«Θέλω πίσω το σπίτι μου στη Συρία…»

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ: ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΟ ΜΕ ΤΗΝ 7ΧΡΟΝΗ ΜΠΙΣΑΝ ΝΑ ΛΕΕΙ:

Ξεριζωμένοι 65 εκατομμύρια άνθρωποι, διωγμένοι από τους πολέμους και τη βία

«Θέλω πίσω το σπίτι μου στη Συρία, θέλω πίσω τη χώρα μου, την πόλη μου», με δάκρυα στα μάτια η επτά ετών Μπισάν είπε αυτό που φωνάζουν τα περισσότερα παιδιά.

Τα προσφυγόπουλα που φτάνουν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην Ευρώπη. Παιδιά που δεν γνώρισαν την ανεμελιά και τη χαρά του παιχνιδιού, αλλά αντίκρισαν τη βία του πολέμου και είδαν τον δρόμο του ξεριζωμού.
Αυτά τα παιδιά με τις οικογένειές τους φιλοξενούνται στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στο Κουτσόχερο. Με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων στους χώρους του πρώην στρατοπέδου στήθηκε μια μικρή γιορτή από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ σε συνεργασία με τις δομές και τον Δήμο Λαρισαίων. Οι εκδηλώσεις περιλάμβαναν ομιλίες, συζητήσεις, τραγούδια, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις φωτογραφίας, face painting.
«Πρόκειται για μια μικρή ανάπαυλα σε μια σκληρή πραγματικότητα», δήλωσε ο αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Λαρισαίων Δημήτρης Δεληγιάννης για να προσθέσει ότι «στηρίξαμε και στηρίζουμε τους ανθρώπους αυτούς που έφυγαν από τις πατρίδες τους, που βρίσκονται σήμερα εδώ και αναζητούν μια ελπίδα, μια καλύτερη ζωή».
Στον χώρο φιλοξενίας προσφύγων στο Κουτσόχερο λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη, ιατρείο, παιδότοπος, νηπιαγωγείο, τζαμί. Για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων παιδιά ηλικίας 9 – 15 ετών που συμμετείχαν σε φωτογραφική δράση επέλεξαν να παρουσιάσουν τις φωτογραφίες τους που είχαν ως θέμα τη «φιλία». Η φιλία μέσα από τα μάτια των παιδιών είχε λουλούδια, αγκαλιές, στιγμές από τον χώρο φιλοξενίας αλλά και από τις βόλτες τους στο χωριό. Φωτογραφίες από απλές φωτογραφικές μηχανές μιας χρήσεως, χωρίς φίλτρα και επεξεργασία με τη ματιά των μικρών φωτογράφων. Τον χώρο της κεντρικής εκδήλωσης κοσμούσαν τα φωτογραφικά στιγμιότυπα των εθελοντών που αποτύπωναν πιστά το ταξίδι των προσφύγων από τα Τέμπη στη ROCA και μετά στο Κουτσόχερο. «I lost my home I want new home», έγραφε το μεγάλο πανό.
«Στις 20 Ιουνίου, την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, τιμάμε την αντοχή και το σθένος περισσότερων των 65 εκατομμυρίων ανθρώπων που αναγκάστηκαν να διαφύγουν από τον πόλεμο, τις διώξεις και τη βία.
Είναι όμως και η κατάλληλη στιγμή για να αναγνωρίσουμε εκείνες τις κοινότητες και τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που υποδέχονται τους πρόσφυγες και τους εσωτερικά εκτοπισμένους προσφέροντάς τους ασφάλεια και καλωσορίζοντάς τους στα σχολεία τους, τους χώρους εργασίας τους και την κοινωνία τους», σημειώνει στη δήλωσή του με αφορμή την ημέρα ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Filippo Grandi και προσθέτει μεταξύ άλλων «σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο που είναι συχνά γεμάτος αβεβαιότητα. Η οικονομική αστάθεια, οι πολιτικές αναταραχές και η βία που συμβαίνουν κοντά στο σπίτι μας μπορεί να μας κάνουν να θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια μας ή την πόρτα μας. Αλλά ο φόβος και o αποκλεισμός δεν θα μας οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο, αλλά μόνο σε τείχη, αποξένωση και απόγνωση.
Σε αμέτρητες κοινότητες σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στις πιο φτωχές χώρες που φιλοξενούν τη μεγάλη πλειοψηφία των προσφύγων παγκοσμίως, επιχειρηματίες, θρησκευτικές κοινότητες, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι και πολλοί ακόμα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν καταφύγιο στους εκτοπισμένους και να τους βοηθήσουν να γίνουν μέρος της κοινωνίας τους. Μέσα από το έργο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες του θάρρους, της επιμονής και των εξαιρετικών ικανοτήτων των προσφύγων.
Έχοντας χάσει το σπίτι τους, τη δουλειά τους και μερικές φορές την οικογένειά τους – δεν το βάζουν κάτω – βρίσκουν τον τρόπο να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή. Καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια για να ανήκουν κάπου και να συνεισφέρουν, πλησιάζουν τους νέους τους γείτονες, δημιουργώντας σχέσεις και νέες ευκαιρίες. Η εμπειρία μάς έχει δείξει ότι στο κατάλληλο περιβάλλον οι πρόσφυγες φέρνουν λύσεις, όχι προβλήματα.
Για να επιτευχθεί η ένταξη χρειάζεται να ανοίξουμε το μυαλό μας, την καρδιά μας και τις κοινότητές μας στους πρόσφυγες. Χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση από την πλευρά της κοινότητας – να ενώσουν τις δυνάμεις τους φοιτητές, επιχειρηματίες, αθλητές, ακτιβιστές, θρησκευτικοί ηγέτες, πολιτικοί και καλλιτέχνες – για να διαμοιραστεί η ευθύνη. Το καλωσόρισμα των προσφύγων δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος της παροχής βοήθειας σε άλλους ανθρώπους αλλά θα πρέπει να παρέχεται στήριξη ευρύτερα σε όλους όσοι τη χρειάζονται με τρόπους ασήμαντους ή σημαντικούς, οι κοινότητες σε όλο τον κόσμο είναι Μαζί με τους Πρόσφυγες», καταλήγει η δήλωση.
Ζωή Παρμάκη