Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ. Λεωνίδας Τζέκας
Γράμματα δεν έμαθε ποτέ σε σχολείο. Δεν μπήκε ποτέ σε αίθουσα, δεν έπιασε μολύβι πάνω από τετράδιο. Παρ’ όλα αυτά καταφέρνει στα 81 του χρόνια να «διδάσκει» τόσο στα μικρά παιδιά τη χαρακτική τέχνη πάνω στην πέτρα όσο και στους μεγάλους την «τέχνη» του να ξεπερνάς δυσκολίες στη ζωή. Και τέτοιες μέρες δύσκολες σαν να χρειαζόμαστε αντίστοιχα παραδείγματα.
Γεννημένος στην Κρανιά Κάτω Ολύμπου το 1935, γνώρισε τις κακουχίες από μικρός.
Χρόνια πολέμων και μεγάλης φτώχειας. Μέσα σε όλα αυτά είχε να διαχειριστεί και την ορφάνια από τη μάνα του. Δεν το έβαλε κάτω, έκανε πολλές δουλειές ως παιδί και λίγο μετά τα δέκα του πήγε για οικοδόμος όπου και πρόκοψε. Σκληρή δουλειά αλλά το σφυρί δεν το άφηνε από τα χέρια του. Πειραματιζόταν με αυτό και με ένα καρφί. Είχε ανησυχίες και μάλιστα καλλιτεχνικές. Αυτό ήταν που τον οδήγησε στο σκάλισμα πάνω στην πέτρα.
«Μια φορά έτυχε να πάω στην Τήνο. Θες να το πιστέψεις ή όχι είναι αλήθεια. Με το που γύρισα στη Λάρισα σα να ξύπνησε κάτι μέσα μου και έκανα την Παναγία του νησιού με ένα ατσαλόκαρφο. Χωρίς να μου δείξει κανένας τίποτα. Χωρίς να ξέρω το παραμικρό. Βρήκα μια πέτρα και άρχισα να τη φτιάνω. Τόσο απλά» λέει και μας τη δείχνει με περηφάνια.
Ζει σε ένα σπίτι πραγματική γκαλερί στη Φιλιππούπολη. Δεκάδες έργα φτιαγμένα με μεράκι, εμπνευσμένα από την ελληνική λαϊκή παράδοση και όχι μόνο. «Ό,τι βλέπω και με εμπνέει το κάνω. Έτσι απλά. Χρησιμοποιώ κυρίως πέτρα Καρύστου. Είναι λεπτή και καλή για τη δουλειά αυτή. Ενίοτε βέβαια χρησιμοποιώ και άλλες πέτρες αλλά κυρίως της Καρύστου».
Το βλέμμα του σπινθιροβόλο, νεανικό και πάντα γελαστό. Χαίρεται που τον επισκεφτήκαμε γιατί θέλει να μεταδώσει ένα μήνυμα. Παίρνει φωτογραφίες και μας δείχνει. Είναι επισκέψεις από σχολεία στο σπίτι του. «Πηγαίνω στα σχολεία και δίνω προσκλήσεις. Κάποια από αυτά έρχονται στο σπίτι για να παρακολουθήσουν την έκθεση. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Να έρθουν τα παιδιά και να δούνε τι μπορεί να καταφέρεις μόνο με το μεράκι. Τους μιλάω για το γεγονός πως έχουν την ευκαιρία να μάθουν γράμματα και να κάνουν ό,τι ονειρεύονται στη ζωή τους όσο είναι νέοι και μου σφίγγουν το χέρι φεύγοντας και μου λένε «σας ευχαριστούμε κύριε αγράμματε». Αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος για μένα».
Μα αν και αγράμματος όπως συστήνεται, φαίνεται μορφωμένος. Γράφει στιχάκια, παίζει μουσική και έχει όραμα για την τελειότητα. Πάθος για ζωή και σκληρά χέρια. Στα 81 του δεν το βάζει κάτω. Γνήσιος βουνήσιος. Μα εκεί που λες πως πρόκειται για άνθρωπο άλλης εποχής δέχεσαι ένα αίτημα φιλίας στο Facebook και σκέφτεσαι πόσο μπροστά μπορεί να είναι τελικά ο άνθρωπος…
