Του Κ. Γκιάστα
Το Υπουργείο Παιδείας θεωρεί ότι ξεπερνά τα όρια. Τα μέλη του προεδρείου της Συνόδου Πρυτάνεων ΑΕΙ το χαρακτήρισαν βανδαλισμό και εξέφρασαν την οργή τους. Από την Εισαγγελία Πρωτοδικών διατάχθηκε κατεπείγουσα προκαταρκτική έρευνα. Κριτικοί τέχνης και αρχιτέκτονες το χαρακτήρισαν αρνητικά οι περισσότεροι με ελάχιστες εξαιρέσεις. Τι ήταν τελικά το γιγαντιαίο γκράφιτι στους τοίχους του Μετσόβιου Πολυτεχνείου; Δημόσια τέχνη ή βανδαλισμός; Αυτό ρώτησε και η «Ε» έναν άνθρωπο του είδους. Έναν έμπειρο «γκραφιτά» που ξεκίνησε από τους πρώτους στη Λάρισα και τα τελευταία χρόνια ειδικεύεται στις ζωγραφιές με αερογράφο. «Αν με ρωτάτε αισθητικά και καλλιτεχνικά δεν μου άρεσε. Αλλά ούτε και το καταδικάζω» αναφέρει ο Δαμιανός Κοντός και συνεχίζει «Αναφερόμαστε πλέον σε ένα κομμάτι ανθρώπων που αντιδρούν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Δεν μπορούμε να τους αποκλείσουμε. Λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο τον οποίο προσωπικά δεν τον εγκρίνω, αλλά οφείλουμε να τον παρατηρήσουμε. Ζούμε σε μια οργανωμένη κοινωνία την οποία διέπουν νόμοι και κανόνες. Αν κάνεις κάτι που είναι παράνομο τότε μπορεί να υποστείς τις συνέπειες. Σαφώς και πρέπει να υπάρχει μια μελέτη, ένας διαγωνισμός για το καλύτερο γκράφιτι και αυτό να σχετίζεται με το κτίριο. Να συνδυάζεται τόσο με τον χώρο όσο και με την περιοχή».
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια νόμιμη «στροφή» των καλλιτεχνών γκράφιτι στα δημόσια κτίρια. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι «Παλιότερα πηγαίναμε σε μέρη εγκαταλελειμμένα. Ζωγραφίζαμε σε ό,τι βρίσκαμε. Ντουβάρια, αποθήκες. Στην αρχή δεν ήταν εύκολα και οι καλλιτέχνες ήταν λίγοι που έκαναν έργα. Περισσότερα ήταν συνθήματα.
Όταν ξεκινήσαμε στη Λάρισα εμείς το γκράφιτι αγοράζαμε σπρέι που βάφουν τα κάγκελα. Τώρα έχουν ανοίξει ακόμα και ειδικά μαγαζιά που πουλάνε σπρέι για γκράφιτι. Όπως το ραπ και τα τατουάζ έγιναν μόδα για να μπορέσουν να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Όλα έχουν δύο όψεις».
Όσον αφορά στο επίπεδο που υπάρχει στην περιοχή σύμφωνα με τον Δαμιανό Κοντό «είναι καλό σε σύγκριση με τις μεγάλες πόλεις. Υπάρχει μια καλαισθησία που συνεχώς βελτιώνεται από τους νεαρούς καλλιτέχνες των δρόμων».
Στην Ελλάδα το γκράφιτι έκανε τα πρώτα του βήματα λίγο μετά το 1980 κυρίως στα βαγόνια του ηλεκτρικού στην Αθήνα αλλά και στα τρένα σε όλη την Ελλάδα. Στην Αμερική όμως απ’ όπου γεννήθηκε κι όλας ένας Έλληνας ήταν ο πρώτος διάσημος γκραφιτάς.
Η περίοδος 1971-1974 αναφέρεται ως μία "πρωτοποριακή εποχή", κατά την οποία τα γκράφιτι υποβλήθηκαν σε ένα κύμα στις μορφές και τη δημοτικότητα. Σύντομα μετά από τη μετανάστευση στη Νέα Υόρκη, το Μπρονξ (Μανχάταν) παρήγαγε έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες γκράφιτι για να κερδίσει την προσοχή των μέσων στη Νέα Υόρκη. Ο TAKI 183 ήταν ένας Ελληνοαμερικάνος από την Ουάσιγκτον που χρησιμοποίησε ένα μίγμα του ονόματός του dimitris, TAKI, και τον αριθμό της οδού του, 183rd ως tag. Λόγω του παράξενου ονόματος και του αριθμού, οι άνθρωποι άρχισαν να παίρνουν το μήνυμά του, γράφοντας στους τοίχους Mary 122, George 21 κτλ. Αυτό καταγράφηκε σε ένα άρθρο του 1971 στο New York Times με τον τίτλο Taki 183 και έτσι ο TAKI 183 έγινε ο πρώτος που αναγνωρίστηκε από την κοινωνία έξω από την υποομάδα γκράφιτι.
*Εν τω μεταξύ, χθες, ο δήμαρχος Αθηναίων, Γ. Καμίνης επικοινώνησε με τον πρύτανη του ΕΜΠ Γιάννη Γκόλια προκειμένου να θέσει στη διάθεσή του το εξειδικευμένο προσωπικό της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου που ασχολείται με τον καθαρισμό γκράφιτι.
Στόχος, να διορθωθεί η «απαράδεκτη» -όπως τη χαρακτήρισε μετά τη συνάντησή του με τον επικεφαλής του «Ποταμιού» Σταύρο Θεοδωράκη- κατάσταση στο ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων.
Πάντως, τα συνεργεία του Δήμου Αθηναίων ξεκινούν από την ερχόμενη Δευτέρα, 16 Μαρτίου, τη δεύτερη φάση καθαρισμού από γκράφιτι στις οδούς Αθηνάς, Μητροπόλεως, Σταδίου και Πανεπιστημίου.
