Το συνέδριο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ με ευθύνη των ΣΥΝΕΚ και της ΔΑΚΕ. Σταμάτησε τις εργασίες του στις 7 το πρωί της Τρίτης από έλλειψη απαρτίας και καθώς προηγουμένως είχε αποχωρήσει το ΠΑΜΕ. Με μια απαράδεκτη μεθόδευση στη διαδικασία της ψηφοφορίας που αποφάσισαν οι σύνεδροι των ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ δεν έγινε δυνατό να παρθούν αποφάσεις:
Για πολιτική και αγωνιστική απάντηση στις συντηρητικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση στην εκπαίδευση εφαρμόζοντας τις επιταγές των ΕΕ-ΔΝΤ-ΣΕΒ, για το νέο αυτόνομο σχολείο που θα οδεύει προς την ιδιωτικοποίηση μέσω της αξιολόγησής του. Για συγκεκριμένη αγωνιστική απάντηση στα σχέδια της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας.
Για οργάνωση της πάλης για τα μεγάλα και άμεσα προβλήματα της επαγγελματικής εκπαίδευσης, που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα αυτό το διάστημα με στόχο τη συρρίκνωση του δημόσιου πυλώνα της. Για να μπει φραγμός στην ιδιωτικοποίηση της επαγγελματικής εκπαίδευσης μέσω της μαθητείας και της θεσμοθέτησης των επιχειρήσεων ως εκπαιδευτικών δομών.
Για αγωνιστική διεκδίκηση μαζικών μόνιμων διορισμών εκπαιδευτικών και την κάλυψη των κενών στα σχολεία απ’ την πρώτη ημέρα λειτουργίας τους.
Τις τρεις μέρες του Συνεδρίου οι δυνάμεις των ΔΑΚΕ(ΝΔ) – ΣΥΝΕΚ(ΣΥΡΙΖΑ) που συγκροτούν το μέτωπο του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, αποκάλυψαν για μια ακόμα φορά πως “ο βασιλιάς είναι γυμνός”.
Οι εκπρόσωποι των ΣΥΝΕΚ, μετατράπηκαν για μια ακόμα φορά σε φθηνούς απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής. Οι εκπρόσωποι της ΔΑΚΕ δεν έκρυψαν καμία από τις τρεις μέρες ότι εκφράζουν τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που προωθεί σήμερα η διεθνής και εγχώρια οικονομική ολιγαρχία.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρκούνταν να υπογραμμίζουν πως “αυτοί έγκαιρα τα είχαν προβλέψει όλα”. Την ίδια ώρα ζητούσαν να ψηφιστούν από όλους αυτούς που καταγγέλλουν, που όμως αρνούνται να συναντηθούν μαζί τους στους απεργιακούς αγώνες και στα πεζοδρόμια.
Οι σύνεδροι των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων Συσπειρώσεων Κινήσεων αυτές τις τρεις μέρες μετέφεραν και εξέφρασαν τις αγωνίες των χιλιάδων εκπαιδευτικών, έπιασαν τον σφυγμό του Σώματος, υπεράσπισαν με όλες τους τις δυνάμεις τις διεκδικήσεις, τα θέσφατα και τους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος. Απέτρεψαν με την επιμονή και την αποφασιστικότητά τους την ανατροπή ψηφισμένων και κεκτημένων θέσεων για την – κάθε είδους – αξιολόγηση, αποκαλύπτοντας ποιοι αγωνιούν και οι αγωνίζονται για τον κλάδο.
Η στάση τους αυτή επιβεβαιώθηκε από τη σημαντική διεύρυνση της πολιτικής και συνδικαλιστική τους επιρροής στο Συνέδριο.
Η επόμενη ημέρα, βρίσκει το Δημόσιο Σχολείο αντιμέτωπο με τη νέα αντιεκπαιδευτική επέλαση, τους εκπαιδευτικούς μπροστά στο φάντασμα της αξιολόγησης και τον λαό μας απειλούμενο από τη νέα φτώχεια που φέρνει η βάρβαρη πολιτική των Μνημονίων. Είναι ανάγκη να διανύσουμε ακόμα πολύ δρόμο για να γείρει η πλάστιγγα προς τη μεριά των συμφερόντων των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων. Στο αγωνιστικό προσκλητήριο που απευθύνουμε δεν πρέπει να λείψει κανείς».
