Λίγα μόλις δευτερόλεπτα αργότερα και μετά από έναν ή δύο γύρους της πλατείας ένα - ένα τα περιστέρια του σμήνους προσγειώνονται για να συνεχίσουν λαίμαργα το φαγητό τους. Το ενδιαφέρον των πουλιών προκαλεί ένας ηλικιωμένος κύριος με μια πλαστική σακούλα στο χέρι. Κάθε φορά που βάζει το χέρι του στο εσωτερικό της σακούλας και το βγάζει παρατηρείται συνωστισμός από τα περιστέρια που συνωστίζονται γύρω από τα πόδια του, στο παγκάκι, ακόμα και στα χέρια του -η θέα της τροφής απομακρύνει πλέον κάθε φόβο.
Δύο ή και τρία μεσημέρια την εβδομάδα, πάντα αυτή την ώρα την τελευταία πενταετία, ο κ. Γιώργος Ατματζόγλου βρίσκεται εκεί, στην πλατεία, παρέα με τα περιστέρια του, πρόθυμος και με αρκετή υπομονή για να τα ταΐσει. Το δρομολόγιό του συγκεκριμένο: φεύγει από τη γειτονιά του, τους Αγίους Σαράντα, περνάει από τη Γεωργιάδου για να προμηθευτεί φθηνά σιτάρια και άλευρα για τις τροφές των πουλιών για να καταλήξει στην πλατεία Αγίου Βησσαρίωνα πιστός στο ραντεβού του.
Κάθε φορά που τα περιστέρια συγκεντρώνονται γύρω του δείχνει σαν να τους μιλάει, σαν να θέλει να τους δώσει την αμέριστη αγάπη του μέσα από τη λιγοστή τροφή, που δύσκολα μπορούν να βρουν στις συνθήκες της πόλης. Και εκείνα όχι μόνο ανταποκρίνονται σ΄ αυτή την προσφορά αλλά ανταποδίδουν με τον δικό τους τρόπο την αγάπη του τακτικού τους επισκέπτη. Φεύγουν και επιστρέφουν πάντα χωρίς σφυρίγματα και ραβδάκια, χωρίς κινήσεις και σινιάλα, που χρησιμοποιούν οι περιστεράδες και οι εκτροφείς.
"Μπορώ να είμαι μαζί τους για πολλές ώρες, μου δίνουν ζωή και με γαληνεύουν..." μας λέει ο κ. Γιώργος επιχειρώντας να πλησιάσουμε χωρίς να τρομάξουμε τα περιστέρια του. Για να θυμηθεί τη σχέση του με περιστέρια και κουνέλια στα παιδικά του χρόνια στις Σέρρες, από όπου ήρθε στη Λάρισα στην ηλικία των 28 χρόνων. Συνταξιούχος πια, μετά από πολύχρονη εργασία στα εργοστάσια της Λάρισας, τη Χαρτομάζα, το Ζαχάρεως, τα μάρμαρα Τσάλμα και την EXALCO, ξαναβρίσκει αυτή τη σχέση με τα περιστέρια.
Και δεν είναι μόνος του. Λίγα μόλις μέτρα μακριά, σε ένα άλλο παγκάκι μια άλλη ομάδα περιστεριών συνωστίζεται γύρω από μια ηλικιωμένη γυναίκα. Η άφθονη τροφή προκαλεί το ενδιαφέρον ακόμα και των περιστεριών που ήταν συγκεντρωμένα γύρω μας.
"Κοίταξέ την, προσπαθεί να μας κάνει αντιπερισπασμό..." διαπιστώνει με ένα κρυφό χαμόγελο και φωνάζει την κ. Ειρήνη, τη σύντροφό του, με την οποία απολαμβάνουν μαζί αυτή την παρέα με τα δεκάδες, εκατοντάδες ορφανά περιστέρια - υπολογίζουν ότι ο αριθμός τους ξεπερνά τα 200 περιστέρια.
Ο χαρακτήρας των "ορφανών" προκαλεί όπως είναι φυσικό τη δημοσιογραφική περιέργεια και ο κυρ Γιώργης ανταποκρίνεται αμέσως εξιστορώντας τη διαδρομή των φίλων του. Τα είχε ένας παππούς εκεί πίσω από το ξενοδοχείο ΕΣΠΕΡΙΑ στην Αμαλίας, σε ένα κτίριο όπου διέθετε κουμάσια και φωλιές για τα περιστέρια. Όταν έφυγε από τη ζωή προ δεκαετίας, τα περιστέρια έμειναν ορφανά και η επιβίωσή τους κατέστη, όπως είναι φυσικό, δυσχερής.
Ευτυχώς που βρέθηκαν ο κ. Γιώργης με την κα Ειρήνη, ο Ανδρέας που διατηρεί το γνωστό καφενείο στη γειτονιά αλλά και περαστικοί με τα παιδιά τους για να εξασφαλίσουν την τροφή τους και με τρόπο που να θυμίζει εικόνες με τα περιστέρια της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα.
Μπορούμε και εμείς ως πόλη να διαμορφώσουμε ένα επισκέψιμο σημείο στην πόλη μας αρκεί να το σχεδιάσει η δημοτική αρχή και εφόσον φυσικά η παρουσία της Χαρούλας το επιτρέπει, προτάθηκε από γνωστό Λαρισαίο, που συνηθίζει να επισκέπτεται την πλατεία με τον μικρό του γιο για τα περιστέρια. Πριν από οποιαδήποτε άλλη σκέψη, συμπληρώνει ο κυρ Γιώργης, ο Δήμος οφείλει να συντηρήσει την πλατεία και κυρίως τα παγκάκια και αναλαμβάνει να μας δείξει τις φθορές και τα σπασίματα στα ξύλα, που εμποδίζουν τους Λαρισαίους επισκέπτες να τα χρησιμοποιούν...
Δημ. Κατσανάκης
