ΤΥΡΝΑΒΟΣ (Γραφείο «Ε»)
Του Κώστα Τσόλα
Μικροί και μεγάλοι τον αποκαλούν μάστορα, αφού υπήρξε μάστορας αλλά και δάσκαλος για πολλούς σημερινούς επαγγελματίες, αλλά και για εργαζόμενους στην τέχνη του σιδήρου, αλλά και του καροποιού.
Ωστόσο στην τέχνη που γνωρίζει δεκαετίες τώρα, έμεινε πια ο μόνος που συνεχίζει παραδοσιακά. Ο λόγος για τον Τυρναβίτη καροποιό Χρήστο Ντίμο, οποίος ακόμα και σήμερα παρά τα 80 του χρόνια εργάζεται και κατασκευάζει χειροποίητα αμαξάκια, κάρα και σούστες.
«Ακόμα τα κότσια μου κρατάνε», λέει και προσθέτει: «δουλεύω όχι για βιοποριστικούς λόγους, αλλά για να μην χαθεί η τέχνη», εύχεται και δηλώνει διατεθειμένος, αν βρεθούν νέοι που να θέλουν να τους μάθει την τέχνη.
Το επάγγελμα του καροσιδηρουργού, ήταν στις δόξες του πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι και τη δεκαετία του 1960.
Δουλειά δύσκολη, αλλά απόλυτα απαραίτητη για τις τοπικές κοινωνίες της εποχής, αφού όλες οι μεταφορές και οι μετακινήσεις μέχρι και μετά τα μέσα του περασμένου αιώνα, γίνονταν με σούστες, κάρα και άμαξες.
Η τέχνη αυτή είναι πολύ δύσκολη, αν δεν την αγαπάς δεν μπορείς να αποδώσεις γιατί είναι δουλειά και έμπνευση μαζί. Ο καροποιός γίνεται καλλιτέχνης, σχεδιαστής και ζωγράφος. Η σούστα ή το κάρο πρέπει εκτός από λειτουργικό να είναι και όμορφο. Να το θαυμάζουν οι άλλοι και ο ιδιοκτήτης του να νιώθει περήφανος που το έχει. Τότε όποιος είχε «καγκελόσουστα» θεωρείτο με τα σημερινά δεδομένα σαν να έχει ένα από τα ακριβότερα και πολυτελέστερα αυτοκίνητα.
Ήταν Κατοχή όταν ο Χρήστος Ντίμος τελείωσε το δημοτικό σχολείο, επιτυχία για την εποχή, αφού τότε τα περισσότερα παιδιά δεν πήγαιναν καν στο σχολείο. Τότε ο ίδιος έμαθε τα γράμματα στο νάρθηκα της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων Τυρνάβου, αφού το 2ο Δημοτικό Σχολείο ήταν επιταγμένο από τους Γερμανούς.
Ο 12χρονος τότε Χρήστος με το απολυτήριο στο χέρι, ορφανός από πατέρα, πήγε στον μάστορα –αείμνηστο- Ιωάννη Μουζά και τον παρακάλεσε να τον πάρει υπάλληλο στο καροσιδηρουργείο, παίρνοντας την απάντηση: «Βρε παιδάκι μου είσαι πολύ μικρός ακόμα». Ωστόσο ο Χρήστος Ντίμος επέμενε και έτσι τελικά έπιασε δουλειά. Εκεί δούλεψε τέσσερα χρόνια με αμοιβή το χρόνο 700 οκάδες σιτάρι για την οικογένεια και από ένα ζευγάρι παπούτσια το Πάσχα για τον ίδιο.
Από εκεί και πέρα με την εμπειρία που απέκτησε στα 16 του χρόνια έγινε «Κάλφας» που σημαίνει ένα σκαλοπάτι κάτω από τον μάστορα. Αυτό προέβλεπε επίσης αμοιβή μεγαλύτερη. Έτσι ο μάστορας του είπε να πάει σε άλλο μαγαζί μεγαλύτερο, σ’ αυτό του Ιωάννη Ταμπάκη. Τότε, το μεροκάματο ήταν 15 δραχμές, εποχές που ο μάστορας έπαιρνε 20 δραχμές.
Και ο κ. Ντίμος ακολούθησε στο καροσιδηρουργείο του Αθανάσιου Κυριάκου για δύο χρόνια και για λίγο στο Αρμένιο, όταν μετά έφυγε για τη στρατιωτική του θητεία.
Αμέσως μετά, το 1957, ο κ. Χρήστος Ντίμος άνοιξε δικό του κατάστημα, το οποίο διατηρούσε μέχρι το 1966. Αυτά τα έντεκα χρόνια ήταν δημιουργικά με την κατασκευή εξ ολοκλήρου σουστών και κάρων. Μέχρι τότε τα καροποιεία είχαν πολλή δουλειά. Αλλά από το 1966 άρχισε μια φθίνουσα πορεία αφού έφτασαν και στον Τύρναβο τα τρακτέρ.
Ο κ. Χρήστος Ντίμος εφαρμόζει τις τεχνικές που κυριαρχούσαν από τις αρχές του αιώνα μέχρι τη δεκαετία του 1960. Δηλαδή δημιουργεί με το χέρι σκαλίζοντας το ξύλο και με το αμόνι και τη φωτιά κατασκευάζοντας τα σιδερένια μέλη της σούστας όπως είναι οι ρόδες, τα μπράτσα, οι άξονες με πολλή προσοχή και μεράκι.
