Γκλετς
Στο μικρό χωριό του Γκλετς ψηλά τις ελβετικές Άλπεις, μια ξύλινη πινακίδα σημειώνει το πού έφτανε ο παγετώνας του Ροδανού το 1856. Σχεδόν ενάμισι χιλιόμετρο ψηλότερα στη βουνοπλαγιά, η άκρη του παγωμένου ποταμού είναι σήμερα καλυμμένη με κουβέρτες που επιβραδύνουν το ανελέητο λιώσιμο.
Κανείς δεν πιστεύει ότι το σκέπασμα θα σώσει τον παγετώνα από την κλιματική αλλαγή -στις Άλπεις, όπως και στην Αρκτική και στην Ανταρκτική, η μέση θερμοκρασία ανεβαίνει με διπλάσια ταχύτητα από ό,τι στον υπόλοιπο πλανήτη.
Οι κουβέρτες από άσπρο αλλά σκονισμένο φλις είναι απλά μια ύστατη προσπάθεια να σωθεί το τουριστικό αξιοθέατο της περιοχής, μια σπηλιά μέσα στον παγετώνα, από τον οποίο τροφοδοτείται το ποτάμι του Ροδανού.
«Εδώ και οκτώ χρόνια πρέπει να σκεπάζουν τη σπηλιά με κουβέρτες για να μειώσουν το λιώσιμο του πάγου» αναφέρει στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Νταβίντ Φόλκεν, παγετωνολόγος που συνεργάζεται με το ελβετικό υπουργείο Περιβάλλοντος.
Τα σκεπάσματα, λέει, περιορίζουν την τήξη έως και κατά 70% τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες.
«Μου ραγίζει την καρδιά να βλέπω των παγετώνα να συρρικνώνεται» λέει στο AFP o Ζαν-Πιέρ Γκουινιάρντ, ένας 76χρονος τουρίστας που είδε για πρώτη φορά τους πάγους του Ροδανού το 1955.
Από το 1856 έως σήμερα η άκρη του παγετώνα έχει υποχωρήσει κατά 1.400 μέτρα και το πάχος του έχει μειωθεί κατά 350 μέτρα.
Και δεν είναι μόνο ο παγετώνας του Ροδανού που χάνεται -μελέτες δείχνουν ότι τα δύο τρίτα του πάγου στις Άλπεις έχει εξαφανιστεί από τα μέσα του 19ου αιώνα.
Το πρόβλημα είναι σημαντικό για τις γύρω περιοχές που υδροδοτούνται από το λιώσιμο των πάγων τα καλοκαίρια. Με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει και τον πάγο να λιώνει απότομα, ο Ροδανός και άλλα ποτάμια θα μπορούσαν να προκαλέσουν πλημμύρες, εξηγεί ο Νταβίντ Φόλκεν.
Από τα μέσα του αιώνα, όμως, όταν το μεγαλύτερο μέρος των πάγων θα έχει χαθεί, η στάθμη θα πέσει δραματικά, προειδοποιεί.
