Ο συνταξιούχος πέθανε μα η σύνταξη όχι…
Για 12 και πλέον χρόνια μια Λαρισαία έπαιρνε τη σύνταξη του πατέρα της παρά το γεγονός πως εκείνος δεν βρισκόταν στη ζωή. Την παραπάνω σπάνια περίπτωση εκδίκασε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας και έκρινε την κατηγορούμενη ένοχη για την πράξη της «απάτης κατ’ εξακολούθηση, διά παραλείψεως τελούμενης με συνολικό όφελος και αντίστοιχα ζημία να υπερβαίνουν τις 120.000 ευρώ». Καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 5 ετών με τριετή αναστολή υπό τον όρο της απαγόρευσης εξόδου από την Ελλάδα.
Ο πατέρας της μεσήλικου Λαρισαίας εργαζόταν, όσο βρισκόταν εν ζωή, ως υπάλληλος σε δημόσιο οργανισμό. Μετά τον θάνατό του όμως η κόρη, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, αν και γνώριζε πως είχε ιδιαίτερη νομική υποχρέωση σύμφωνα με τις αρχές της καλής πίστης και διατάξεις συγκεκριμένων άρθρων, ως κληρονόμος του δικαιούχου σύνταξης και συνδικαιούχος τραπεζικού λογαριασμού, να αναγγείλει άμεσα στο Ελληνικό Δημόσιο τον θάνατο τη στιγμή μάλιστα που αυτό θα έφερνε και αυτόματα μεταβολή της συνταξιοδοτικής κατάστασης, δεν το έπραξε.
Με την αθέμιτη αυτή παρασιώπηση των αληθινών γεγονότων της παραπλάνησε, σύμφωνα με το κατηγορητήριο πάντα, τα αρμόδια όργανα του Ελληνικού Δημοσίου ότι δεν έχει επέλθει μεταβολή στη συνταξιοδοτική κατάσταση του πατέρα της, με αποτέλεσμα η Διεύθυνση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους στο υπουργείο Οικονομικών, που κανονίζει τις πολιτικές συντάξεις, να μην τη διακόψει εγκαίρως. Το λογιστήριο θεωρούσε λανθασμένα πως υπήρχε εν ζωή ο «συγχωρεμένος» και συνέχιζε να την καταβάλλει κανονικά σε λογαριασμό τραπέζης που ήταν κοινός. Έμπαιναν δηλαδή κανονικά τόσο όλοι οι μισθοί όσο και τα δώρα, από τον Φεβρουάριο του 2000 ως και το καλοκαίρι του 2012. Τότε ήταν που ανεστάλη η καταβολή της σύνταξης λόγω διαγραφής του από τα μητρώα συνταξιούχων του Δημοσίου. Ως τότε ωστόσο είχαν καταβληθεί συνολικά περίπου 140.000 ευρώ.
Η καταδικασθείσα, κόρη του άλλοτε δημοσίου υπαλλήλου, άσκησε έφεση.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΑΣΤΑΣ
