Στόχος τότε ήταν τους καλοκαιρινούς μήνες να φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα. Όπως και γίνεται. Τους καλοκαιρινούς όμως μήνες, γιατί μόλις περάσει ο Δεκαπενταύγουστος, τελειώσουν και οι εκδηλώσεις και τότε είναι που αποτελεί χώρο «φιλοξενίας» περαστικών.
Ένας, λοιπόν, ανοιχτός πολιτιστικός πολυχώρος έγινε ένας ανοιχτός και πάλι χώρος που βόσκουν ζώα! Αυτό εξάλλου μαρτυρούν και τα όσα αφήνουν πίσω τους πρόβατα και κτηνοτρόφοι.
Στην τοποθεσία που βρίσκεται σχεδόν μέσα στο δάσος, είναι δύσκολη η φύλαξη του θεάτρου αλλά όταν η είσοδος και τα παράθυρα είναι ανοιχτά πώς να μην εκμεταλλευτούν την πρόσβαση σε αυτό άνθρωποι και τετράποδα, προκειμένου να περάσουν εκεί τη νύχτα τους ή να προφυλαχτούν από τις καιρικές συνθήκες. Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα σε τίποτα δεν θυμίζει τον αρχικό σκοπό της λειτουργίας του. Εκτός και αν οι παραστάσεις που ανεβαίνουν έχουν ρόλους για …αρνάκια και κατσίκες.
Ακαθαρσίες από πρόβατα που μπαίνουν μέσα στον προαύλειο χώρο του θεάτρου αλλά και στο εσωτερικό του, σκουπίδια, μέχρι και τα χαρτόνια που ενδεχομένως χρησιμοποιεί για να κάθεται ο βοσκός βρίσκονται στους χώρους του εκθεσιακού – συνεδριακού κέντρου.
Οι τοίχοι γέμισαν υγρασία, σε κάποια σημεία οι σοφάδες έπεσαν, αλλού οι αναμονές για την τοποθέτηση θέρμανσης χάσκουν ακόμα, καλώδια κρέμονται, ηλεκτρικοί πίνακες είναι ανοιχτοί και βρέχονται ενώ άγνωστη παραμένει η τύχη των λαμπτήρων στις σκάλες του θεάτρου. Οι καρέκλες που ανήκουν στην περιουσία του θεάτρου βγήκαν στον αύλειο χώρο. Αργά ή γρήγορα και αυτές θα καταστραφούν. Αδιαφορία για ένα έργο που καταστρέφεται καθώς κανείς δεν μεριμνά να κλείσει την πόρτα. Να απαγορεύσει την είσοδο.
Το 2009 όταν εγκαινιάστηκε το θέατρο Τεμπών δημοσιεύματα της εποχής υποστήριζαν ότι ο νομός Λάρισας απέκτησε μια μικρή Επίδαυρο. Τη βραδιά των εγκαινίων βρέθηκαν στον χώρο του θεάτρου περισσότεροι από χίλιοι θεατές για να παρακολουθήσουν τις «Χοηφόρες» από το Θεσσαλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου και με πρωταγωνιστές τη Λυδία Κονιόρδου και τον Νίκο Ψαρρά. Περασμένα μεγαλεία…
