«Ο αγώνας για τα δικαιώματα της γυναίκας δεν περιορίζεται σε μια μέρα, τόνισε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ μιλώντας σε εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης Λάρισας του κόμματος για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα ΟΥΗΛ.
«Η 8 Μάρτη είναι μέρα αγώνα - σύμβολο για τη συμμετοχή των γυναικών στην πάλη για τα δικαιώματα στη δουλειά», σημείωσε μεταξύ άλλων η κ. Μπέλλου, «για δικαιώματα που μπορούν να εξασφαλίσουν την εργασία σε συνδυασμό με τη μητρότητα, αλλά και με την ανάγκη των γυναικών για ελεύθερο χρόνο, με προϋποθέσεις ολόπλευρης και δημιουργικής αξιοποίησής του, γι’ απαλλαγή από τη σκλαβιά όλων εκείνων των άχαρων, κοπιαστικών και επιβαρυντικών εργασιών μέσα στο σπίτι, που βαραίνουν τη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας γιατί δεν υπάρχει κρατική στήριξη με τις ανάλογες κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες, γιατί η όποια ικανοποίησή τους γίνεται μέσω της αγοράς, ως εμπορεύματα.
Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της 8ης Μάρτη κι όχι αυτό που συχνά επιχειρούν να περάσουν τα περισσότερα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ, ως δήθεν μια μέρα γιορτής της γυναίκας.
Η 8η Μάρτη είναι μια ευκαιρία να συζητήσουμε για τον ταξικό χαρακτήρα του ιστορικού - κοινωνικού ζητήματος που η μαρξιστική, κομμουνιστική ιδεολογία και βιβλιογραφία χαρακτηρίζει ως «γυναικείο ζήτημα».
Τι είναι το «γυναικείο ζήτημα»; Είναι το σύνολο των κοινωνικών ανισοτιμιών και διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας, διακρίσεις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές που αφορούν και τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα και μέσα στην οικογένεια, διακρίσεις που διαμορφώθηκαν εδώ και χιλιάδες χρόνια, γι’ αυτό και ένα μέρος τους έχει τη δύναμη να επιβιώνει ακόμα και σήμερα, κυρίως στα χωριά.
Όμως η σύγχρονη αντίληψη για το «γυναικείο ζήτημα» δεν αφορά μόνο τις διακρίσεις, τις ανισοτιμίες. Αφορά και τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών, εξαιτίας του ιδιαίτερου ρόλου τους στην αναπαραγωγή του ανθρώπου. Δηλαδή περιλαμβάνει και τις υποχρεώσεις της κοινωνίας από το αντικειμενικό γεγονός ότι η νέα ζωή που κυοφορείται στο σώμα της γυναίκας για κάποιο χρονικό διάστημα είναι άμεσα εξαρτημένη απ’ αυτήν, επομένως, αντικειμενικά περιορίζει την κινητικότητα της γυναίκας, την εργασιακή της ικανότητα.
Αλλά, αυτά τα ζητήματα, αυτές οι δυσκολίες και οι ανάγκες των γυναικών, δεν μπορούν να θεωρούνται ατομική υπόθεση, αλλά κοινωνική. Άλλωστε, δεν υπάρχει σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία που να μην θεωρεί κοινωνικό το δημογραφικό πρόβλημα, δηλαδή τον ρυθμό με τον οποία ανανεώνεται η κοινωνία. Όμως, στην πράξη, όχι μόνο κάνει ατομική υπόθεση το ζήτημα του συνδυασμού εργασίας - μητρότητας, αλλά κατασκευάζει και διάφορες θεωρίες για να το αποδεχτούν οι γυναίκες, π.χ. για τη γέννα στο σπίτι, για τον θηλασμό σε δημόσια έκθεση.
Έτσι, επιχειρεί να συγκαλύψει τις βαριές αντιφάσεις του καπιταλισμού: Να θέλει τη γυναίκα ως φθηνότερο εργατικό δυναμικό, αλλά να μην θέλει να καλύψει ο καπιταλιστής ή το κράτος τους την άδεια μητρότητας, το επίδομα τοκετού, τα έξοδα λειτουργίας βρεφονηπιακών σταθμών κ.λπ. Γι’ αυτό και κατά καιρούς, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όπως τα τελευταία 7 χρόνια, αναζωογονούνται αντιδραστικές θεωρίες ότι ο πρωταρχικός κοινωνικός ρόλος της γυναίκας είναι στην οικογένεια, στη μητρότητα...».
