Ευχές, δώρα, λόγια καρδιάς, εμψύχωσης και παρηγορίας για τους μικρούς ασθενείς και τους συνοδούς τους. Εκείνη τη μέρα όμως την προσοχή του Μακαριστού (αλήθεια πόσο δύσκολος είναι τώρα στην αρχή ο εκκλησιαστικός αυτός όρος για κάποιον που αγαπήσαμε τόσο πολύ!) Ιγνατίου, τράβηξε πιο πολύ εκείνο το παιδάκι... Ένας σύγχρονος Όλιβερ Τουίστ, με φτωχικά μπαλωμένα ρουχαλάκια, με κείνο το μαρτυρικό βλέμμα του πόνου, μέσα στα φάρμακα και τους ορούς, αντί για αλάνες και παιχνίδια... Νοσηλευόταν πάνω από μήνα, δύσκολο περιστατικό, μάθαμε τότε όλοι μας, μοναχικός, μελαγχολικός, ανέκφραστος, ήταν δεν ήταν έξι χρονών...
Η πρώτη αντίδραση του μικρού; Φόβος μπροστά στον άγνωστο απρόσκλητο μαυροντυμένο επισκέπτη με τη μακριά γενειάδα. Ο δεσπότης κράτησε μακριά από το δωμάτιο του μικρού, συνοδούς, κάμερες και φωτογράφους.
Έμεινε με το παιδί και τη μητέρα του πάνω από μισή ώρα, καταργώντας κάθε έννοια πρωτοκόλλου και εθιμοτυπίας, την ώρα που εμείς οι υπόλοιποι αγωνιούσαμε γιατί έπρεπε να πάει και αλλού στο νοσοκομείο και στην πόλη. Βγήκε με δυσκολία, γιατί ο μικρός, του οποίου το χαμόγελο πρώτη φορά αντίκρισε το προσωπικό της κλινικής, τον τραβούσε επίμονα από το ράσο επιζητώντας τη γαλήνη της συντροφιάς του. Πρόλαβα να τον δω να σκουπίζει διακριτικά τα βουρκωμένα, υγρά του μάτια. Προσπάθησε αυτός ο σεμνός και ταπεινός ποιμενάρχης να κρύψει τα αγνά του συναισθήματα. Τον πρόδωσαν όμως τα γλυκά εκφραστικά του μάτια, αυτό το αθώο σχεδόν παιδικό του βλέμμα, το γεμάτο καλοσύνη και γενναιοψυχία, αυτό που επέτρεπε σε όσους τον γνώριζαν κάπως καλύτερα να ισχυριστούν ότι αφουγκράζονται τα σκιρτήματα της αγίας του ψυχής. "Αξίζετε, αξίζετε όλοι σας..." επανέλαβε την αγαπημένη του αυτή έκφραση προς το προσωπικό της κλινικής...
Ακροβατώντας στα όρια της ιεροσυλίας, του είπα κάποτε: " Σεβασμιότατε, έχω την αίσθηση ότι σας αγάπησαν όλοι εδώ, όχι από αναγκαστικό σεβασμό και διπλωματία, όπως τιμούν οι πολίτες τον ανώτατο λειτουργό της ιεραρχίας, του κράτους ή της αυτοδιοίκησης, αλλά γι' αυτό που είστε ως άνθρωπος και μόνο".
Ο μοναδικός και αξέχαστος Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος! Ο σεμνός ιεράρχης που ένωσε όλο του το ποίμνιο, ακόμη και τη συντριπτική πλειοψηφία όσων αναίτια τον πίκραναν εκείνα τα πέτρινα χρόνια της τοπικής μας εκκλησιαστικής πραγματικότητας. Ο ταπεινός και φωτισμένος κληρικός με το ιδιαίτερο χάρισμα της ανεξικακίας. Μ' αυτή την έμφυτη ταπεινοφροσύνη του, ως στέρεα βάση για όλες του τις αρετές, από τα δύσκολα παιδικά χρόνια στη Σαλαμίνα ως την άνοδο στα κορυφαία αξιώματα της ιεραρχίας.
Πλούσιο το έργο του στην εκκλησία, στη φιλανθρωπία, στα ιδρύματα. Με τη μοναδική αξιοπρέπεια ενός αγίου (ας μου συγχωρεθεί από τους κληρικούς μας η υπερβολή...) που δεν καυχήθηκε ποτέ για τίποτα. Με υπομονή, πικρή πολλές φορές, της οποίας όμως οι καρποί ήταν τόσο γλυκοί σ' αυτή την 24χρονη ιστορία!
" Το πνεύμα του καλού καταφέρνει πάντα να υπερνικά κάθε αντίξοη περίσταση και τελικά να θριαμβεύει" έγραψε ο Ντίκενς, ο συγγραφέας του "Όλιβερ Τουίστ".
Ο Άγγελος Σικελιανός έγραψε κάποτε πως "σ' αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα" αποχαιρετώντας τον Κωστή Παλαμά. Τον παραφράζω χωρίς ενοχές προσμένοντας το σκήνωμα του φωτισμένου ιεράρχη από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, βέβαιος πως στο φέρετρο αυτό θα ακουμπήσει ενωμένη η Λάρισα, ο Νομός μας και όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία του κόσμου.
Εκεί όπου μέσα στο βουβό πλήθος ίσως ξαναδώ τον 13χρονο σήμερα νεαρό και τη μανούλα του, που γνώρισα εκείνη τη μέρα στο νοσοκομείο...
Καλό Παράδεισο "μετά των Αγίων" Πατέρα και Ποιμενάρχη μας!
Κώστας Καραμπάτσας
