Της Ζωής Παρμάκη
(Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης)
Λουκέτα, κατεβασμένα ρολά και πινακίδες με την ένδειξη «κλειστόν» είναι η εικόνα που παρουσιάζουν οι μεγάλοι εμπορικοί δρόμοι των πόλεων. Επιχειρήσεις, καταστήματα που δεν άντεξαν. Ιδιοκτήτες που «γονάτισαν» μπροστά στην οικονομική κρίση.
Μέσα στο γκρίζο των τελευταίων ετών ξεπροβάλουν καταστήματα που ακόμα αντέχουν. Που κλείνουν μέσα τους την ιστορία της Λάρισας. Μάλιστα κάποια από αυτά έχουν «πατήσει» τα εκατό χρόνια λειτουργίας και συνεχίζουν.
Ένας αιώνας μόνο ποδήλατο
Τα 101 χρόνια λειτουργίας του έκλεισε φέτος το κατάστημα ποδηλάτων «Αντωνόπουλος», στην οδό Παναγούλη. Τρεις γενιές μεγάλωσαν μέσα στα ποδήλατα και συνεχίζουν. Όλα ξεκίνησαν το 1915 από τον Δημήτρη Αντωνόπουλο ιδρυτή της επιχείρησης και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα από τον επίσης Δημήτρη Αντωνόπουλο εγγονό του ιδρυτή.
Στην ερώτηση πώς άντεξαν μέσα στον χρόνο η απάντηση του κ. Γιώργου Αντωνόπουλου συνταξιούχου πια ήταν αφοπλιστική «εκτός από την αγάπη που έχουμε για το ποδήλατο, δεν είχαμε άλλη επιλογή έπρεπε να επιβιώσουμε» για να προσθέσει ο γιος του «δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε πέρα από ποδήλατα». Την ίδια ώρα η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών άφησε στο παρκινγκ τα αυτοκίνητα και έδωσε πεντάλ αισιοδοξίας στα ποδήλατα. Δεν είναι τυχαίο που το ποδήλατο στην πόλη της Λάρισας αποκτά ολοένα και περισσότερους φίλους. Ένας από τους λόγους που κάποιος θα επιλέξει το ποδήλατο για τη μετακίνησή του είναι και ο οικονομικός.
Πατέρας και γιος ξεδιπλώνουν την ιστορία του καταστήματός τους και μέσα από αυτή και την ιστορία του ποδηλάτου στη Λάρισα. Το ποδήλατο στη Λάρισα από το 1950 γνώρισε τρομερή άνθιση. Υπήρχαν 35.000 ποδήλατα όταν ο πληθυσμός ήταν 70.000 στην πόλη. «Μέχρι το 1985 ήταν το βασικό μέσω μεταφοράς όλων των ταχυδρόμων», λέει ο κ. Γιώργος Αντωνόπουλος συμπληρώνοντας ότι «ακόμα και ο στρατηγός υγειονομικού Δημήτριος Παλιούρας, διοικητής τότε του Στρατιωτικού Νοσοκομείου μετακινούνταν με το ποδήλατο. Οι χασάπηδες μοίραζαν τον κιμά με τα ποδήλατα. Τα πάντα γινόταν με το ποδήλατο. Αν ήμασταν στην Ολλανδία αυτό θα συνεχιζόταν. Στη Λάρισα έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να μην έχουμε την οικονομική δυνατότητα να μετακινούμαστε με το αυτοκίνητο για να πάρουμε το ποδήλατο. Το επέλεξαν λόγω ανάγκης. Στα Τρίκαλα μπορείς να δεις κάποιον ποδηλάτη από τα Μετέωρα. Όπως και στην Καρδίτσα είναι διαδεδομένη η χρήση του ποδηλάτου εδώ και χρόνια. Στη Λάρισα δεν βλέπεις κάτι ανάλογο».
Στα 145 χρόνια σήμερα και συνεχίζουν
Δε πρέπει να υπάρχει Λαρισαίος που να μην έχει περάσει έστω και μία φορά από τον φούρνο του «Αντωνιάδη». Από το 1871 έως και σήμερα ο φούρνος με τα καλλιτεχνήματα από ζυμάρι έχει μεγαλώσει τέσσερις γενιές ανθρώπων. Από τα τέλη του 19ου αιώνα βρίσκεται στο ίδιο σημείο, στην αρχή του πεζοδρόμου της οδού Παπαναστασίου.
Ξεκίνησε από τον Γεώργιο Αντωνιάδη ο οποίος είχε έρθει στη Λάρισα από τα Γιάννενα το 1871 προκειμένου να βγάλει ψωμί για τη βασιλική αυλή. Τη σκυτάλη πήρε ο γιος του Δημήτρης ο οποίος συνέχισε την παράδοση στα καλλιτεχνήματα και απέσπασε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την καρυδόπιτα. Η συνταγή της οποίας παραμένει ακόμα επτασφράγιστο μυστικό για την οικογένεια.
Ακολούθησε ο Γεώργιος Αντωνιάδης γιος του Δημητρίου. Όταν ανέλαβε τη διεύθυνση του φούρνου η χώρα μόλις είχε συνέλθει από την κατοχή και τον εμφύλιο και επιχειρούσε να ορθοποδήσει. Ο Γεώργιος Αντωνιάδης συνέχισε την παράδοση με τα καλλιτεχνήματα και κατακτώντας σε διαγωνισμούς 28 χρυσά μετάλλια.
Από το 2002 ανέλαβε η κόρη του Ευαγγελία Αντωνιάδη. Σχολιάζοντας την αντοχή του φούρνου στο χρόνο η κ. Αντωνιάδη αναφέρει ότι «η αγάπη κράτησε το μαγαζί όλα αυτά τα χρόνια ανοιχτό. Διατηρώντας συγχρόνως σταθερές τις τιμές και την ποιότητα των προϊόντων». Μετά από 130 χρόνια η Ευαγγελία είναι η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει τη διεύθυνση του οικογενειακού φούρνου. «Ήταν ένα στοίχημα για εμένα. Για πρώτη φορά τα ινία τα αναλαμβάνει μια γυναίκα και μάλιστα σε περιόδους οικονομικά δύσκολους».
