«Όση αισιοδοξία κι ανά απηχούν τα κέρδη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στις Βρυξέλλες, άλλη τόση ανησυχία προκαλεί η έστω ασύντακτη άνοδος των υπέρ-συντηρητικών και ακροδεξιών δυνάμεων στην Ευρώπη. Το είδαμε άλλωστε στις πρώτες αναδράσεις. Όχι μόνο στη Γερμανία και στη Γαλλία αλλά και στο Βέλγιο, όπου η κυβέρνηση διαλύθηκε, με πρωτοβουλία του χαμένου εκλογικά Αλεξάντερ Ντε Κρου. Και αυτή η διάσταση δεν είναι αμελητέα, καθώς μέχρι το τέλος Ιουνίου η χώρα ασκεί την προεδρία στο Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ, παραδίδοντας τη σκυτάλη στην επακόλουθη Ουγγαρία».
Όπως τόνισε ο δημοσιογράφος του EΡΤΝews «οι διεργασίες για την ανασυγκρότηση των ευρωπαϊκών θεσμών έχουν αρχίσει. Κυριάκος Μητσοτάκης και Ντόναλντ Τουσκ είναι οι διαπραγματευτές από την πλευρά του ΕΛΚ για τις κορυφαίες θέσεις στους θεσμούς, στηρίζοντας την υποψηφιότητα της Ούρσουλας Φον Ντερ Λάιεν, για την Κομισιόν, την οποία βεβαίως θα πρέπει πρωτίστως να τη στηρίξει η γερμανική κυβέρνηση. Χθες , η κυρία Φον Ντερ Λάιεν ήταν σε συνέδριο της CDU στο Βερολίνο και είπε ότι θα αναζητήσει συμμαχίες από κεντρώες δυνάμεις. Εκτός απροόπτου η πρόταση και εκλογή Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα γίνει μετά τις 16 Σεπτεμβρίου. Μεγάλος πολιτικός χρόνος μέχρι τότε, με πολύ παρασκήνιο και πολλά μηνύματα που πρέπει να αναλυθούν και ερμηνευθούν με πραγματισμό προ του κινδύνου ο πολιτικός κατακερματισμός να επηρεάσει βασικές πολιτικές της Ένωσης.
Απερίφραστα, μπορεί να σημαίνει επικίνδυνους συμβιβασμούς στις πολιτικές για την άμυνα, το περιβάλλον, την αγροτική οικονομία, τη δίκαιη κατανομή των προσφύγων, την αλληλεγγύη στο μεταναστευτικό και τη διεύρυνση της ΕΕ.
Και ακόμη είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε το μέγεθος των κινδύνων γιατί στον σημερινό λογαριασμό αυτές οι δυνάμεις λογίζονται διάσπαρτες. Αν ενωθούν οι ισορροπίες μεταβάλλονται.
Επίσης, υπάρχουν βασικές διαφορές των υπερσυντηρητικών του 2024, με το 2019, καθώς σήμερα τους συνδέουν οι προτάσεις αλλαγών στην Ένωση και οι αρνήσεις στον προϋπολογισμό, στην κατάργηση του veto και στη διαρκή οικονομική στήριξη της Ουκρανίας. Συνεπώς, αν αυτές οι κοινές αρνήσεις γίνουν μια κοινή πολιτική κατάφαση κατά των συστημικών προθέσεων το τοπίο θα αλλάξει, προσώρας απρόβλεπτα».