Αυτά τα στοιχεία αναδείχθηκαν χθες από τέσσερις εξαιρετικούς ομιλητές, που ανέπτυξαν την άποψή τους πάνω στο θέμα «Δικαίωμα στην ευθανασία: υπέρ ή κατά;», στο πλαίσιο εκδήλωσης που οργάνωσε η νεοσύστατη Λέσχη Αντιλογίας Λάρισας, στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λάρισας.
Τον συντονισμό της συζήτησης είχε ο μοριακός βιολόγος – γενετιστής, κ. Γεώργιος Καραβάνας.
«Η Εκκλησία δέχεται την ευθανασία, αλλά όχι με ανθρώπινη παρέμβαση», είπε ο προϊστάμενος στον ιερό Ναό του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου Λαρίσης, πατέρας Νικηφόρος Κοντογιάννης, και εξήγησε: «Υπάρχουν ευχές γι’ αυτόν τον λόγο και συγκεκριμένα η ευχή ψυχορραγούντα προς τον Θεό, για ανώδυνο θάνατο. Τη ζωή δεν την έδωσε ο άνθρωπος, την έδωσε ο Θεός. Έτσι ο άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει. Η επιστήμη δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί υπάρχουμε στη ζωή, πώς λοιπόν, μπορεί να την αφαιρέσει;».
Από την άλλη, τη θέση της ιατρικής επιστήμης, για το θέμα, εξέφρασαν οι ομιλητές κ. Γεώργιος Βασιλόπουλος καθηγητής Παθολογίας - Αιματολογίας και διευθυντής της Αιματολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και ο γιατρός- ερευνητής, καθηγητής κ. Χρήστος Κίττας.
Συγκεκριμένα κ. Γεώργιος Βασιλόπουλος, είπε για την ευθανασία: «Οι γιατροί έρχονται σε σύγκρουση με τον εαυτό τους, με τον όρκο που έχουν δώσει, έχοντας ηθικά διλήμματα» ενώ υποστήριξε ότι «για την επιλογή του τέλους της ζωής ενός ατόμου, δεν υπάρχει μόνο η ευθανασία, είτε σε συνεννόηση με τον ίδιο τον ασθενή, είτε με το συγγενικό του περιβάλλον, όταν αυτός δεν μπορεί να επικοινωνήσει. Υπάρχουν επίσης, η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, δηλαδή να δώσει ο γιατρός φάρμακα στον ασθενή που θα τον βοηθήσουν να βάλει τέλος στη ζωή του, καθώς και η άρνηση της αγωγής, δηλαδή όταν ο ίδιος ο ασθενής αρνείται να λάβει τη φαρμακευτική αγωγή που συνιστάται από τον γιατρό και τη διακόπτει σε συνεννόηση μαζί του. Και φυσικά για όλα τα παραπάνω αναφερόμαστε σε περιπτώσεις όπου η παράταση της ζωής είναι ανυπόφορη για τον ασθενή και δεν θα οδηγήσει ποτέ σε ίαση».
Όσον αφορά στο τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα, στο θέμα της επιλογής για το τέλος της ζωής με ευθανασία, εξήγησε: «Στην Ελλάδα φτάνουμε μέχρι τέλους. Εξαντλούμε κάθε φαρμακευτική αγωγή, κάθε περιθώριο που έχουμε. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στην άρνηση του κοινωνικού περιβάλλοντος να δεχθεί την ευθανασία. Γενικά στην Ελλάδα δεν είμαστε έτοιμοι, από θέμα παιδείας και ηθικών διλημμάτων να δεχθούμε την ευθανασία…».
Την άποψή του για την ευθανασία, που απορρέει από την 50ετή του εμπειρία στην Ιατρική, και συγκεκριμένα στη διάγνωση και στην έρευνα του καρκίνου σε ασθενείς, κατέθεσε ο γιατρός- ερευνητής, καθηγητής κ. Χρήστος Κίττας, υποστηρίζοντας ότι «πέρα από κάθε άποψη της εκκλησίας, της κοινωνίας, των νόμων, τον πρωταρχικό ρόλο έχει ο ασθενής και τον πρώτο δευτερεύοντα ρόλο έχει ο γιατρός του, για την ορθή απόφαση».
Ο κ. Κίττας, ανάφερε ότι υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να καταφύγει στην ευθανασία και παράλληλα δηλώνει ότι «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η ανανεούμενη ραγδαία ιατρική γνώση, που έχει τεράστια αποτελέσματα τα οποία βοηθούν στη μάχη για την παράταση της ζωής, αλλά δυστυχώς παράταση της ζωής χωρίς κανένα μέλλον, μιας βασανιστικής ζωής, που απλά καθυστερεί τον θάνατο. Μια καθυστέρηση που πιθανόν να μη βοηθά την ήρεμη αποχώρηση και μετάβαση του ατόμου, σε ό,τι πιστεύει ο καθένας, στην ένωση με τον Θεό σύμφωνα με την εκκλησία, είτε στην ανυπαρξία για τον αθεϊσμό».
Τέλος ο δικηγόρος κ. Θεόδωρος Τόνας, υποστήριξε πως νομικά η ευθανασία είναι παράνομη πράξη και πιο συγκεκριμένα με νομικούς όρους είναι παράνομη η «ανθρωποκτονία με συναίνεση».
Παρατηρεί ότι «υπάρχει σύγκρουση δικαιωμάτων» και συγκεκριμένα αναφέρει: «Το δικαίωμα της απόλυτης προστασίας της ζωής, μήπως παραβιάζει ένα άλλο δικαίωμα; Αυτό της αξιοπρέπειας;».
ΛΕΝΑ ΚΙΣΣΑΒΟΥ
