Καλούν λοιπόν τα παιδιά που ασχολούνται με αυτά, τους «καλλιτέχνες του δρόμου» και του ζητούν κάτι που να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής.
Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και φαίνεται να χαίρει της εκτίμησης, αλλά και του σεβασμού όλων καθώς δεν υφίσταται τις συνηθισμένες επιθέσεις με σπρέι που καταλήγουν πολλές φορές σε αδέσποτες μουτζούρες και σκόρπια συνθήματα.
Εντοπισμένα λοιπόν από τον φακό της «Ε» ορισμένα τέτοια δημιουργήματα που πραγματικά θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής γίνονται αφορμή για μια ιστορική αναδρομή στην τέχνη του γκράφιτι που στην Ελλάδα ξεκίνησε δειλά-δειλά και πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του ’80.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το grafitti θεωρείται σαν η τέχνη του δρόμου, ενώ κάποιοι θεωρούν πως τα grafitti είναι μία αντίδραση στο κατεστημένο, στην ησυχία των κατοίκων της πόλης, στη μουντάδα των τοίχων… Η αρχή αυτού του «κινήματος» παίρνει μέρος στη Νέα Υόρκη γύρω στις δεκαετιες του ’60 και ‘70. Ουσιαστικά άρχισε από πιτσιρικάδες που έγραφαν το όνομά τους ή το ψευδώνυμο τους σε τοίχους, ταχυδρομικά κουτιά, καρτοτηλέφωνα, υπόγειες διαβάσεις και στο τέλος στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, στο μετρό.
Πολλοί θεωρούν ότι το Graffiti είναι βανδαλισμός εφόσον γίνεται παράνομα είτε σε τοίχους, είτε σε τρένα και γενικότερα σε μέρη όπου οι καλλιτέχνες του δρόμου δεν έχουν πάρει άδεια από τον νόμιμο ιδιοκτήτη για να βάψουν. Υπάρχει βέβαια και τα νόμιμο graffiti. Τα παράνομο graffiti μπορεί να διαρκέσει έως και 30 λεπτά, στα τρένα ειδικά όπου υπάρχουν φύλακες, κάμερες και αισθητήρες κίνησης και θερμότητας όλα γίνονται στα γρήγορα. Το νόμιμο graffiti μπορεί να διαρκέσει από 30 λεπτά έως και εβδομάδες ολόκληρες. Οι απόψεις βέβαια σχετικά με το ερώτημα αν τα Graffiti είναι τέχνη ή βανδαλισμός διίστανται. Μπορεί σε κάποιους να αρέσουν να βλέπουν τους τοίχους με ζωγραφιές παρά με ένα γκρι ή με ένα άσπρο χρώμα. Άλλοι το θεωρούν βρομιά στους τοίχους.
Στην Ελλάδα, η ιστορία του γκράφιτι θα ξεκινήσει δειλά τη δεκαετία του '80 με τους πρώτους γραφίστες των τοίχων να «αντιγράφουν» στους τοίχους τα αγαπημένα τους εξώφυλλα δίσκων μουσικής. Σήμερα, όπου η ελληνική τέχνη του δρόμου μετράει παραπάνω από 1.000 καλλιτέχνες, τα έργα των οποίων αποτελούν πλέον σημαντικό στοιχείο της αστικής μας κουλτούρας. Πρόσφατα, η ηλεκτρονική έκδοση της Guardian «βάφτισε» την Αθήνα Μέκκα της τέχνης του δρόμου, ενώ νωρίτερα, το 2014, οι New York Times στο δημοσίευμά τους με τίτλο «Ένα γκράφιτι στην Αθήνα ισούται με χίλιες λέξεις δυσφορίας», ανέλυαν τις αιτίες της εξάπλωσης των γκράφιτι σε κάθε γωνιά της πόλης.
Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ
Με βάση την κείμενη ελληνική νομοθεσία, το γκράφιτι χωρίς αδειοδότηση, θεωρείται αξιόποινη πράξη, καθώς «όποιος με πρόθεση καταστρέφει ή βλάπτει ξένη περιουσία τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών». Αν η φθορά είναι ευτελούς αξίας ή ελαφρά, ο υπαίτιος τιμωρείται με κράτηση έως έξι 6 μήνες ή με πρόστιμο που μπορεί να φτάσει και τις 3.000 ευρώ. Βέβαια για την περίπτωση που υπάρχει φθορά ξένης και όχι κρατικής ιδιοκτησίας, η ποινική δίωξη ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση του παθόντος, δηλαδή του ιδιοκτήτη. Αν και οι ελληνικές ποινές στο άκουσμά τους φαντάζουν ακριβές η σύγκρισή τους τις αντίστοιχες ξένων χώρων είναι ελαστικότερες. Παρόμοιο νομοθετικό πλαίσιο παρουσιάζουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Με βάση αυτό μάλιστα επιτρέπεται η σύλληψη ατόμου που απλά κουβαλάει σπρέι, ενώ στη δικαιοδοσία κάθε δημάρχου εναπόκειται και ο ορισμός αμοιβής έως 500 δολάρια για όσους προσφέρουν πληροφορίες που οδηγούν στο δημιουργό κάποιου γκράφιτι σε δημόσιο χώρο. Αν ο δημιουργός συλληφθεί το χρηματικό πρόστιμο μπορεί να κυμανθεί από 145 έως 1.500 δολάρια.
Αυτά τα λίγα για τα έργα τέχνης του δρόμου που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και τείνουν να αποκαταστήσουν τη χαμένη ταυτότητα της παλιάς Λάρισας.
