Αυτό υποστηρίζουν τα μέλη του Αγροτικού Δασικού Συνεταιρισμού Λιβαδίου και ειδικότερα ο πρώην πρόεδρος Γιάννης Γκούμας, ο οποίος προσθέτει: Κάποτε η δουλειά ήταν τρεις μήνες τον χρόνο και τα ένσημα που κολλούσαν ξεπερνούσαν τα 150 τον χρόνο. Σήμερα μετά βίας φτάνουν τα 50, κάτι που σημαίνει ότι είναι ανασφάλιστοι, από τη στιγμή που το όριο είναι στα 120 ένσημα. Δύο είναι οι λόγοι που τα τελευταία χρόνια το επάγγελμά τους ακολουθεί φθίνουσα πορεία. Πρώτον η χαμηλή χρηματοδότηση των Δασαρχείων και δεύτερον οι αθρόες εισαγωγές ξύλων από τις βαλκανικές χώρες. Τη στιγμή που τα ελληνικά δάση διαθέτουν καλύτερο ξύλο και πιο αποδοτικό στη θέρμανση.
Μετά από μια δύσκολη διαδρομή «χαμένη» κάπου στον Ολυμπο βρεθήκαμε μαζί τους στην τοποθεσία Κρυονέρι, όπου απλώνεται ένα από τα μεγαλύτερα δάση οξιάς.
Ήχοι από κόψιμο ξύλου, σπάσιμο κλαδιών, «σχίσιμο» του αέρα από την πτώση του δέντρου και ένας εκκωφαντικός γδούπος όταν ο κορμός φτάνει στη γη. H «πτώση» του δέντρου είναι μια συγκλονιστική στιγμή. Κάτι που επαναλαμβάνεται δεκάδες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Kάθε πτώση δέντρου κρύβει το ρίσκο της. Oι υλοτόμοι νιώθουν πως ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε τέτοια στιγμή. Oπως μας λένε οι ίδιοι, η αγωνία αυτή είναι ο μόνιμος εφιάλτης τους. Λίγο πριν αρχίσει το δέντρο να παίρνει κλίση, προειδοποιούν,
ενημερώνουν. Oλοι βρίσκονται εκτός της ακτίνας του δέντρου. «Eπειδή εργαζόμαστε ομαδικά πολύ καιρό, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε χωρίς να χρειάζεται κάποιος να δίνει οδηγίες και οι άλλοι να υπακούν, χωρίς καν να μιλάμε. Eίναι ο καθένας στη σωστή θέση και όλα λειτουργούν ρολόι» μας λένε.
H ημέρα τους ξεκινά στις 6 το πρωί και τελειώνουν λίγο πριν τη δύση του ηλίου. Συνήθως παίρνουν από το σπίτι το φαγητό τους, τον κατάλληλο ρουχισμό και όσα εφόδια τούς είναι απαραίτητα. Tις περισσότερες φορές, έχουν να διανύσουν μια απόσταση 20 χιλιομέτρων σε δασικό δρόμο για να φτάσουν στο σημείο όπου θα δουλέψουν.
Είναι γεγονός ότι παλιότερα εργάζονταν πολλοί από τους κατοίκους, κυρίως για προσωπική χρήση της παραγόμενης ξυλείας. Έκοβαν τα ξύλα για τη φωτιά, τα προσανάμματα, τα κλαριά για τον φούρνο και τα κουβαλούσαν μέχρι το χωριό με τα ζώα τους. Σήμερα, αυτό δεν γίνεται, παρά μόνο μέσα στο δάσος και στις δύσβατες περιοχές εκεί που δεν μπορεί να πάει το μηχάνημα, χρησιμοποιούνται ζώα και για τα καυσόξυλα και για τα ξύλα που χρησιμοποιούνται στη δόμηση ή για άλλη χρήση. Οι υλοτόμοι είναι οι καθαριστές του δάσους και επιβάλλεται να παραμείνουν εάν θέλουμε τα δάση μας να προστατεύονται κι εμείς να παίρνουμε με σεβασμό αυτό που η ίδια η φύση μάς το δίνει. Το Λιβάδι Ολύμπου - Ελασσόνας διαθέτει ένα από τα ομορφότερα δάση οξιάς στη χώρα μας και σε αυτό, εκτός από τη φύση, συνέβαλαν και οι υλοτόμοι της περιοχής.
Φωτορεπορτάζ: Λεωνίδας Τζέκας
