Στη συνέχεια, η βουλευτής Λάρισας αναρωτήθηκε εμφατικά: «τι άραγε έχει φταίξει με εμάς; Είναι κάποια ‘’αρχαία κατάρα’’ που μας ταλανίζει; Ή είναι πάλι η γνωστή εγγενής αδυναμία του πολιτικού συστήματος να εξορθολογήσει τα κακώς κείμενα, και αντιθέτως αναλώνεται σε λαϊκισμούς, στην εκτόξευση κατηγοριών και λάσπης ένθεν κακείθεν, σε μικροκομματικούς τακτικισμούς, καπηλείες και σκυλεύσεις επί πτωμάτων και ανθρώπων που έμειναν πίσω, θεωρώντας πως αυτές οι συμπεριφορές είναι αρκετές κι ότι έτσι δήθεν πράττει το καθήκον του; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας ή θα αποκτήσουμε επιτέλους το σθένος να γίνουμε μια κανονική χώρα;».
Σε ό,τι αφορά στο νομοσχέδιο, η βουλευτής αναγνώρισε πως αποτελεί μια φιλότιμη προσπάθεια κι ότι ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, υπενθυμίζοντας όμως πως ιδίως στην πολιτική, όπως και στη νομοθέτηση, μόνο το φιλότιμο δεν αρκεί.
Και αυτό διότι -όπως η ίδια τόνισε- το νομοσχέδιο, δυστυχώς, χαρακτηρίζεται από ασάφεια και από εννοιολογικές συγχύσεις σε πολλά σημεία, «με ορατό τον κίνδυνο να υπάρξει σύγχυση και στο πεδίο εφαρμογής, να υπάρξουν αλληλοκαλύψεις, να υπάρξει δυσκολία διάκρισης στις ευθύνες και στους ρόλους -και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές- όπως ακριβώς συνέβη τον Ιούλιο του 2018, με τα γνωστά αποτελέσματα στο Μάτι».
Ανάμεσα στα υπόλοιπα αρνητικά σημεία του νομοσχεδίου η Ευαγγελία Λιακούλη αναφέρθηκε και στον προβληματικό χρόνο και κόστος υλοποίησης των διατάξεων του σχεδίου νόμου, δεδομένου ότι μετράμε μόλις 4 μήνες μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, όπως και στη δημιουργία πληθώρας νέων δομών, οι οποίες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δημιουργούν ένα «νέο ακόμη πολυπλοκότερο, γραφειοκρατικότερο και δυσλειτουργικότερο μοντέλο, πέραν των νέων υψηλόβαθμων και υψηλόμισθων θέσεων που δημιουργούνται, εκτός ΑΣΕΠ».
Κλείνοντας την τοποθέτησή της η Ευαγγελία Λιακούλη αναφέρθηκε και στη γενικότερη ανάγκη εκπόνησης πολιτικών πρόληψης στην αντιμετώπιση κινδύνων και φυσικών καταστροφών, δεδομένου ότι στη χώρα μας «η πρόληψη είναι μια έννοια πολύ μακρινή, ταυτισμένη με ευκαιριακές καμπάνιες ΜΚΟ, αποσπασματικές δράσεις, χωρίς συνέχεια, χωρίς στόχευση και χωρίς μετρήσιμη αποτελεσματικότητα», σε αντίθεση με άλλες προηγμένες χώρες, όπως η Ιαπωνία, με υψηλότατο δείκτη φυσικών καταστροφών, όπου η εκπαίδευση ως μέσο πρόληψης συντελείται από τις πολύ νεαρές ηλικίες και συνεχίζεται διά βίου.
