με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Ο αγώνας του οποίου, όπως τονίζεται από το ΚΚΕ,» αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 23 Οκτωβρίου στις 12 το μεσημέρι στην Τσούκα (Φωτεινό) Αντιχασίων του νομού Τρικάλων, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα. Πούλμαν θα αναχωρήσουν στις 9 πμ από την πλατεία Λαού.
Χθες, σε συνέντευξη Τύπου, στελέχη της οργάνωσης Λάρισας του ΚΚΕ ανέφεραν, μεταξύ άλλων, σχετικά: «Η ΚΕ του ΚΚΕ, ολόκληρο το κόμμα και η ΚΝΕ, τιμάμε φέτος τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ένα σημαντικό γεγονός, που συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία του ΔΣΕ, είναι και η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, που έγινε στο χωριό Τσούκα του νομού Τρικάλων, στις 28 Οκτώβρη 1946. Αυτή είναι ουσιαστικά και η ημερομηνία ίδρυσης του ΔΣΕ. Η επίσημη μετονομασία έγινε στις 27 Δεκέμβρη 1946, με την έκδοση της Διαταγής του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, η οποία όρισε την «ονομασία των ανταρτικών Σωμάτων σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος».
Μετά την απελευθέρωση της χώρας το 1944 από την τριπλή φασιστική κατοχή, η αστική τάξη είχε κατά πολύ χάσει τη δυνατότητα χειραγώγησης της λαϊκής πλειονότητας. Έφερε το βαθύ στίγμα, είτε της συνεργασίας με τους κατακτητές, είτε της φυγής, είτε της αποχής από τον απελευθερωτικό αγώνα. Αντίθετα, το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ έσωσε το λαό από την πείνα, συσπείρωσε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, απελευθέρωσε τη χώρα από την φασιστική κατοχή. Αντικειμενικά, μετά την απελευθέρωση είχε αλλάξει ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την αστική και την εργατική μαζί με τα λαϊκά στρώματα.
Στο διάστημα που μεσολάβησε απ’ την απελευθέρωση είναι χιλιάδες οι δολοφονίες αγωνιστών, οι συλλήψεις, οι βασανισμοί. Στη Θεσσαλία μόνο καταγράφονται 333 δολοφονίες, δηλαδή το 43,6% των δολοφονημένων στα 1945-1946 στην Ελλάδα, με μεγαλύτερο ποσοστό στην κεντρική Θεσσαλία, στην περιοχή της Λάρισας. Οργιάζουν οι συμμορίες στην ύπαιθρο. Η περιοχή μας μάτωσε από τις συμμορίες του Σούρλα, του Καλαμπαλίκη στο Βόλο, των Κουντούρηδων στον Αλμυρό, των Βουρλάκηδων στη Δυτική Θεσσαλία και πολλών άλλων.
Χιλιάδες αγωνιστές αναγκάζονται να καταφύγουν στα βουνά. Το Μάη του 1946 οι πρώτες συγκρούσεις έχουν ήδη αρχίσει στα Θεσσαλικά βουνά. Στα Άγραφα διαμορφώνονται 3 αντάρτικα συγκροτήματα: Το Ανατολικό με επικεφαλής τον Νικηταρά, το Κεντρικό με επικεφαλής τους Αγραφιώτη- Ίταμο και το Δυτικό με επικεφαλής τους Χρήστο Κοροζή - Κίτσο Παπαϊωάννου. Συγκροτείται ομάδα Ιππικού στην περιοχή Λεοντάρι - Καϊτσα, με επικεφαλής τους Νέστορα και Περικλή Οικονόμου (Γαζή). Στον Βόλο, από τον Αύγουστο του 1946, ύστερα από απόφαση του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ, η καθοδήγηση των αντάρτικων ομάδων ανατίθεται στο Μιχάλη Παπαδάμο. Ξανασυγκροτείται το Αρχηγείο Πηλίου.
Το Καλοκαίρι του 1946 οι ομάδες οργανώνονται σε συγκροτήματα και στην συνέχεια ιδρύονται τα αρχηγεία περιοχών, Θεσσαλίας, Ρούμελης, Ηπείρου, Πελοποννήσου. Επίσης πολλά υπαρχηγεία σε: Βέρμιο, Βόιο, Βίτσι, Κίσσαβος, Τζουμέρκα, Πήλιο. Στις 21 Οκτωβρίου, πραγματοποιείται η πρώτη σύσκεψη καπετάνιων στην Ανθρακιά Γρεβενών, που προετοιμάζει την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου. Η ενοποίηση των αντάρτικων ομάδων κάτω από ενιαία στρατιωτική καθοδήγηση πραγματοποιείται μετά από σύσκεψη στις 26-28 του Οκτώβρη στην Τσούκα Αντιχασίων. Στη σύσκεψη αυτή παίρνουν μέρος οι καπεταναίοι Μάρκος, Κίσσαβος (Μπλάνας), Κικίτσας και Λασσάνης.
Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ υπήρξε δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης. Ο ΔΣΕ ήταν λαϊκός στρατός. Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της. Στηρίχτηκε στην οργανωτική - πολεμική πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα στην Κατοχή και το Δεκέμβρη 1944. Η ΕΑΜική Αντίσταση στην Κατοχή και η κρίσιμη αντικειμενικά ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη είχαν αφήσει μεγάλη αγωνιστική κληρονομιά στη λαϊκή συνείδηση, στις μορφές οργάνωσης και πάλης. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της.
Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Ο ΔΣΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Η αστική τάξη και οι συνοδοιπόροι της συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν τον αγώνα του ΔΣΕ, επειδή ξέρουν καλά ότι αντιπροσώπευε την ανώτερη μορφή πάλης, σε περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για το «ποιος - ποιον», για την εξουσία. Επιδιώκουν να χτυπήσουν την ταξική πάλη σήμερα, προκειμένου να περάσει δίχως κινδύνους για την καπιταλιστική εξουσία η στρατηγική του κεφαλαίου, η διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».
