Το νησί της Νίκης, που, προικισμένο από τη φύση θεωρήθηκε από τους αρχαίους ιερό, στέκει μοναχικό, μοναδικό και αγέρωχο στο Θρακικό πέλαγος. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ο πλούτος της φυσικής του ομορφιάς.
«Η ξενάγησή μας στο καταπράσινο νησί ξεκίνησε από την Παλαιόπολη», αναφέρει η κ. Νέλλη Βασβατέκη προσθέτοντας ότι «ο χώρος είναι μοναδικός και θυμίζει Δελφικό τοπίο. Η Παλαιόπολη αποτέλεσε το κέντρο του αρχαίου κόσμου και της μυστηριακής θρησκείας της Σαμοθράκης. Είδαμε τα ερείπια μιας σημαντικής πόλης που θάφτηκε μαζί με τους ανθρώπους και τα έργα τους. Θαυμάσαμε τους κίονες του αρχαίου Ιερού, το Θόλο της Αρσινόης, το Θέατρο, τη Στοά, την Κρήνη της Νίκης, το Νεκροταφείο, το Τέμενος, το Θυσιαστήριο, τον οίκο των Αφιερωμάτων, ανάμεσα στα πλατάνια και τις πικροδάφνες.
Το νησί είναι διάσημο ως η πατρίδα της Νίκης της Σαμοθράκης. Το αριστούργημα της Ελληνιστικής τέχνης που βρέθηκε στα αρχαία ερείπια στην Παλαιόπολη από τον Γάλλο πρόξενο στην Ανδριανούπολη Κάρολο Σαμπουαζό, ως επικεφαλή αρχαιολογικής αποστολής το 1863 και στολίζει το Μουσείο του Λούβρου.
Συνεχίσαμε την περιπλάνησή μας στην τοποθεσία Θέρμα όπου αναβλύζουν θειούχα ζεματιστά νερά. Από τις πιο ενδιαφέρουσες περιηγήσεις του νησιού είναι οι βάθρες. Γάργαρα νερά, κρυστάλλινα και η βουτιά αναζωογονητική για τους τολμηρούς. Εκεί τα δέντρα σού προσφέρουν εκτός από τη σκιά τους, την αναπνοή τους την ίδια, αν τα αφουγκραστείς. Ενας χείμαρρος με λυρικές εικόνες χύνεται μέσα σου, λούζει την ψυχή σου, μεθάει τον νου σου. Και κάτω από την πυκνή σκιά των πλατανιών και των σκλήθρων σε καλεί σε σκέψεις. Ζεις στον ονειρευτό κόσμο, στη μαγευτική διαδρομή των νερών και των δένδρων. Τα ασταμάτητα νερά σμιλεύουν τις ασπρόπετρες παίρνοντας μαζί τους το κελάηδημα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων.
Η πρωτεύουσα του νησιού, η Χώρα, είναι κτισμένη μακριά από τη θάλασσα, κρυμμένη από παλιά από τους πειρατές του Αιγαίου προστατευμένη από τα ενετικά τείχη. Η αρχιτεκτονική των σπιτιών της θυμίζει ΄Ηπειρο και τα απομεινάρια του Πύργου των Γενοβέζων Γκατιλούζι μαρτυρούν τη μεγάλη ιστορία της. Η βόλτα στα σοκάκια της «έκλεισε» τέλεια με το τοπικό γλυκό του κουταλιού, το πράουστο.
Στον Προφήτη Ηλία φτάσαμε σούρουπο. Απολαύσαμε εκτός από την ομορφιά και το μυρωδάτο αέρα και νόστιμο κατσικάκι από τα ντόπια άγρια κατσίκια που βόσκουν στις κορφές του βουνού. Χορευτές του Πολιτιστικού Συλλόγου της Χώρας χόρεψαν για μας του χορούς του νησιού. Τα μέλη του Συλλόγου Νίκος Τζαφέτας με τη φυσαρμόνικα και οι αδελφοί Παλιού, με τις υπέροχες φωνές τους, δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα γλεντιού και κεφιού.
Πήραμε το καράβι της επιστροφής. Η Σαμοθράκη, μεγάλη και φανταστική, πάνω στην κατάβαθη μαβιά θάλασσα. Ψηλή, ευγενική και περήφανη σαν τη Νίκη. Καθώς την αποχαιρετούσαμε μας προσπέρασε μονομιάς η ιστορία της, Πελασγοί, ΄Ελληνες, Μακεδόνες, Γενοβέζοι, Ορφέας, Κάβειροι, Ποσειδώνας, Νίκη κι ήταν σα να βλέπαμε την αιωνιότητα να περνά.
Επιστρέψαμε από ένα νησί τραγουδισμένο από πολλούς ανέμους, ένα νησί με γκρεμισμένα κάστρα, κρυστάλλινα νερά, καταπράσινες κοιλάδες και ρουμάνια, ένα νησί σαν όνειρο γαλάζιο, που έδωσε στον ελληνικό χώρο πνεύμα, πίστη, αγώνα για ελευθερία, πολιτισμό», καταλήγει.
