Όλη η παρέα αποδέχτηκε την πρόκληση και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι «Habaneros» της Λάρισας. Έκτοτε κάθε Πέμπτη η παρέα που απαρτίζεται από 9 Λαρισαίους, καθηγητές όλοι στο επάγγελμα, μαζεύεται στην μπιραρία και καταναλώνει πιπεριές. Όχι οποιεσδήποτε πιπεριές, αλλά πιπεριές που καίνε τόσο πολύ και μπορούν να στείλουν κάποιον ακόμη και στο νοσοκομείο, εάν δεν προσέξει ή έχει προβλήματα υγείας (π.χ. έλκος, καρδιά, κολίτιδα κ.ά.). Άρα βασική προϋπόθεση για να ενταχθεί κάποιος στην παρέα των «Habaneros» είναι πρωτίστως να είναι υγιής και μετά να περάσει το τεστ της πιπεριάς. Ω ναι, υπάρχει και δοκιμασία για να μπει κάποιος στη συντροφιά τους. Το τεστ ξεκινά με την κατανάλωση της απλής καυτερής πιπεριάς που όλοι γνωρίζουμε και περνά στην πιπεριά, τσίλι, καγιέν για να φτάσει στην πιπεριά habanero. Ο Νίκος, που η παρέα τον αποκαλεί «πρόεδρο» εξηγεί στην «ΕτΔ» ότι μπορεί για εκείνους να είναι μια συνήθεια, όμως ακόμη και σήμερα 1 χρόνο μετά, μόνο ανώδυνη δεν είναι και φυσικά πάντα υπάρχουν και οι παρενέργειες.
Οι «Habaneros» παίρνουν φωτιά στην κυριολεξία κάθε φορά που ενδίδουν στην αγαπημένη τους διατροφική συνήθεια, αλλά δεν το βάζουν κάτω και κάθε φορά επιδιώκουν να ανεβάζουν τον πήχη. Στόχος να μπορέσουν να καταναλώσουν την πιο καυτερή πιπεριά στον κόσμο. Κάθε φορά, που βρίσκονται στο στέκι τους, οι ίδιοι κουβαλούν μαζί τους τις πιπεριές που θα καταναλώσουν και ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, ο Αντώνης, που έχει μπει και αυτός για τα καλά στην παρέα, τους ετοιμάζει διάφορα εδέσματα με βασικό συστατικό την πιπεριά. Οι «Habaneros» όμως δεν μένουν μόνο στην κατανάλωση, αλλά φαίνεται να το έχουν μελετήσει καλά το θέμα και όλοι τους έχουν μπει στη διαδικασία να αγοράζουν σπόρους ακόμη και από το εξωτερικό και να καλλιεργούν οι ίδιοι τις πιπεριές που καταναλώνουν. Κάποιοι σπόροι είναι δυσεύρετοι αλλά ακόμη και η αναζήτησή τους είναι μέρος του «παιχνιδιού» τους. Ο Νίκος, ο Βαγγέλης, ο Λάμπρος, ο Μιχάλης, ο Κώστας, ο Χρήστος, ο Ηλίας, ο Θεόφιλος, ο Θανάσης παρομοιάζουν τους εαυτούς τους με το παρεάκι «50-50» της μικρής οθόνης που κάθε Παρασκευή είχε ραντεβού στο τσιπουράδικο του Βασίλη. Οι ίδιοι βέβαια προτιμούν την μπίρα, αλλά η φιλοσοφία πάνω κάτω είναι ίδια, μια βραδιά μόνο για εκείνους με τη συγκατάθεση των γυναικών τους, που πλέον έχουν αποδεχτεί την ιδιαίτερη συνήθειά τους. Μόνο που όπως λέει ο Νίκος μπορεί όλα να γίνονται την Πέμπτη το βράδυ στην μπιραρία, οι παρενέργειες όμως συνεχίζονται και στο σπίτι. «Η αλήθεια είναι ότι για να κοιμηθούμε μετά από τόσο κάψιμο χρειαζόμαστε κλιματιστικό. Σκέψου τώρα τον χειμώνα να κυκλοφορείς με κοντομάνικο. Παρότι προσπαθούμε όσο μπορούμε να απαλύνουμε το κάψιμο, με γιαούρτι ή νιβατό, γνωρίζουμε ότι είναι ακατόρθωτο. Να φανταστεί κανείς ότι ένα κομματάκι στο μέγεθος του κεφαλιού ενός καρφιού, μιας πιπεριάς habanero, είναι αρκετό για να ανεβάσει κατακόρυφα τους παλμούς της καρδιάς σου, να σε κάνει να κοκκινίσεις ολόκληρος και δύσκολα συνέρχεσαι» εξηγεί ο Νίκος.
Βέβαια, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η παρέα γνωρίζει ότι η πιπεριά έχει και ευεργετικές και θεραπευτικές ιδιότητες. «Η κατανάλωσή της μπορεί να βοηθήσει και σε πολλές παθήσεις. Για παράδειγμα εγώ υποφέρω από ιγμορίτιδα. Όταν εμφανίζεται τρώω πιπεριά και τα ιγμόρια μου ανοίγουν μεμιάς» λέει ο Νίκος. Αυτή την περίοδο η παρέα αναζητά την πιπεριά Carolina, που θεωρείται από τις πιο καυτερές πιπεριές του κόσμου.
Η ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Για την καλύτερη περιγραφή της καυστικότητας της πιπεριάς προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας μιας κλίμακας καυστικότητας. Πρώτος ο Αμερικανός χημικός Wilbur Scoville δημιούργησε το 1912 το οργανοληπτικό τεστ που φέρει το όνομά του, για τη μέτρηση της καυστικότητας των πιπεριών. Το τεστ βασίζεται στη μέτρηση της ποσότητας του νερού που χρειάζεται για να αραιωθεί η πιπεριά τόσο όσο χρειάζεται να μηδενιστεί η καυστικότητά της, με την αποδοχή ότι οι γλυκιές πιπεριές, που δεν περιέχουν καψαϊκίνη, ορίζουν το 0 της κλίμακας. Η μέθοδος έχει το μειονέκτημα ότι βασίζεται στην υποκειμενικότητα των δοκιμαστών που δοκιμάζουν την καυστικότητα, και ως εκ τούτου θεωρείται αναξιόπιστη και σπάνια χρησιμοποιείται σήμερα. Η περιεκτικότητα των διάφορων ειδών πιπεριών στα διάφορα καψαϊκινοειδή μετρείται πλέον εύκολα και αντικειμενικά με Υγροχρωματογραφία Υψηλής Απόδοσης (HPLC). Η καυτερή πιπεριά περιέχει μία αξιοσημείωτη ποσότητα βιταμινών, μεγαλύτερη από αυτήν των γλυκών ποικιλιών. Υπάρχει σημαντική παρουσία κυρίως βιταμινών C, A, B, D, B2, και K. Ακόμα περιέχει καροτενοειδή και μεταλλικά άλατα, και διευκολύνει τις διεργασίες της χώνεψης και τις γαστρικές εκκρίσεις. Έχει αντικαταθλιπτικές ιδιότητες, τονώνει τους ιστούς χαρίζοντάς τους ζωντάνια, και ενεργοποιεί τη φλεβική κυκλοφορία καθώς και αυτήν των τριχοειδών αγγείων. Έχοντας αγγειοδιασταλτικές ιδιότητες συμβάλλει στην πρόληψη των καρδιαγγειακών παθήσεων. Αντενδείκνυται μόνο σε άτομα που υποφέρουν από κάποιας μορφής κολίτιδα.
Τα πιο γνωστά καυτερά είδη πιπεριάς είναι:
Habanero που καλλιεργείται στη χερσόνησο Γιουκατάν και την Καραϊβική (Μονάδες Scoville: 100.000-300.000)
Scotch Bonnet, που καλλιεργείται στην Τζαμάικα και την Καραϊβική (Μονάδες Scoville: 100.000-250.000)
Jamaican Hot που καλλιεργείται στην Τζαμάικα (Μονάδες Scoville: 100.000-200.000)
Thai, που καλλιεργείται στη Νοτιοανατολική Ασία και την Καλιφόρνια (Μονάδες Scoville: 50.000-100.000)
Cayenne που καλλιεργείται στο Μεξικό, τη Λουιζιάνα, την Ασία, την Αφρική (Μονάδες Scoville: 30.000-50.000)
Serrano, που καλλιεργείται στο Μεξικό (Μονάδες Scoville: 10.000-23.000)
Wax, που καλλιεργείται στο Μεξικό και την Καλιφόρνια (Μονάδες Scoville: 5.000-10.000)
Jalapeno που καλλιεργείται στο Μεξικό και τη Νότια Αμερική (Μονάδες Scoville: 2500-5000)
Η καυτερή πιπεριά που καλλιεργείται στη Μεσόγειο και την Καλιφόρνια (peperoncino), και που έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλοι, βρίσκεται πολύ χαμηλά σε αυτή τη κλίμακα, με μόλις 100-500 μονάδες Scoville. Σε κάθε περίπτωση αν κάποιος δοκιμάσει καυτερή πιπεριά και δεν αντέχει το «κάψιμο» που προκαλεί, συνίσταται το γάλα ως το πιο αποδοτικό «αντίδοτο» μιας και περιέχει μία πρωτεΐνη που αντικαθιστά την καψαϊκίνη στους υποδοχείς της γλώσσας. Από την άλλη, το νερό και το αλκοόλ δεν βοηθούν καθώς εξαπλώνουν την καψαϊκίνη σε όλο το σώμα.
Της Νατάσας Πολυγένη
Φωτ. Λ. Τζέκας
