Του Δημήτρη Βάλλα
Η φιγούρα πάτερα και γιου, εδώ και χρόνια τώρα είναι χαρακτηριστική στην πόλη της Λάρισας καθώς η ζωή το έφερε να είναι σχεδόν παντού μαζί και να έχουν ταυτιστεί κυριολεκτικά σε όλα.
Ο Βασίλης Καραμπίλιας, ένας νεαρός μόλις 25 χρόνων είναι από τη γέννησή του καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι με τετραπληγία καθώς η μοίρα το θέλησε πάνω στη γέννα να μολυνθεί από χειρουργικό ψαλίδι πάνω στο κόψιμο του ομφάλιου λώρου κινδυνεύοντας να πεθάνει. Από τότε άρχισαν τα δύσκολα: Πάνω από 15 επεμβάσεις στην Αμερική και ατέλειωτη ταλαιπωρία σε κέντρα αποκατάστασης σε Ουγγαρία, Ρωσία, Γιουγκοσλαβία.
Ο Βασίλης όμως ποτέ δεν το έβαλε κάτω , μαχητής και παράδειγμα για πολλούς «υγιείς» τέλειωσε το Λύκειο με 19,5 και μπήκε μεταξύ των δέκα πρώτων στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που εδρεύει στον Βόλο.
Το αναπηρικό καροτσάκι στα στιβαρά χέρια του πατέρα ξεπερνά εύκολα τα εμπόδια της πόλης σκαρφαλώνοντας σκαλιά και πεζοδρόμια.
Ο νεαρός, χωρίς κανένα «κόμπλεξ» για την πάθησή του και προσγειωμένος στην πραγματικότητα που εκλήθη να βιώσει με την πρώτη κουβέντα θα μας αποστομώσει: « Λέω πάντα δόξα στο θεό που την τελευταία στιγμή με έσωσε και με άφησε να ζήσω... Τώρα για τη Σχολή που με ρωτάς, τη διάλεξα γιατί με ενδιέφερε το αντικείμενο καθώς αναφέρεται και στη δική μου πάθηση , την τετραπληγία.
Με πάει και φέρνει στον Βόλο συνέχεια και σχεδόν κάθε μέρα ο πατέρας μου Χρήστος με τον οποίο είμαστε αχώριστοι. Με αφήνει στην είσοδο του Πανεπιστημίου και από εκεί αναλαμβάνουν οι συμφοιτητές μου που με μεταφέρουν στις αίθουσες διδασκαλίας.
Θέλω τελειώνοντας να βοηθήσω όλα τα παιδιά που έχουν τέτοιου είδους προβλήματα, γιατί πιστεύω ότι όποιος δεν έχει ο ίδιος πάθει δεν μπορεί να το αντιληφθεί, όπως εγώ.
Ναι, στη σχολή τα πάω καλά, δεν χρωστώ κανένα μάθημα και ειρωνεία της τύχης, με αποκαλούν οι συμφοιτητές μου «φυτό», γιατί διαβάζω πολύ.
¨Όλοι τους με βοηθάνε και με παίρνουν παντού στον Βόλο, στις καφετέριες, σηκώνοντας ακόμα και στα χέρια το καροτσάκι αν χρειαστεί. Δεν αισθάνθηκα ποτέ στο περιθώριο και έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από τη λειτουργία της Σχολής που θυμίζει ιδιωτικό, ακριβό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.
Στα παιδιά που θέλουν να δώσουν τώρα πανελλήνιες εξετάσεις θα τους συμβούλευα, διάβασμα και θυσίες για να αξιοποιήσουν τα όνειρά τους και όπως εγώ να μην το βάζουν ποτέ κάτω...
Τώρα αν θέλεις και μήνυμα προς τους υγιείς είναι να μην κοροϊδεύουν και να μην περιφρονούν, γιατί καμιά φορά η ζωή κάνει...κύκλους!»
Όσο για τη Σχολή και γενικά για τον άλλο αέρα που πνέει εκεί, χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του προέδρου του Τμήματος στο καλωσόρισμα των νέων φοιτητών: «Σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στις σπουδές σας. Η νέα πραγματικότητα που ανοίγεται μπροστά σας διαφέρει από τις προηγούμενες βαθμίδες εκπαίδευσης. Στόχος μας είναι να μάθετε να κατακτάτε τη γνώση με τις δικές σας δυνάμεις. Όλο το Διδακτικό Προσωπικό του Τμήματος θα είναι κοντά σας για να σας μάθει πώς θα μαθαίνετε ώστε να εξελιχθείτε σε ανεξάρτητους και αυτάρκεις επιστήμονες. Άλλωστε, αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσετε να παρακολουθήσετε τις αλματώδεις εξελίξεις της εποχής σας μετά την ολοκλήρωση των σπουδών σας. Μην ξεχνάτε, τέλος, ότι η εισαγωγή σας στο Πανεπιστήμιο είναι η αρχή μιας ενδιαφέρουσας περιπέτειας στη γνώση, τη σκέψη και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας, περιπέτειας στην οποία ελπίζουμε όλα τα μέλη του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής να αποδειχθούμε άξιοι οδηγοί».
