Και για μας προσφιλής, καθ᾽ εαυτόν για την όλη εκκλησιαστική του μαρτυρία, αλλά και για την τιμημένη φερωνυμία του με τον κλεινό Ιερομάρτυρα. Διάδοχος εκείνος άμεσος των Αποστόλων στην εμπειρική θεογνωσία και θεολογία, μέχρι της μαρτυρικής του θαρραλέας αντιστάσεως υπέρ Χριστού ακόμη και στην αρρένα των θηρίων ως θέαμα του ύστερου ξεπεσμένου Ρωμαϊσμού. Διάδοχος και ο τωρινός επίσκοπος Ιγνάτιος, αποφασιστικός στην έπαλξη της ποιμαντορικής πατρότητος και ειρηνοποιού παρουσίας, συνετά αδούλωτος απέναντι στον πολέμιο της εκκλησιαστικής ειρήνης.
Πορεύεται πλέον όχι τον ανάντη δρόμο της υπομονής των αδικαίωτων ύβρεων των πρώτων χρόνων• όχι τον ανάντη δρόμο υπέρβασης του ιδιότυπου εκείνου διωγμού μέχρι και της μερικής αρνήσεώς του ως κανονικού ποιμενάρχη της καθ᾽ άπαντας τους τέως κενής Μητροπόλεως Λαρίσης• όχι το καρδιοχτύπημα των οδυνών τούδε του βίου και της ποιμαντορικής αθλήσεως… αλλά την έσχατη συνοδοιπορία προς τον εθελούσιο και σωτηριώδη Κυριακό θάνατο, μια συνοδοιπορία αμεσότητας με τον εθελουσίως θανόντα και ταφέντα και αναστάντα και αναληφθέντα Κύριο της δόξης.
Η τελευτή τελευταίο μυστήριο στον βίο του, που συνδέθηκε με τη Λάρισα αναδεχόμενος μια κληροδοσία ακουσίων ψυχικών (και πνευματικών) οδυνών και την “αποχωρίζεται” τώρα σαν ενεργός ποιμενάρχης με τις πιο οριακές σωματοψυχικές οδύνες.
Και στις μεν πρώτες εκείνες και διαρκείς τελειοποιούς οδύνες παρέσχε την υπομονή, τη σιωπή, την πραΰτητα, τη μακροθυμία, την καλοσύνη του ως αντίδοτο εκκλησιαστικού πατρικού ήθους. Για την τελευταία όμως και τελειωτική οδύνη παρέδωσε τελικά όλο του το “είναι” υποταγμένο στην έσχατη προ των εσχάτων κλήση της πρόνοιας του Θεού, στο “Αμήν”, στην τελευταία δια θανάτου ιερουργία της οικετικής υπακοής του στο θέλημα του Χριστού υπέρ της κατά Λάρισαν και Τύρναβον τοπικής Εκκλησίας.
Έφυγε στα ξένα με τις προσευχές όλων μας και την προσδοκία να ξαναγυρίσει ακμαίος άγγελος της φιλανθρωπίας του Θεού. Γυρίζει εξάγγελος του ιδίου θανάτου, για να πορευθεί προς την οικειότερη συνέχεια του χριστιανικού κι εκκλησιαστικού μας βίου, που οι ευαγγελιστές ονομάτισαν “βασιλεία του Θεού” ή “ζωή αιώνια”, από τούδε και ειδικά για την πληρότητα της ανεμπόδιστης αιώνιας βίωσής της. Αυτήν τη βεβαιότητα παρέλαβε δι᾽ αιώνων η Εκκλησία ως σώμα Χριστού και την μεθερμηνεύει ως “ποθεινή πατρίδα”. Μια πατρίδα που τη γνωρίζουμε, τη γευόμαστε, την οικειούμεθα, τη χαιρόμαστε εκκλησιαστικά από το σήμερα, για να τη χαιρόμαστε στο αύριο και στο αδιαστάτως αιώνιο του Χριστού.
Οι άγιοι όλων των εποχών και των ημερών μας, ωσάν τον όσιο Παΐσιο, το ζούσαν εν αποκαλύψει και το έλεγαν σαφέστατα πως η ώρα του θανάτου εκάστου ανθρώπου είναι μια ανεξίτηλη αφετηριακή σφραγίδα της βιοπορείας μας, μέσα στην άκτιστη πρόνοια του Θεού περί απάντων και περί εκάστου. Εμείς έχουμε το τι και το πώς του βίου μας, το αυτεξούσιο της διαχείρισης του βίου μας. Ο Κύριος, ο Κτίστης και Δημιουργός των απάντων, ο Λυτρωτής και Σωτήρας μας Θεός, το παμμέγιστο τεκμήριο της αγάπης του Πατρός, κρατεί αδιόρατα το “είναι” μας. Και το μοιράζεται με μας στην απλοχωρία του βίου μας και προπαντός της δικής Του θεανδρικής αιωνιότητας. Μας παρέχει το δικαίωμα να μοιρασθούμε μαζί Του τον βίο μας, να τον βιώσουμε τον βίο μας απλά και φυσικά ως προβίωση της αιωνιότητάς Του. Με τη βοήθεια της Εκκλησίας. Δια του ενιαίου μυστηρίου της Εκκλησίας. Με την αλληλοβοήθεια των μελών, των αγίων και των αθλουμένων.
Θα προψάλω τα της κηδείας του Αδελφού Ιεράρχου Ιγνατίου, κηδόμενος κάθε ψυχής σ᾽ εκείνον τον οικείο μου τόπο, προπαντός όμως πονώντας για τον ίδιο τον κοιμηθέντα Ποιμενάρχη και συλλειτουργό μου και διάδοχο. Και (από την αλγεινοτάτη εμπειρία της ακροτάτης δικής μου ταλαιπωρίας) θα εξομολογηθώ αντ᾽ αυτού δημόσια το δικό του πόνο, τη δική του οδύνη, ως το σπουδαιότερο έργο διακονίας του μακαριστού Μητροπολίτου Ιγνατίου. Ναι! Αυτό προπαντός προσέφερε ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης Ιγνάτιος στη λαρισαϊκή κάμινο των παθών. Προσέφερε τον εαυτό του ως πρόταγμα εκτόνωσης των θρησκειακών ναρκισσιστικών παθών. Προσέφερε τον εαυτό του ως στόχο πολεμικής και απόρριψης, μέχρι να κατευνασθούν τα πάθη τα ανθρώπινα, τα βάσανα της τοπικής Εκκλησίας, και να γαληνέψουν όλοι ειρηνεύοντες εις αλλήλους.
Αυτό εκλήθη στα 1994 να υπηρετήσει από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εάν ήταν βίαιος, μαχητικός, τότε το κακό θα συνεχιζόταν, μαζί με πολλαπλάσια τη φθορά των συνειδήσεων. Επελέγη τότε ο πραΰς Ιγνάτιος, γνωστός σε όλη την Ιεραρχία για την χαμηλών τόνων παρουσία του στις Γραμματειακές Υπηρεσίες της Συνόδου με τη γλυκεία προσήνεια του χαρακτήρα του, για να αμβλυνθούν σταδιακά οι εντάσεις.
Αυτό εκλήθη τότε προ 24ετίας να ζήσει, να προτιμήσει, να διδάξει, να υπηρετήσει, να διακηρύξει στη Λάρισα ο μακαριστός τώρα Μητροπολίτης Ιγνάτιος. Με τα φυσικά του τάλαντα και τα επίκτητα της μόρφωσης, της πείρας, του θείου φόβου και ζήλου, της εθελοπροσφοράς. Διδασκόμενος στην επώδυνη επισκοπική ποιμαντική πρακτική και διδάσκων εν πραΰτητι εκείνο το Σωφρόνειο: «Όταν η ψυχή παραδοθή εις το θέλημα του Θεού, τότε ουδέν έχει πλέον εν τω νοΐ, ει μη μόνον τον Κύριον».
Την κυρίαρχη εκκλησιαστική του βιογραφία τη συνέθεσε το χέρι του Θεού, φιλανθρωπευόμενο δια των ύβρεων των ελαχίστων και της ενθουσιώδους ευσεβούς χαράς των πολλαπλασίων. Πάνω σ᾽ αυτόν τον καμβά ζωγράφισε ή αγιογράφησε την όλη εκκλησιαστική του μαρτυρία, όπως θα την αναλύσουν δια μακρών οι συνεργάτες και όλοι οι κληρικοί και ο λαός. Όπως θα προσβλέψει σ᾽ αυτήν προσβλεπόμενος “πρόσωπο προς Πρόσωπο” ο Ποιμένας και Επίσκοπος των ψυχών μας, του οποίου το καρδιογράφημα είναι και το μόνο αξιόπιστο.
Γι᾽ αυτό το καρδιογράφημα όλοι μας προσερχόμαστε και θα προσερχόμαστε σαν μια ψυχή ενωμένοι στις ιερουργίες, όπου κι αν βρισκόμαστε και διακονούμε, συνεισφέροντες το σταυροκόπημα, τα πρόσφορα, το νάμα, τις προσευχές, τα δάκρυα, τις εκτενείς δεήσεις. Υπέρ του μακαριστού Επισκόπου Ιγνατίου (και όσων Επισκόπων προδιακόνησαν). Προσφέροντας τον εαυτό μας όχι σαν δότη ήπατος, αλλά σαν δότη καρδιάς εν Χριστώ δια Πνεύματος Αγίου, ώστε να λειτουργεί αιωνίως ακάματη η καρδιά του μακαριστού Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κυρού Ιγνατίου, δυνατή μέσα στη Χάρη και το έλεος του Κυρίου μας. Και να “καρδιοχτυπά” πλέον εν Χριστώ στους ουρανούς για τους Λαρισαίους και όλη την Εκκλησία μας και τον ταλαίπωρο κόσμο, καθόλου για τον εαυτό του.
Μέσα στην άχραντη λειτουργική διάρκεια της Εκκλησίας των πρωτοτόκων εν ουρανοίς, “όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως, Κύριε δόξα σοι”.
Υποκλινόμενος νοερά στο σκήνωμά του
και στην ευλογημένη ψυχή του μακαριστού Λαρίσης Ιγνατίου
†Ο από Λαρίσης
Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου
Δημήτριος
