Τον Σπύρο Καλοδίκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέα της Επιτροπής Πόλης Λάρισας του κόμματος, που σκοτώθηκε τον Νοέμβριο του 1947, τίμησε χθες η Τομεακή Οργάνωση Λάρισας του ΚΚΕ με εκδήλωση στην πλατεία «Έξι Δρόμων», τοποθεσία όπου και είχε τραυματιστεί θανάσιμα από «όργανα του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος».
«Διδασκόμαστε από την ανιδιοτελή προσφορά και θυσία εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών του λαού μας, κομμουνιστών και κομμουνιστριών, αγωνιστών και αγωνιστριών, που βρέθηκαν στα 100 χρόνια της ζωής του κόμματος στην πρώτη γραμμή της μάχης, παλεύοντας με συνείδηση στον ταξικό αγώνα», τόνισε η Αγγελική Δασκαλάκη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ. Η οποία μιλώντας στην χθεσινή εκδήλωση υπογράμμισε ότι «ένα παράδειγμα τέτοιας δράσης είναι αυτό του Σπύρου Καλοδίκη». Και ανέφερε για τον τιμώμενο: «Ο Σπύρος Καλοδίκης γεννήθηκε στους Παξούς των Επτανήσων και ήταν λιμενεργάτης. Η μεταξική δικτατορία τον συλλαμβάνει στις 16 Απριλίου 1938 και τον κλείνει στις φυλακές Ακροναυπλίας. Το 1939 μεταφέρθηκε - σαν φυματικός - στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου και από κει στον Αϊ Στράτη. Τον Ιούλη 1940 δραπετεύει, έρχεται στην Αθήνα και δουλεύει στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας.
Ο Σπύρος Καλοδίκης στάθηκε ο πιο δραστήριος οργανωτής των μαζικών αγώνων του αθηναϊκού προλεταριάτου. Μελετούσε βαθιά όλα τα ζητήματα των εργαζομένων ακόμα και τα παραμικρά. Ήξερε να διοχετεύει την κομματική γραμμή με την απλή γλώσσα, που την καταλάβαιναν οι εργάτες, έβρισκε πάντα μορφές οργάνωσης και πάλης που ανταποκρίνονταν στις συγκεκριμένες συνθήκες. Δεν υπάρχει απεργία, μαζική διαδήλωση και συλλαλητήριο στα χρόνια αυτά της κατοχής στην Αθήνα, που να μην είναι συνδεμένα με το όνομα του Σπύρου Καλοδίκη.
Το Δεκέμβρη 1942 εκλέχτηκε από τη Β' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στο τέλος του 1945 στάλθηκε στη Θεσσαλία, μέλος του Γραφείου Περιοχής, γραμματέας του Βόλου και έπειτα της Λάρισας. Την Κυριακή, 23 του Νοέμβρη 1947, ο Καλοδίκης φεύγει από κάποιο σπίτι της συνοικίας Αμπελοκήπων, όπου ήταν να γίνει σύσκεψη των ΚΟΒ πόλης, η οποία αναβλήθηκε για λόγους ασφαλείας. Σε μικρή απόσταση τον ακολουθεί ο Νίκος Παπαρσένος, μέλος της ΚΟΒ συνοικίας Αγίου Νικολάου. Σύμφωνα με δική του αφήγηση, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ από την οδό Γεωργιάδου τραβάει προς τη γέφυρα του Αλκαζάρ και στρίβει στην πλατεία Τσούγγαρι, σήμερα Τάκη Γαργαλιάνου. Εκεί «την είχαν στημένη» αστυνομικοί με πολιτικά. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Κωσταγιάννης, συνεργάτης της Ασφάλειας, που τον ακολούθησε. Ο Καλοδίκης τον αντιλήφθηκε, αλλά συνέχισε δήθεν αδιάφορος και φτάνοντας στην οδό Παλαιστίνης άνοιξε το βήμα του κατευθυνόμενος προς την πλατεία Έξι Δρόμων. Ο Κωσταγιάννης έτρεξε να τον προλάβει και τον έφτασε στην πλατεία. Του ζήτησε την ταυτότητα κι αυτός, ατάραχος, την έδωσε. Φυσικά, ήταν πλαστή σε όλα.
Καθώς εκείνος την περιεργάζεται ο Καλοδίκης του δίνει μια γερή γροθιά, τον ρίχνει καταγής κι αρχίζει να τρέχει με κατεύθυνση προς την οδό Σκουφά. Για κακή του τύχη πέφτει πάνω σ' ένα υπενωμοτάρχη, που επιχειρεί να τον σταματήσει και συμπλέκονται.
Εκεί φτάνει ο Κωσταγιάννης και τον πυροβολεί πισώπλατα. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ». Ετοιμοθάνατος, προλαβαίνει να καταπιεί τα χαρτάκια με τις σημειώσεις του για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Στο Δημοτικό Νοσοκομείο Λάρισας, όπου μεταφέρεται, οι ασφαλίτες αναγκάζουν τους γιατρούς να του ανοίξουν το στομάχι για να πάρουν τα χαρτιά που είχε καταπιεί. Την επομένη, ο ακατάβλητος κομμουνιστής αφήνει την τελευταία του πνοή και περνάει στο πάνθεον των ηρωικών μορφών του ΚΚΕ».
Και η Αγγ. Δασκαλάκη συνέχισε αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Και στην περίοδο πριν και μετά την κατοχή υπήρχαν δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μια μεριά η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι βιοπαλαιστές της πόλης και της υπαίθρου, ορισμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Είναι οι δυνάμεις που πάλεψαν και μάτωσαν ενάντια στους φασίστες. Από την άλλη πλευρά ήταν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, το Παλάτι, οι τσιφλικάδες, το πολιτικό, στρατιωτικό και δικαστικό τους προσωπικό, καθώς και όλη η προπολεμική πνευματική και κοσμική ελίτ της χώρας, που είχε δηλώσει πίστη στον φασίστα Μεταξά. Ένα μέρος από αυτούς διέφυγαν μαζί με το χρυσάφι της χώρας στο εξωτερικό, στο Κάιρο. Ένα άλλο μέρος επέλεξε να συνεργαστεί με τους κατακτητές. Μετά την απελευθέρωση της χώρας, κάτω από τα χτυπήματα του ΕΛΑΣ και την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, οι δυνάμεις αυτές ήταν προετοιμασμένες και αποφασισμένες να επανέλθουν στην εξουσία. Έτσι, την κατοχή ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος, η λυσσασμένη αντίδραση της κυρίαρχης τάξης απέναντι στην τάξη που αμφισβητεί την εξουσία της, την εργατική τάξη.
Ένα χρήσιμο, λοιπόν, δίδαγμα είναι ότι όπως και τότε δεν υπήρξε εθνική ομοψυχία, δεν υπήρξαν κοινοί εθνικοί στόχοι, έτσι και σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν κοινοί στόχοι για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα με την αστική τάξη, τους καπιταλιστές. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινή εθνική προσπάθεια, όπως θέλει να ονομάσει η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ τη διαπραγμάτευση που διεξάγεται στην ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου και των καπιταλιστών».
