Στην Εισήγησή της η βουλευτίνα Ν. Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά στην Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων για τη Συζήτηση και Ψήφιση επί του Σχεδίου Νόμου «Σύμφωνο συμβίωσης, άσκηση δικαιωμάτων, ποινικές και άλλες διατάξεις» επισήμανε μεταξύ άλλων τα εξής: «Όπως γνωρίζετε στις αρχές του μήνα, πριν από λίγο καιρό, έφυγε από τη ζωή ο Μηνάς Χατζησάββας, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς μας και ένας σπουδαίος, καλός, ευγενικός άνθρωπος. Ο Μηνάς ποτέ δεν έκρυψε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Μετά τον θάνατό του έκανα μία δήλωση: Ότι στη μνήμη της προσωπικής του αγωνίας θα προσπαθήσω να περάσει το σύμφωνο συμβίωσης από τη Βουλή. Δέχτηκα επιθέσεις για αυτήν τη δήλωσή μου. Απόψε, όμως, είμαι ικανοποιημένη, γιατί αυτό το σύμφωνο θα ψηφιστεί.
Πιστεύω ότι απόψε η Βουλή μας κάνει ένα θαρραλέο βήμα, ένα βήμα ενάντια σε μία τεράστια κοινωνική υποκρισία. Διότι όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλοί γάμοι, «ορθόδοξοι», οι οποίοι όμως κρύβουν μια τεράστια υποκρισία. Είναι ο «φερετζές», όπως λέει ο λαός μας, άλλων σεξουαλικών προτιμήσεων. Και αυτό συμβαίνει σε πολλούς ευυπόληπτους πολίτες και από τον χώρο της τέχνης αλλά και της πολιτικής και της Εκκλησίας.
Στους γάμους αυτούς, σε αυτές τις οικογένειες μεγαλώνουν παιδιά. Είναι υγιές αυτό το περιβάλλον; Σας ρωτάω. Παιδιά που γεννήθηκαν μόνο και μόνο για κοινωνική κάλυψη και όχι από πραγματική αγάπη; Λοιπόν, ας σταματήσει αυτή η υποκρισία.
Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας πολύ κρίσιμης καμπής, όχι μόνο για το δίκαιό μας, αλλά και για την ίδια την κοινωνία. Θα έλεγα μάλιστα ότι το θέμα εκτός από δικαιο-πολιτικό, είναι πρώτιστα κοινωνικό και ανθρωπιστικό.
Σήμερα δεν καλούμαστε να ψηφίσουμε απλά την επέκταση μιας εναλλακτικής νομικής μορφής, αλλά σήμερα ψηφίζουμε ένα αντίδοτο κατά της μοναξιάς, ένα αντίδοτο ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό της επιβαλλόμενης περιθωριοποίησης και του στιγματισμού.
Κάποιοι μπορεί να ανησυχούν, να αναστατώνονται, ακόμα και να παρεκτρέπονται. Καθετί νέο, ο άνθρωπος το φοβάται. Δυσπιστεί. Είναι επιθετικός. Αυτό εγειρόταν το 1952, που απέκτησαν δικαίωμα ψήφου οι γυναίκες, όταν το 1953 η Ελένη Σκούρα, η πρώτη Ελληνίδα Βουλευτίνα, πέρασε αυτό εδώ το κατώφλι, ίση μεταξύ ίσων.
Η κοινωνία εξελίσσεται, τα ήθη αλλάζουν, ο κόσμος προχωρά. Και όταν αυτό γίνεται προς την κατεύθυνση της ελευθερίας, της κατοχύρωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της αγάπης, αυτή η εξέλιξη (εγώ λέω ότι) είναι καλή. Και κάτι παραπάνω: Είναι επιβεβλημένη, γιατί έχει να κάνει με τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής.
Θα σας πω απλά ότι υπό άλλα δεδομένα και σε μια άλλη γωνιά της γης, το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ δέχτηκε πριν μερικούς μήνες ότι η ένωση δύο ανθρώπων δίνει σάρκα και οστά στην αγάπη, που ως συναίσθημα ξεπερνάει κάποτε και τον θάνατο.
Κανένας από όσους πολίτες ζητούν αυτήν τη νομική κατοχύρωση της συμβίωσής τους δεν ευτελίζει την έννοια της συμβίωσης δύο ανθρώπων, όπως την εννοούμε παραδοσιακά. Αντιθέτως, τη σέβονται και την εκτιμούν τόσο πολύ, ώστε να τη διεκδικούν για τον εαυτό τους.
[…] Πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτό το νομοσχέδιο που περνάμε απόψε είναι κυρίως ανθρωπιστικό και ενάντια της μοναξιάς.
Σήμερα εδώ στην Ολομέλεια της ελληνικής Βουλής, ας προσπαθήσουμε να σβήσουν τα χρώματα: Μαύρα, άσπρα, κόκκινα ή οτιδήποτε άλλο. Ας μείνει μόνο το λευκό, το χρώμα της αγάπης και στο όνομα των Χριστουγέννων που έρχονται.
Εύχομαι σε όλους σας: Καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα και αγάπη σε όλους σας. Ευχαριστώ».
