Λίγες μόλις ώρες προηγουμένως η ΠΟΕ ΟΤΑ είχε λάβει την απόφαση αναστολής των κινητοποιήσεων των συμβασιούχων στους δήμους δίνοντας το «πράσινο φως» για την αποκομιδή των απορριμμάτων, η ύπαρξη των οποίων άρχισε να εξελίσσεται σε μείζον πρόβλημα για τη δημόσια υγεία τις τελευταίες ημέρες σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες.
Στο μεσημεριανό του διάλειμμα δύο περίπου ωρών –μετά την πρωινή βάρδια θα συνέχιζε το απόγευμα με τον φορτωτή για την αποκομιδή απορριμμάτων στο κέντρο της πόλης- δέχθηκε να μιλήσει για τον αγώνα των 11 ημερών, τις επιδιώξεις, τα κέρδη του αγώνα και τη συνέχεια, μακριά από οποιεσδήποτε συνδικαλιστικές επιδιώξεις και τον ξύλινο λόγο, που χρησιμοποιήθηκε στις αντιπαραθέσεις με την κυβέρνηση και τον Δήμο τις τελευταίες ημέρες.
Κλασικό παράδειγμα βιοπαλαιστή εγκαταστάθηκε στη Λάρισα κάπου το 2012 και μετά από περιπλανήσεις στον ιδιωτικό τομέα υπέγραψε μια 8μηνη σύμβαση στις αρχές 2016. Ένα μήνα μετά τη λήξη της η σύμβαση ανανεώνεται με κυβερνητική απόφαση από τις αρχές Νοεμβρίου 2016 μέχρι το τέλος 2017 δηλαδή για χρονικό διάστημα 14 περίπου μηνών.
Αυτή η παράταση τον κάνει να αυτοχαρακτηρίζεται «παρατασιούχος» για να διαχωρίσει τη δική του θέση από τους υπόλοιπους συμβασιούχους του Δήμου. Τι του έμεινε μετά τον αγώνα των 11 ημερών; Η απάντησή του ξεκάθαρη: Άγχος και αβεβαιότητα για το εγγύς μέλλον και πικρία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τόσο ο ίδιος όσο και οι συνάδελφοί του. «Σήμερα ο μήνας έχει 30 και μας είπαν ότι θα πληρωθούμε μέχρι τις 7 Ιουνίου. Και από τότε μέχρι σήμερα τι γίνεται; Μήπως είναι δική μας η ευθύνη; Εμείς προσφέραμε τις υπηρεσίες μας με βάση τη σύμβασή μας και πρέπει να αμειφτούμε γι΄ αυτό. Δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση για τα δεδουλευμένα μας. Και να σου πω κάτι. Ακόμα μου χρωστάνε ρεπό από την περίοδο του αποχιονισμού στη Λάρισα, που δυστυχώς δεν έχω πάρει λόγω φόρτου εργασίας. Με τέτοιες συνθήκες αμφισβήτησης και απαξίωσης πού να βρεθεί διάθεση για δουλειά…».
Στην πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών οι συμβασιούχοι, ιδιαίτερα οι «παρατασιούχοι» όπως τους χαρακτηρίζει ο Χρήστος, χαρακτηρίστηκαν «όμηροι» της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας με σκοπό την υφαρπαγή της ψήφου τους εάν οι συμβάσεις τους μετατραπούν σε αορίστου χρόνου. Ο Χρήστος υιοθετεί πλήρως την έννοια της «ομηρίας» ακριβώς επειδή το μέλλον τους είναι αβέβαιο και σημειώνει: «Ο δήμαρχος Απόστολος Καλογιάννης μας υποσχέθηκε σε όλες τις συγκεντρώσεις ότι θα κάνει τα πάντα για να μας κρατήσει. Μας ικανοποιούν πλήρως όσα μας είπε αρκεί βεβαίως να τηρήσει όσα μας υποσχέθηκε!».
Η συζήτηση στρέφεται αναπόφευκτα στην ΠΟΕ ΟΤΑ και τις διαπραγματεύσεις της με την κυβέρνηση, ιδιαίτερα την απόρριψη όλων των κυβερνητικών προτάσεων για τη διευθέτηση του προβλήματος. Χωρίς καμία πρόθεση να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τους χειρισμούς της Ομοσπονδίας κατανοεί και υπεραμύνεται τη βασική αρχή «Όχι στην ανακύκλωση της ανεργίας» θεωρώντας πάντως εμπαιγμό την κυβερνητική πρόταση για μοριοδότηση των συμβασιούχων με 17 μόρια ανά μήνα και για 24 μήνες σε προκήρυξη διαγωνισμού. «Μα η ανεργία πριμοδοτείται περισσότερο από τη δική μας πριμοδότηση. Αλλά και ο αριθμός των θέσεων για προκήρυξη δεν μπορεί να μας ικανοποιεί. Η κυβέρνηση μιλά για 2.500 όταν οι συμβασιούχοι είναι 6.000 σε όλη την Ελλάδα. Δηλαδή θα προσληφθούν οι 2.500, οι υπόλοιποι τι θα γίνουν;»
Η απόρριψη της μιας μετά την άλλη των κυβερνητικών προτάσεων για τη διευθέτηση του προβλήματος από την πλευρά της ΠΟΕ-ΟΤΑ και η συνέχιση των κινητοποιήσεων είχε τις γνωστές επιπτώσεις της με τη συσσώρευση των σκουπιδιών εγκυμονώντας σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες σοβαρούς κινδύνους για τη δημόσια υγεία κυρίως στα αστικά κέντρα. «Κάθε αγώνας έχει και τις επιπτώσεις του…» απαντά ο Χρήστος και συμφωνεί ότι όσο η ΠΟΕ ΟΤΑ εμφανιζόταν άκαμπτη με τις γνωστές επιπτώσεις με τους όγκους των σκουπιδιών στους δρόμους «αυτό αποτελούσε βούτυρο στο ψωμί όσων υποστηρίζουν την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας».
Ξεκάθαρη και ενδιαφέρουσα η στάση του συνομιλητή μας για το θέμα που απασχολεί ενίοτε και την τοπική κοινωνία: «Είναι αναγκαίο να παραμείνουν οι υπηρεσίες καθαριότητας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και οι δήμοι μπορούν να κάνουν αποκομιδή των απορριμμάτων το ίδιο καλά –ίσως και καλύτερα- με τους ιδιώτες, αρκεί οι δήμοι να οργανωθούν και να δουλέψουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Γιατί δυστυχώς στους δήμους υπάρχει αργομισθία και αυτό δυστυχώς κοστίζει…».
Η τελευταία παραδοχή αποκτά ιδιαίτερη αξία καθώς διατυπώνεται από έναν άνθρωπο με τεράστια εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα πριν υπογράψει την πρώτη του σύμβαση με τον Δήμο. «Έχω τόση ενέργεια μέσα μου και θέλω να αποδώσω τα μέγιστα, δεν ήρθα στον Δήμο για να κάθομαι και να πληρώνομαι…» δηλώνει σε όλους τους τόνους καταλήγοντας ότι για τον ίδιο η μετατροπή της σύμβασής του σε αορίστου χρόνου δεν είναι αυτοσκοπός. «Αν είναι να έρθει καλοδεχούμενο θα είναι…» καταλήγει χωρίς να κρύβει τον προβληματισμό του αν η επόμενη ημέρα θα τον βρει με ή χωρίς δουλειά. Μια αγωνία που αποκτά διαφορετική διάσταση για όσους –μεταξύ των οποίων και ο Χρήστος- έχουν ενεργή σύμβαση, η υπογραφή και η υλοποίηση της οποίας έχει βρεθεί στο επίκεντρο αντιπαράθεσης και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Του Δημ. Κατσανάκη
