Τα παιδιά του πολέμου της Σερβίας δεν ξέχασαν τις λαρισινές οικογένειες από τις οποίες φιλοξενήθηκαν στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Εκτός από το γεγονός πως ήταν σε μια τρυφερή ηλικία, βρίσκονταν και σε περίοδο που μόλις είχαν χάσει κάποιον γονέα τους. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, εκείνα τα παιδιά έχοντας κάνει τις δικές τους οικογένειες πλέον, θεωρούν χρέος τους να φιλοξενήσουν τους Λαρισαίους που τους στήριξαν.
Μια τέτοια ιστορία κι αυτή του επί σειρά ετών δημάρχου Κιλελέρ, Ρίζου Κομήτσα, που επέστρεψε από τη Βοσνία προ ημερών. Εκεί συνάντησε τη Μομίρκα Έλλεζ. Τότε 13χρονο κορίτσι που μόλις είχε χάσει τον πατέρα της. Τώρα μητέρα με γιους, ολόκληρους άνδρες. «Όλα ξεκίνησαν το 1993. Τότε βλέποντας τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία αισθανθήκαμε το χρέος να στείλουμε μια ανθρωπιστική βοήθεια. Η όλη προσπάθεια αγκαλιάστηκε από τον Σύλλογο Ιεροψαλτών Λαρίσης «Κοσμάς ο Μελωδός» όπου ήμουν πρόεδρος. Αγοράσαμε φιλμ για ακτινογραφίες και φάρμακα αναισθητικά γιατί υπήρχε έλλειψη λόγω του εμπάργκο» μας λέει ο Ρίζος Κομήτσας και θυμάται πως «φύγαμε με 120 φιάλες αίμα και βαρέλια πετρέλαιο καμουφλαρισμένα ανάμεσα σε τρόφιμα. Τα καύσιμα τα πήγαμε στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Βελιγραδίου, τα τρόφιμα στο Πατριαρχείο και το αίμα στο κέντρο επεξεργασίας αίματος».
Ο πρώην δήμαρχος Κιλελέρ κοιτάζει τις φωτογραφίες από ένα ιδιαίτερο άλμπουμ και συγκινείται: «Αν έχω κάτι ωραίο να αφηγηθώ στη ζωή μου είναι αυτό» λέει και το εννοεί. «Ήταν η πρώτη αποστολή από τη Λάρισα και πήγαμε στο Βελιγράδι 50 άτομα. Τότε επισκεφτήκαμε τον Πατριάρχη Παύλο που δεν είναι πλέον εν ζωή. Κάποιους μήνες μετά έλαβα ένα μήνυμα από τον Σέρβο καθηγητή του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, τον Βέλικο Ραντούνοβιτς. Μου μετέφερε τις ευχές του μητροπολίτη Νικολάου της Δαβροβοσνίας με έδρα το Σεράγεβο. Μετά από λίγο διάστημα ήρθε στη Λάρισα και ζήτησε να φιλοξενήσουμε παιδιά που ορφάνεψαν από τους πατεράδες τους λόγω πολέμου. Είπαμε «ναι» χωρίς να το σκεφτούμε πολύ».
Το Πάσχα του 1994 ήρθαν από την πόλη Φότσα της Βοσνίας παιδιά από 7 έως 13 ετών. Όλοι τους Σέρβοι. Η Φότσα, μας εξηγεί ο κ. Κομήτσας, αν και μικρή πόλη ήταν σημαντική, αφού αποτέλεσε την έδρα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Σεράγεβο και στη διάρκεια του πολέμου λειτουργούσαν χειρουργεία. Τα παιδιά συνοδευόμενα από λίγους καθηγητές, φιλοξενήθηκαν από οικογένειες της Νίκαιας, των Νέων Καρυών και της Λάρισας.
«Ήταν το ωραιότερο Πάσχα των οικογενειών μας» λέει και απαριθμεί όλες τις επόμενες συναντήσεις τους.
«Στις 22 Μαΐου 1994 γιόρταζε ο πολιούχος τους Άγιος Νικόλαος. Πήγαμε μια αποστολή με επικεφαλής τον δημοτικό σύμβουλο Σωτήρη Κολλάτο, τον Γιώργο Κρομμύδα, τον Γρηγόρη Κουτσομάρκο, ενώ μαζί ήταν ακόμη η διευθύντρια της Αναισθησιολογικής Κλινικής του ΓΝΛ, Μαρία Σάμαρ, οι ψάλτες Θανάσης Βαΐου, Κώστας Ξυνογαλάς και ο δάσκαλος Γιώργος Στατήρης. Μας υποδέχθηκαν με μεγάλες τιμές».
Λίγους μήνες μετά, ένα λεωφορείο με οικογένειες από τη Λάρισα, πήγε ξανά στη Φότσα για να συναντήσει τα παιδιά.
Από τότε μέχρι και σήμερα οι επισκέψεις μπορεί να μη γίνονταν τόσο συχνά αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ.
Οι Λαρισαίοι βοήθησαν οικονομικά την αναστήλωση ενός κτιρίου που σήμερα λειτουργεί το Εκκλησιαστικό Λύκειο και μέχρι πρόσφατα η Θεολογική Σχολή. Προ ημερών βρέθηκαν εκεί οι οικογένειες Κομήτσα και Στατήρη.
«Μας υποδέχθηκαν με μεγάλη αγάπη, κάτι που δείχνει πως δεν μας ξεχνούν» και τονίζει το ευχάριστο κομμάτι πως «είδα μια αναγέννηση της πόλης και το χάρηκα. Οι άνθρωποι βελτίωσαν το επίπεδο ζωής τους».
Ο κ. Κομήτσας έχοντας μεγάλη εμπειρία στο κομμάτι της τοπικής αυτοδιοίκησης υποστηρίζει πως η σχέση των δύο πόλεων πρέπει να συνεχιστεί και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και εκκλησίας, αποκαλύπτοντας πως για του χρόνου ετοιμάζει μια επίσκεψη όλων των λαρισινών οικογενειών στη Φότσα για να συναντήσουν τα «παιδιά του πολέμου».
Του Κώστα Γκιάστα
