Τον βρήκαμε στο σπίτι του στο «Πάρκο των Ευχών» και μας έκανε εντύπωση ότι φέτος μπορούσε να «ακούσει» τις επιθυμίες όλων των παιδιών, ακόμα και εκείνων που χρησιμοποιούν τη νοηματική γλώσσα. Αν και Άγιος από χώρες κρύες, με χιόνια και χαμηλές θερμοκρασίες το σπιτικό του ήταν αρκετά ζεστό. Από την πόρτα τα ξωτικά μοίραζαν καραμέλες και μπισκότα. Εκείνος στη φαρδιά του πολυθρόνα δεχόταν όλα τα παιδιά για να ακούσει τις ευχές τους και τις επιθυμίες τους. Για να τα κάνει χαρούμενα. Για να τους προσφέρει ένα χαμόγελο όπως μόνο εκείνος ξέρει να προσφέρει στα μικρά παιδιά, σε όλα εκείνα τα παιδιά που πιστεύουν στα παραμύθια και στη μαγεία των γιορτών.
Στις συζητήσεις που κάνει μαζί τους του έκανε εντύπωση πως χρόνο με τον χρόνο αλλάζουν αυτά που ζητάνε. «Πέρυσι ζητούσαν κινητά, τάμπλετ, ακριβά ηλεκτρονικά παιχνίδια φέτος όμως τα παιδιά μου ζητούν να προλάβω να πάω σε όλα τα σπίτια. Να πάρουν όλα τα παιδιά το δώρο τους και τότε και εκείνα θα είναι χαρούμενα. Είναι τόσο συγκινητικό».
Μικρά και μεγάλα παιδιά, με γονείς και παππούδες από το χέρι περιμένουν καρτερικά για να συναντήσουν τον αγαπημένο τους άγιο. Οι λιλιπούτειοι φίλοι του τονίζουν, σε κάθε ευκαιρία, πως ήταν «καλά παιδιά φέτος» και ελπίζουν πως θα εκπληρωθεί κάθε τους επιθυμία, ενώ του αφήνουν γράμματα που είναι γεμάτα από πολύχρωμες ζωγραφιές, αυτοκόλλητα και παιδική αγάπη. Βέβαια η συνάντηση με έναν άγιο που δεν τον «βλέπουν» όταν τους αφήνει τα δώρα κάτω από το δέντρο τους προκαλεί έναν φόβο αλλά στο τέλος όπως λέει και ο ίδιος «φεύγουν όλα ευτυχισμένα».
Του ζητάμε να θυμηθεί κάτι που να ξεχώρισε από όλες αυτές τις ημέρες που συναντά παιδιά στο «Πάρκο των Ευχών» και αβίαστα λέει για το ξωτικό που γνωρίζει τη νοηματική και έτσι ακόμα και γονείς, παιδιά κωφά μπόρεσαν φέτος να πουν μέσω του ξωτικού όλα όσα ήθελαν να μοιραστούν με τον αγαπημένο τους άγιο. «Το σπίτι μας γέμισε χαρά, όπως και με τα παιδιά ΑμεΑ. Παίζαμε, αγκαλιαζόμασταν, πρόσφεραν την αγάπη απλόχερα» και ο άγιος γινόταν ξανά παιδί. «Γινόμαστε ένα με τα παιδιά, μοναδικός μας στόχος είναι να τα κάνουμε χαρούμενα, είναι ο δεύτερος χρόνος που είμαι εδώ, έχουμε την εμπειρία από πέρυσι και προσπαθούμε να βελτιωθούμε, να γινόμαστε καλύτεροι».
Ανάμεσα στα γράμματα βλέπουμε και αυτό μιας μητέρας «φέτος ήμουν πολύ καλή μαμά και θα συνεχίσω και το 2019 να αγαπώ το παιδάκι μου. Για αυτό θέλω να μου φέρεις ένα αυτοκίνητο με οθόνη για να βλέπουμε ταινίες όταν ταξιδεύουμε. Το θέλω πολύ και εγώ και ο “Α” γιατί συνέχεια μένουμε στον δρόμο με αυτό που έχουμε», ο κόσμος συγκινεί μέσα από τα γράμματά του, οι ανάγκες, οι δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν τα περισσότερα σπίτια τους κάνουν να πιστεύουν ακόμα περισσότερο στο παραμύθι, στο όνειρο.
Ο Άγιος Βασίλης βγαίνει στην πόρτα για να μας αποχαιρετήσει, μπροστά από το σπίτι του περνούν ηλικιωμένοι για τον καθημερινό τους περίπατο, ανταλλάσσουν καλημέρες σαν να βρισκόμαστε σε κανονική γειτονιά της παραμυθοχώρας, παιδιά τρέχουν στην αγκαλιά του και οι ηλικιωμένοι συνεχίζουν τη βόλτα τους. Κλείνει την πόρτα πίσω του και συνεχίζει με τα ξωτικά τις δουλειές του, υποσχέθηκε ότι θα προλάβει όλα τα παιδιά και φέτος.
Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
