Οι δύο άνδρες κατηγορούνταν για παράβαση καθήκοντος από κοινού και κατ΄ εξακολούθηση, όμως το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας τους απάλλαξε από αυτές τις κατηγορίες.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, οι δύο υπηρεσιακοί παράγοντες ήταν αρμόδιοι για θέματα σχετικά με την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ζημιάς και τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας στην Περιφερειακή Ενότητα Λάρισας, αλλά δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης και αποκατάστασης περιβαλλοντικής ζημιάς.
Τόσο το 2015 όσο και το 2017 προκλήθηκαν πυρκαγιές σε απόβλητα υλικά στις εγκαταστάσεις της εν λόγω εταιρείας. Επρόκειτο για λυματολάσπη και υλικά που προέρχονταν από την επεξεργασία επικίνδυνων και μη αποβλήτων, βάρους 10.000 περίπου τόνων, ενώ βρίσκονταν αποθηκευμένα σε υπαίθριο χώρο.
Οι δύο άνδρες, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, δεν προέβησαν ως όφειλαν στη λήψη αναγκαίων μέτρων πρόληψης και αποκατάστασης περιβαλλοντικής ζημίας, σε βάρος του φορέα εκμετάλλευσης (Terra) που ευθυνόταν, βάσει της υποχρέωσης αυτενέργειας των δημόσιων υπηρεσιών.
Η απομάκρυνση των υλικών αυτών, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ήταν απόλυτα συμβεβλημένη και παρά το γεγονός πως υπήρχε η δυνατότητα υποβολής τεκμηριωμένου αιτήματος χρηματοδότησης δεν υλοποιήθηκε.
Σύμφωνα με τους συνηγόρους υπεράσπισης, οι δύο κατηγορούμενοι δεν είχαν καμία αρμοδιότητα σχετικά, κάτι που εν τέλει αποδείχθηκε, καθώς κατέπεσε το κατηγορητήριο. Μάλιστα έκαναν λόγο για μια ιδιαίτερη και μπερδεμένη κατάσταση ευθυνών ανάμεσα σε Υπουργείο, Αποκεντρωμένη και Περιφέρεια, ενώ έκαναν έκκληση για άμεση απεμπλοκή των αρμοδιοτήτων, καθώς μόνο έτσι θα μπορεί να γίνει πιο ξεκάθαρη η κατάσταση και να προστατευθεί πραγματικά το περιβάλλον. Κάτι τέτοιο άλλωστε, σύμφωνα με τους ίδιους, θα διευκόλυνε πολύ η πιστοποίηση ειδικών υπηρεσιών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης ή της Περιφέρειας, προκειμένου να αποφεύγονται τα τεράστια κόστη της απομάκρυνσης.
Να σημειωθεί ότι για το σύνολο των καυσίμων εκτιμάται πως στη συγκεκριμένη περίπτωση θα απαιτούνταν περίπου 52 εκατ. ευρώ, κόστος που την καθιστά πρακτικά ανέφικτη. Διευκρίνισαν επίσης πως το γεγονός ότι η νομοθεσία ορίζει το κόστος να μετακυλύεται στον φορέα, δηλαδή στην επιχείρηση που τα διατηρεί στην κατοχή της, δεν εξασφαλίζει καθόλου την εισπραξιμότητα έστω και ενός πολύ μικρού μέρους του ποσού αυτού. Συμπερασματικά, ανέφεραν πως στο εδώλιο έπρεπε να βρίσκονται άλλοι, καθώς είναι εκείνοι οι υπεύθυνοι για τα επίδικα καύσιμα, τα οποία βρίσκονται εκτεθειμένα και ούτε καν στεγασμένα, σύμφωνα με τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, όπως ανέφεραν, στον αύλειο χώρο της βιομηχανίας επί δέκα τουλάχιστον χρόνια και με τη βιομηχανία κλειστή.
Κ. ΓΚΙΑΣΤΑΣ
