Μία ημέρα μετά την τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες, οι κάτοικοι της βελγικής πρωτεύουσας προσπαθούν να συνεχίσουν τις ζωές τους φυσιολογικά και μαζί με αυτούς και οι Λαρισαίοι που δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν για την Ελλάδα ή για δικούς τους λόγους παρέμειναν στο διοικητικό κέντρο της Ευρώπης. Μετά από διαδοχικά τηλεφωνήματα διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι Λαρισαίοι βρίσκονταν στην πόλη μας, μέρες πριν το φονικό χτύπημα των τρομοκρατών. Ωστόσο παραμένουν και αυτοί σοκαρισμένοι και μέσω των social media και των τηλεφώνων προσπαθούν να επικοινωνήσουν με φίλους και συνεργάτες στη βελγική πρωτεύουσα. Αγωνιούν για την επιστροφή τους, αγχώνονται για τον τρόπο που θα επιστρέψουν στις Βρυξέλλες, ενώ εμφανίζονται κι αυτοί εξοργισμένοι απ’ όσα συνέβησαν. Και για τη δράση των τρομοκρατών, αλλά και για τα ελλιπή μέτρα αστυνόμευσης από τις αρμόδιες αρχές.
Όσον αφορά σε δύο Λαρισαίες που παραμένουν στις Βρυξέλλες, η Αγγελική Μαλίζου δηλώνει στην «Ε» ότι «από δω και πέρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το τώρα και να αγκαλιάσουμε το αύριο με επιμονή και θάρρος, σχεδόν ξεροκέφαλα, αλά βελγικά, ενώ η Μαριάννα Δαλακάκη μας αποκαλύπτει πόσο τυχερός στάθηκε ο σύζυγός της την Τρίτη.
Η Αγγελική Μαλίζου που εκπροσωπεί τις Ευρωπαϊκές Ενώσεις καταναλωτικών οργανώσεων ANEC και BEUC στη χάραξη ευρωπαϊκών πολιτικών για τον οικολογικό σχεδιασμό προϊόντων, περιγράφει με έντονη συναισθηματική φόρτιση, όλα όσα έζησε την αποφράδα εκείνη μέρα. «Αποστροφή για όσα είναι ικανό το ανθρώπινο είδος; Ανακούφιση που ούτε εγώ μα ούτε φίλοι και γνωστοί βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή; Πόνο για όσους δεν ήταν εξίσου τυχεροί; Φόβο για το μίσος που θα στραφεί στον εύκολο στόχο; Τι να νιώσω και με ποια σειρά; Έπειτα είναι κι εκείνες οι σκέψεις που σκαρώνει το μυαλό... Λίγα μέτρα από το γραφείο, βαθιά στη γη, κάτω ακριβώς από την καρδιά της ευρωπαϊκής γειτονιάς, στον πιο cool σταθμό μετρό της πόλης, θα μπορούσε να είναι μία ακόμη από εκείνες τις μέρες που αντικρίζω βαριεστημένη τα αμέτρητα σκαλιά της εξόδου του σταθμού Μάλμπεκ. Πέντε μέρες πριν τις διακοπές του Καθολικού Πάσχα, θα μπορούσα να διαβαίνω με εξοικείωση και ενθουσιασμό την είσοδο του αεροδρομίου καθοδόν για Ελλάδα. Οι σκέψεις αυτές διαρκούν κλάσματα του δευτερολέπτου και εξαφανίζονται συνοπτικά υπό τον φόβο της ύβρεως. Σε μια πόλη που αγαπάμε να μισούμε, όταν έχουμε καιρό να δούμε τον ήλιο, αλλά υπερασπιζόμαστε με πάθος σε όσους την επισκέφθηκαν μα δεν της έδωσαν την ευκαιρία να δείξει τι πραγματικά έχει να προσφέρει, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το τώρα και να αγκαλιάσουμε το αύριο με επιμονή και θάρρος, σχεδόν ξεροκέφαλα, αλά βελγικά. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Φιλίπ αρπάζει το βαλιτσάκι των πρώτων βοηθειών και αφήνει το γραφείο για τον τόπο της τραγωδίας. Η Πωλίν καταφέρνει να ξεκολλήσει τα μάτια της από την καταιγιστική ροή ειδήσεων και πιάνει το μολύβι της για να ‘ξαναζωντανέψει’– για την ώρα στο χαρτί- την ‘κυρία’ του Μάλμπεκ».
Η Μαριάννα Δαλακάκη, εργάζεται στο τμήμα ανθρωπίνων πόρων της πολυεθνικής εταιρίας Hewlett Packard και μιλώντας χθες στην «Ε» ανέφερε τα εξής: Σήμερα τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Ο κόσμος είναι σοκαρισμένος αλλά όχι σε πανικό. Προσπαθούμε να γυρίσουμε σε κανονικούς ρυθμούς. Ακούς φυσικά περισσότερες σειρήνες απ' ό,τι συνήθως, ειδικά εδώ στο Μόλενμπεκ (υποβαθμισμένη περιοχή, με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο) που μένω. Νιώθουμε μεγάλη λύπη για τα θύματα και τις οικογένειές τους. Δεν μπορείς να μην σκεφτείς ότι μπορεί να ήσουν εσύ στη θέση τους... Ο σύζυγός μου δουλεύει για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Παίρνει κάθε μέρα την ίδια γραμμή που χτυπήθηκε με τους περισσότερους νεκρούς. Χτες με το που ακούσαμε για την επίθεση στο αεροδρόμιο, αποφασίσαμε να μην πάρει το μετρό. Πήγε με το ποδήλατο, αφού είχε και καλό καιρό. Ήμασταν πολύ τυχεροί. Συζητάμε με τους φίλους μας και προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Τι μπορεί να οδηγήσει κάποιους, να επιτεθούνε σε ανθρώπους που απλά πηγαίνουν στη δουλειά τους; Σε μια χώρα που δέχεται τη διαφορετικότητα σε μεγάλο βαθμό; Καταλήγουμε ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τον φανατισμό, εκτός αν είσαι και ο ίδιος φανατισμένος...».
Γ. Ρούστας
