή της πόλης μας, δήλωσαν με χαρά την ιδιαίτερη προτίμησή τους. Με... πανηγύρια όμως την υποδέχθηκαν οι κάτοικοι του νησιού αφού δεν είχαν γιατρό και γι’ αυτό απείχαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας από τις ευρωεκλογές και περιφερειακές εκλογές του 2014.
«Πριν από εμάς ήταν μια κοπέλα που έφυγε και έτσι έμεινε ακάλυπτο το νησί» λένε στην «Ε» και συνεχίζουν: «Όμως δεν δήλωνε κανένας για να κάνει το αγροτικό του στον Άη Στράτη. Εμείς έτυχε την προηγούμενη περίοδο να το επιλέξουμε και έτσι λύσαμε και το πρόβλημα».
Ζευγάρι στην ιατρική, ζευγάρι και στη ζωή οι δύο 27χρονοι Λαρισαίοι που εξηγούν τον τρόπο σκέψης τους ως εξής: «Ήταν πάντα στο μυαλό μας μια τέτοια επιλογή. Είμαστε και τέτοιοι άνθρωποι που θέλουμε να δούμε και το κάτι διαφορετικό στη ζωή. Έτσι διαλέξαμε να δηλώσουμε τον Άη Στράτη».
Δεν είναι όλα εύκολα όμως. Ειδικά σε ένα νησί 150 κατοίκων. Οι ίδιοι το γνωρίζουν από πρώτο χέρι «μιλάμε για έναν οικισμό ο οποίος έχει σε μεγαλύτερο ποσοστό ηλικιωμένους και λιγότερους νέους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η συγκοινωνία. Έχει ένα καραβάκι που πάει καθημερινά στη Μύρινα της Λήμνου και ένα ακόμα μεγάλο που κάνει τη διαδρομή Λαύριο – Καβάλα. Όμως την άνοιξη μείναμε χωρίς το μεγάλο καράβι και το μικρό ήταν στο μουράγιο. Επικοινωνία καμιά και ό,τι προϊόντα είχε ο καθένας με αυτά περνούσε» και μιλάνε για ένα περιστατικό που τους έχει χαραχτεί στη μνήμη. «Θα θυμόμαστε την Πρωτοχρονιά στην οποία πήγαμε στο καφενείο και αλλάξαμε τον χρόνο με τον αστυνομικό και τον μαγαζάτορα. Εμείς μόνο ήμασταν έξω στον Αη Στράτη».
Αναλαμβάνουν όλα τα περιστατικά. Γνωρίζουν προσωπικά όλους τους ασθενείς τους. Ξέρουν τι τρώνε, αν περπατάνε το βράδυ, αν ασκούνται, τι χάπια παίρνουν. Έτσι είναι το νησί, μια στάλα «καλύπτουμε τα πάντα. Όταν όμως έρχονται δύσκολα περιστατικά τηλεφωνούμε στη Λήμνο και γίνεται αεροδιακομιδή ή στο γειτονικό νησί ή στη Θεσσαλονίκη. Πάντως κάθε στιγμή είμαστε έτοιμοι για όλα».
Και εντάξει τώρα είναι καλοκαίρι. Μπάνια, παραλίες, τουρίστες. Τον χειμώνα όμως «εκεί είναι τα πραγματικά δύσκολα. Ευτυχώς εμείς είμαστε δύο και έχουμε παρέα ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι σημαντικό και γι’ αυτό νιώθουμε δικαιωμένοι για την επιλογή μας».
Επέλεξαν να πάνε σε ένα μέρος που ήταν γεμάτο ιστορία και εξορία. Αρχικά το 1929 με την κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου. Κορυφώθηκε στην περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά 1936-1941 και μόλις η σκυτάλη δόθηκε στους Γερμανούς κατακτητές οι εξόριστοι υπέφεραν. Σταμάτησε για λίγο και ξανάνοιξε το 1947 με την ονομασία "Στρατόπεδον Πειθαρχημένης Διαβιώσεως Εκτοπισμένων". Μάλιστα μετά το κλείσιμο της Μακρονήσου ο Αη Στράτης αποτέλεσε τον μαζικότερο τόπο εξορίας καθώς υπολογίζεται ότι από το 1947 μέχρι το 1964 πέρασαν από το νησί περίπου 7.000 αριστεροί κρατούμενοι. Το στρατόπεδο κράτησης του Αη Στράτη έκλεισε το 1964. «Για μας ωστόσο ο Αη Στράτης ήταν ό,τι πιο όμορφο μας έχει συμβεί μέχρι τώρα» υπογραμμίζουν και το κοντράστ είναι έντονο.
Καμπίσιοι και οι δύο. Δεν ξέρουν από θάλασσες. Μα έμαθαν και τα καλά της υπόθεσης καθώς «χορτάσαμε να τρώμε αστακούς» λέει γελώντας ο Δημήτρης που όμως έχει και ένα παράπονο καθώς του λείπει κάτι και το περιμένει πώς και πώς, «την ΑΕΛ δεν μπορώ να δω και αυτό είναι που με πειράζει». Λαρισαίος γαρ...
