Οι άνθρωποι, πρωταγωνιστές του πανάρχαιου δράματος, με τον ιδρώτα τους ποτίζουν τα γεννήματά τους, κι αυτά ανταποκρίνονται, καρπίζουν και τους δίνουν τον άρτο τον επιούσιο… Κι από πάνω ο πανεπόπτης κώνος του γερο-Κίσσαβου αγναντεύει και γελάει κάθε φορά που κάποιος βροτός θα ξεχάσει ότι δεν είναι αθάνατος και θα βιαστεί, θα βιαστεί για το οτιδήποτε.
Παπαρούνες: Αίμα από πληγή χαίνουσα στον κάμπο. Κόκκινα στίγματα που σπάνε την πράσινη μονοτονία. Παιχνίδι στα χέρια των παιδιών που πάντα θα ρωτάνε «νύφη ή γαμπρός…».
Πάνω κάτω, πάνω κάτω, η ζωή μας είναι ο δρόμος αυτός. Στενός, επικίνδυνος, μα με λίγη φόρα μπορεί να βρεθείς ανάμεσα στα σύννεφα. Κι αν ούτε αυτό το πετύχεις θα ξέρεις ότι προσπάθησες…
Θ.Α.
Φωτ. Λεων. Τζέκας
