Της Ζωής Παρμάκη
Αν και ξενυχτισμένη, η χαρά της δεν άφηνε την κούραση να την καταβάλει. Ήταν στο τέλος του διαδρόμου της Μαιευτικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου της Λάρισας, έξω από το δωμάτιο της 18χρονης προσφυγοπούλας που λίγες ώρες πριν έφερε στον κόσμο το δεύτερο παιδάκι της. Ο λόγος για τη Λαρισαία Δανάη – Κατερίνα Νατσιούλη που όπως λέει και η ίδια «δεν το περίμενα όταν ξεγεννούσα τις προσφυγοπούλες στη Σομαλία ότι θα έρθει η μέρα που θα βοηθάω στη γέννα ενός προσφυγόπουλου στην πόλη μου».
Η ΑΦΡΙΚΗ
Ως βοηθός μικροβιολόγου η Δανάη Νατσιούλη οργανώθηκε στους «Γιατρούς χωρίς σύνορα». Η πρώτη της αποστολή ήρθε τον Μάιο του 1994 για τη Ζάμπια προκειμένου να επισκευάσουν με την ομάδα στην οποία ήταν αρχηγός, το νοσοκομείο και να εκπαιδεύσουν το προσωπικό. «Όταν όμως η αποστολή αποτελείται από τρία άτομα, αυτό σημαίνει πως δεν θα κάνεις μόνο τα διοικητικά ή μόνο τα εμβόλια στα παιδιά. Ξεγεννούσα, έραβα, έκανα τα πάντα».
Η Αφρική για εκείνη είναι από τις πιο αγαπημένες στιγμές της ζωής της. «Είναι όμορφη χώρα, με όμορφους ανθρώπους». Το πρόσωπό της φωτίζεται όταν μιλά, θυμάται το μωρό που βάφτισε, το πάρτι που της έκαναν στα γενέθλιά της, τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα που πήγαν να της τραγουδήσουν στο σπίτι τα παιδιά. Σκοτεινιάζει μόνο όταν θυμάται τα δίδυμα. «Η χειρότερή μου στιγμή ήταν όταν έχασα το ένα από τα δύο δίδυμα που μόλις είχαν γεννηθεί. Έπρεπε να μπουν σε θερμοκοιτίδα για να μεταφερθούν σε άλλο νοσοκομείο, το οξυγόνο αρκούσε μόνο για το ένα. Το δεύτερο το χάσαμε».
Από την οργάνωση του νοσοκομείου δεν άργησε να βρεθεί στα σύνορα της Σομαλίας. Η ροές των προσφύγων εξαιτίας του πολέμου δεν είχαν τελειωμό. Γρήγορα βρέθηκε στη θέση της συντονίστριας ενός στρατοπέδου με 30.000 πρόσφυγες υπό την αιγίδα των Κυανόκρανων. Στις εμπόλεμες καταστάσεις όπως λέει δεν έχεις προστασία από πουθενά. Ωστόσο τίποτα δεν ήταν αυτό που να την κάνει να φοβάται, «έχω μια απώλεια του φόβου» λέει και γελά όταν αναφέρει τη δήλωση που έπρεπε να υπογράψει λίγο πριν φύγει και είχε να κάνει με ιδιωτική ασφάλεια που θα αποζημίωνε την οικογένειά της σε περίπτωση θανάτου και θα έπρεπε να επιστραφεί η σορός στους δικούς της. «Ό,τι απέμενε από αυτή σε μια βομβιστική επίθεση», σχολιάζει.
Η δεύτερη αποστολή ήρθε το 1996 στο Μαλάουι, ακολούθησε το Μπουρουντί και η έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή που τους οδήγησε στην επιστροφή. «Από το Μπουρουντί φύγαμε νύχτα καθώς έσφαζαν ό,τι κινούνταν. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο γιατί κινδυνεύαμε», αναφέρει, ενώ από τον χάρτη των αποστολών της δεν έλειψε και η Ουγκάντα.
Το 2000 αποφασίζει ότι πρέπει να παραιτηθεί από το δημόσιο νοσοκομείο στο οποίο εργαζόταν γιατί δεν της έδιναν άδειες να κάνει αποστολές.
Η ΕΛΛΑΔΑ
Στη ζωή της ήρθαν στη συνέχεια οι «Γιατροί του Κόσμου» και οι αποστολές στο εσωτερικό της χώρας, συμμετέχοντας στις ομάδες των γιατρών του Αιγαίου που με τα φουσκωτά σκάφη επισκέπτονταν νησιά και παρείχαν ιατρική κάλυψη στους νησιώτες.
Λίγο πριν την προσφυγική κρίση η Δανάη Νατσιούλη ήρθε στη Λάρισα, καθώς χρειαζόταν λίγη ξεκούραση κοντά στους δικούς της. Το «μικρόβιο» όμως του προσφέρω, της αλληλεγγύης και του εθελοντισμού για εκείνη είναι πιο δυνατό από οποιαδήποτε σωματική επιθυμία. Βρέθηκε κοντά σε οργανώσεις που βοηθούν οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και από τον περασμένο Νοέμβριο ασχολείται με το προσφυγικό στη χώρα μας.
Συμμετείχε στη δράση των Artivistas για τη συγκέντρωση ρούχων που είχαν ως παραλήπτες τους πρόσφυγες που έφταναν στα νησιά και με περηφάνια αναφέρει την ποσότητα που συγκεντρώθηκε και το πόσο καλά πήγε η αποστολή. Βρέθηκε κοντά στους πρόσφυγες που έφταναν στον Πειραιά και στη συνέχεια εθελοντικά προσέφερε τη βοήθειά της σε όσους είχαν σταματήσει στους σταθμούς της Εθνικής Οδού.
Η Δανάη ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που στις 10 Μαρτίου ήταν στη «ΡΟΚΑ». «Βοήθησα στο στήσιμο των σκηνών, στον διαχωρισμό Σύριων και Αφγανών και μαζί με τον Θοδωρή Γκαντζούδη από το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Λαρισαίων είχαμε ένα μέρος του συντονισμού». Δεν ξεχνά σε κάθε της φράση να αναφέρει την καλή συνεργασία που είχε με τον Δήμο Λαρισαίων και την Περιφέρεια Θεσσαλίας. Την περασμένη Τετάρτη στον χώρο της «ΡΟΚΑ» διοργάνωσαν ένα πάρτι με μουσική, τραγούδι και χορό, «δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα αυτά τα παιδιά και εννοείται τη γέννηση του μωρού από τη 18χρονη Σύρια». Δεν λησμονεί όμως να αναφέρει και την πολύτιμη προσφορά των προσκόπων του 3ου και του 4ου Συστήματος, των εθελοντών της Φαλάνης αλλά και όλων των απλών πολιτών που χωρίς να ανήκουν σε κάποια οργάνωση και φορέα βρίσκονταν καθημερινά στη «ΡΟΚΑ».
Η μεταφορά όλων των προσφύγων στο χώρο φιλοξενίας της Μάνδρας και η παραμονή τους εκεί θεωρεί ότι είναι διαχειρίσιμη. «Αν σε αυτούς τους ανθρώπους εκεί τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν είναι έγκλειστοι αλλά συγχρόνως πρέπει να υπακούσουν σε κάποιους κανόνες τότε μπορούμε να το διαχειριστούμε», αναφέρει για να φύγει αμέσως για το πρώην στρατόπεδο «Ευθυμιόπουλου».
