Αναλυτικά η κ. Βαγενά σημειώνει: «Με μεγάλη μου έκπληξη άκουσα χτες, κατά τη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2018 στη Βουλή, τον πρόεδρο της Ν.Δ., κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, να αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Αγροτικού Κινήματος Κιλελέρ. Θα περίμενε κανείς αυτή η αναφορά να ήταν θετική. Όμως, ο κ. Μητσοτάκης ειρωνεύτηκε και απαξίωσε την προσπάθεια που κάνουμε για τη δημιουργία αυτού του μουσείου, θεωρώντας ότι είναι ένας φορέας, στον οποίο θα διορίσουμε προσωπικό δημιουργώντας “κομματικό κράτος”. Είπε συγκεκριμένα: “Συστήσατε σαράντα οκτώ καινούργιους κρατικούς φορείς … Και βέβαια, το αγαπημένο μου – το έχετε ξανακούσει - Εθνικό Μουσείο Αγροτικού Κινήματος. Είναι απολύτως απαραίτητο στην κατάσταση της χώρας σήμερα; … Θα μπει ένα τέλος σ’ αυτό το κομματικό κράτος.”
Έχουμε τονίσει, από την πρώτη στιγμή της προσπάθειας για την ίδρυση του Εθνικού Μουσείου Αγροτικού Κινήματος Κιλελέρ ότι οραματιζόμαστε ένα ζωντανό κέντρο έρευνας, μελέτης και ανάδειξης της ιστορίας του αγροτικού κινήματος στη χώρα μας, που είναι ένα από τα πρώτα αγροτικά κινήματα παγκοσμίως. Έναν φορέα που θα προσφέρει θέσεις εργασίας, κινητικότητα και ζωντάνια, βοηθώντας έτσι την ανάπτυξης όλης της περιοχής. Δεν πέρασε ούτε για μια στιγμή από το μυαλό μας να χρησιμοποιηθεί αυτή η ενέργεια για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Βέβαια, δεν μου κάνει εντύπωση που ο κ. Μητσοτάκης και η παράταξή του σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. Έτσι έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Ό,τι έκαναν, το έκαναν για να βολέψουν “ημέτερους” φίλους και ψηφοφόρους. Δεν είμαστε, όμως, όλοι το ίδιο.
Και ακόμα, δεν παραξενεύομαι που ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί περιττό ένα μουσείο, όπου οι νέοι θα μαθαίνουν την ιστορία και τους αγώνες που έδωσαν οι αγρότες πρόγονοί τους για να αποκτήσουν λίγα στρέμματα γης. Γιατί να νοιάζεται για αυτό ο κ. Μητσοτάκης; Περπάτησε ποτέ στα χωράφια της θεσσαλικής μας γης; Έχει παιδικά βιώματα και μνήμες από τα χωριά του κάμπου μας; Είδε ποτέ απελπισμένους ανθρώπους πάνω στην κατεστραμμένη γη τους; Νομίζω πως όχι.
Ναι, κ. Μητσοτάκη, εμείς θεωρούμε απαραίτητη, σε αυτές ακριβώς τις δύσκολες εποχές, τη δημιουργία αυτού του μουσείου ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη και τους αγώνες των κολίγων προγόνων μας, που κυριολεκτικά μέσα από τη λάσπη και την απελπισία σήκωσαν το ανάστημά τους και διεκδίκησαν από τους τσιφλικάδες γαιοκτήμονες τη γη που δούλευαν και πότιζαν με τον ιδρώτα τους τόσα χρόνια. Εγώ προσωπικά, αλλά και η κυβέρνησή μας, θα προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο, σε συνεργασία βέβαια με την τοπική κοινότητα και τους αρμόδιους φορείς, να γίνει πραγματικότητα αυτό το μουσείο».
