«Θα σας πω αλήθειες» λέει απευθυνόμενος προς την έδρα ο κατηγορούμενος «τέτοιες που θα μπορεί να είναι ενοχλητικές για κάποιους. Σαν ένα βοτσαλάκι στο παπούτσι τους που ποτέ δεν μπόρεσαν να βγάλουν. Όσες φορές κι αν έσκυψαν για να βάλουνε το δάχτυλό τους μέσα» και καθώς δείχνει εμφατικά προς τα κάτω το μισό ακροατήριο κάνει να κοιτάξει το παπούτσι του. Ασυναίσθητα. Φοράει ένα ζευγάρι ροζ αθλητικών γνωστής αμερικάνικης μάρκας αλλά πιθανότατα ταϊβανέζικης κατασκευής. Άσχετο που το αναφέρουμε, αλλά σχετικό και με το υπόλοιπο ντύσιμό του. Που είναι πάλι άσχετο…
Σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζει καθόλου με το υφασμάτινο παντελόνι που έχει γυρισμένα μπατζάκια περασμένης δεκαετίας και το άσπρο πουκάμισο που με δυσκολία καλύπτει όλη την τεράστια τριχωτή κοιλιά του. Αν μη τι άλλο δεν τον κάνεις για ψυχολόγο. Μάλλον για ψυχίατρο, βγαλμένο απ’ αυτές τις ταινίες του Βέγγου… Φυσάει τη φράντζα που έχει πέσει μπροστά στα μάτια του.
«Εγώ τη γυναίκα μου δεν τη χτύπησα στην πραγματικότητα. Δεν την έχω χτυπήσει ποτέ. Την αγαπάω απλά παράφορα» λέει καθώς γυρνάει προς το μέρος της και της κλείνει το μάτι νομίζοντας πως το κάνει διακριτικά. Τόσο διακριτικά που θυμίζει στρουθοκάμηλο την ώρα που χώνει το κεφάλι της στο έδαφος.
«Γυρίστε μπροστά σας κύριε κατηγορούμενε» τον ξεστρουθοκαμηλίζει αμέσως η πρόεδρος του δικαστηρίου, «εδώ το κατηγορητήριο αναφέρει πως ξημερώματα τη χτυπήσατε με πολλή δύναμη και μάλιστα στο πρόσωπο. Για ποιο λόγο θέλουμε να μας πείτε. Ήσασταν μεθυσμένος μήπως;».
«Δεν ξέρω πώς έγιναν αυτά που λέτε αλλά δεν έγιναν στην πραγματικότητα». Ο κατηγορούμενος γελάει ειρωνικά καθώς μαζεύει τα μανίκια του με αργό και ράθυμο τρόπο. Σαν να αλλάζει σελίδα ενός αδιάφορου βιβλίου πάνω σε μια ξαπλώστρα στην παραλία, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζει πάνω από τα γυαλιά ηλίου έναν ωραίο πισινό που περνάει από μπροστά του με παρτό μαγιό.
«Τι εννοείτε κύριε κατηγορούμενε; Αφού έχουμε και τα έγγραφα από το νοσοκομείο που αποδεικνύουν ότι έφερε βαριά τραύματα στο πρόσωπό της. Δεν την αφήσατε μάτι που να μην μαυρίσετε και κοκαλάκι στη μύτη που να μην σπάσετε».
Ξεφυσάει. Κοιτάει εκνευριστικά αργά τον συνήγορο υπεράσπισης, την ώρα που αυτός του κάνει νόημα με το χέρι να μιλήσει. Συντόμευε, σαν να του λέει. Αν τον πληρώνει όπως μιλάει σίγουρα θα του χρωστάει για τα επόμενα χρόνια πολλές δόσεις…
«Εννοώ πως δεν έγιναν στην πραγματικότητα. Έγιναν στον ύπνο μου. Μπορεί να τη χτύπησα αλλά δεν ήμουν εγώ εκείνη τη στιγμή. Κοιμόμουν και έβλεπα ένα όνειρο εκείνη τη στιγμή. Την έπιασα λέει με τον κουμπάρο μας, πάνω στο κρεβάτι. Στο ίδιο το σπίτι μας. Έβλεπα πως είχα γυρίσει από τη δουλειά και την έπιασα πάνω στην ερωτική πράξη. Ο κουμπάρος από κάτω και αυτήν από πάνω. Άνοιξα την πόρτα και μόλις με είδε…»
«Στο όνειρό σας έτσι;»
«Στο όνειρο ναι. Και μόλις με είδε τότε άρχισε να γελάει αλλά δεν σταμάτησε να κάνει έρωτα με τον κουμπάρο. Τότε τρελάθηκα…»
«Στο όνειρό σας έτσι;»
«Στο όνειρο ναι. Παίρνω ένα ξύλο και αρχίζω να την χτυπάω. Κι αυτήν και τον κουμπάρο»
«Στην πραγματικότητα έτσι;»
«Στο όνειρο κυρία πρόεδρε. Αλλά το ένιωθα τόσο πολύ και φαίνεται πως έγινε και στην πραγματικότητα»
«Και ο κουμπάρος;»
«Ο κουμπάρος έπαθε έμφραγμα. Πάει ο κουμπάρος».
«Στο όνειρο;»
«Όχι στην πραγματικότητα. Πριν δύο μήνες».
Πάει και ο κουμπάρος. Πάει η γυναίκα. Να σου και μια μικρή ποινή φυλάκισης.
Στην πραγματικότητα…
