ΑΘΗΝΑ
Είναι οι ήρωες της καθημερινότητας, άνθρωποι που έχουν να πουν μια μικρή ιστορία, που ζουν τη ζωή τους και αισιοδοξούν για το μέλλον. Σ΄ αυτούς τους «αόρατους ήρωες» δίνουν βήμα τρεις νεαροί φοιτητές μέσα από τη σελίδα τους στο facebook «In-visible Heroes», όπου απλοί άνθρωποι, στη δική τους καθημερινότητα, μοιράζονται μια στιγμή της ζωής τους μέσα από τον φωτογραφικό φακό.
Εμπνευστές της σελίδας που βγήκε στον «αέρα» στις 23 Σεπτεμβρίου είναι ο Δημήτρης Στεφανής, φοιτητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και τα αδέρφια Παναγιώτης και Γιώργος Δουκανάρης, όλοι με καταγωγή από την Κύπρο.
«Οι Έλληνες έχουν πάρα πολλά να δώσουν γι΄ αυτό κι εμείς αποφασίσαμε να αναδείξουμε τους πραγματικούς ήρωες ανάμεσά μας», λέει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο 23χρονος Δημήτρης Στεφανής.
Όπως, για παράδειγμα, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που φωτογράφισαν αγκαλιασμένο σε ένα παγκάκι και τους είπε τη δική του ιστορία: «Είμαστε μαζί 70 χρόνια! Τη γνωρίζω από τότε που πηγαίναμε δημοτικό! Εγώ βαριόμουν να κάνω τις εργασίες μου και μου έδινε τις δικές της και αντέγραφα! Όταν ξεκίνησα να δουλεύω, της υποσχέθηκα ότι μόλις μαζέψω αρκετά χρήματα θα πάμε ταξίδι Λονδίνο- Παρίσι, οι δυο μας! Μετά, κάναμε παιδιά και δεν μπορούσαμε να φύγουμε... Τη μέρα που πήρα τη σύνταξή μου πήγα στο ταξιδιωτικό, έκοψα δύο εισιτήρια μπήκα στο σπίτι και της είπα: φεύγουμε!".
"Δεν έχω παράπονο μ' αγαπάει πολύ και με σέβεται! Όσο για το ταξίδι... όλη την Ευρώπη γυρίσαμε μαζί τελικά!".
Οι τρεις εμπνευστές της ιστοσελίδας απευθύνθηκαν στον περίγυρό τους για να αρχίσουν τη συλλογή «στιγμών» τους και σιγά- σιγά άρχισαν να πλησιάζουν και αγνώστους στο δρόμο, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν με θέρμη.
«Καταλάβαμε ότι ο καθένας κρύβει ένα μικρό ήρωα μέσα του που μπορεί να εμπνεύσει τους άλλους» τονίζει ο κ. Στεφανής. Ήδη, αν και η ιστοσελίδα «μετράει» μόλις ενάμιση μήνα λειτουργίας, δεκάδες εθελοντές από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο και Γιάννενα εκδήλωσαν ενδιαφέρον και άρχισαν να αναρτούν τις φωτογραφίες, μαζί με ένα μικρό κείμενο, με τους δικούς τους «ήρωες».
«Κατάγομαι από το Εκουαδόρ ... Γνώρισα μια κοπέλα από την Ολλανδία και την ερωτεύτηκα! Όταν μου είπε ότι θα έρθει Ελλάδα για Erasmus δεν μπορούσα να μείνω μακριά της... Γύρισα σχεδόν όλη την Ελλάδα και στην Ελαφόνησο, σε ένα camping, έκανα τις πιο δυνατές φιλίες! Όλοι Έλληνες... Θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο και όταν τελειώσει η κοπέλα μου τις σπουδές της θα ξεκινήσουμε τα ταξίδια μαζί! Mου το υποσχέθηκε!» αφηγείται ένας νεαρός καλλιτέχνης του δρόμου, ενώ μια 19χρονη άστεγη, που αγωνίζεται καθημερινά για να συγκεντρώσει χρήματα για τον άρρωστο αδελφό της, δηλώνει ότι δεν φοβάται τίποτα, μόνο τον Θεό.
Όσο για τη γιαγιά Ελισάβετ που συνάντησαν στο δρόμο, τους είπε ότι πλέκει μάλλινα παπουτσάκια για μικρά παιδιά επειδή η κόρη της έχασε τη δουλειά της και έπρεπε με κάποιο τρόπο να τα βγάλουν πέρα. «Έχω περάσει και πιο δύσκολα, θα τα καταφέρουμε!» χαμογελάει και γίνεται και αυτή μια ακόμα ηρωίδα της ζωής...
