Ήταν διδάκτωρ φιλοσοφίας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επίσης, υπήρξε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, του St. Vladimir’s Orthodox Seminary της Νέας Υόρκης, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης. Διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού Σύνορο, που εξέδωσε δώδεκα τεύχη από το 1964 ως το 1967.
Από το 1982 μέχρι το 2002 υπήρξε τακτικός καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Αθήνας, αρχικά στο τότε ενιαίο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών και μετά στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Δίδαξε φιλοσοφική ορολογία και μέθοδο, πολιτική φιλοσοφία και πολιτιστική διπλωματία. Επίσης έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια Παρισιού, Γενεύης, Λωζάννης και Κρήτης.
Ο Χρήστος Γιανναράς είχε επιδείξει πλούσιο συγγραφικό έργο με θεματολογία που σχετίζεται με την έρευνα των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και στη δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Το βιβλίο του «Η ελευθερία του ήθους» θεωρείται ότι όρισε τον πυρήνα αυτού που αργότερα ονομάστηκε «νεορθοδοξία» και έχει χαρακτηριστεί «ο Μάης του ‘68 στην Ορθόδοξη θεολογία και ηθική». Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 10 τουλάχιστον ευρωπαϊκές γλώσσες.
Yπήρξε υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος Υποτροφιών «Alexander von Humboldt Stiftung», ήταν εκλεγμένο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, καθώς και της Διεθνούς Ακαδημίας Ανθρωπιστικών Επιστημών (Βρυξέλλες).
Παρέμβαινε για πολλά χρόνια στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα μέσω τακτικής αρθρογραφίας στις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Καθημερινή», με παράλληλες τηλεοπτικές εμφανίσεις.
ΑΝΤΙΟ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ
Το δικό του αντίο στον καθηγητή
απηύθυνε με ανάρτησή του o Γεώργιος Μπαμπινιώτης.
Η ανάρτηση αναφέρει: «Έφυγε από την ζωή ο μεγάλος διανοητής Χρήστος Γιανναράς. Ένας θαρραλέος διανοητής, που χειρουργούσε πολιτικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά και ιδεολογικά αποστήματα, προτείνοντας ιδανικές θέσεις, πρωτότυπες, τολμηρές, επαναστατικές, διφορούμενες, ακόμη και ουτοπικές. Όμως βαθύτατα πνευματικές με αναφορά σε αρχές, κανόνες και ελληνικές ή πανανθρώπινες αξίες.
Μπορούσες να διαφωνείς μαζί του
-μ’ εμένα συνέβαινε συχνά, καίτοι μάς συνέδεε μακρά φιλία και βαθιά εκτίμηση- αλλά ποτέ δεν μπορούσες να αμφισβητήσεις τις προθέσεις, την λογική δύναμη και την πνευματική του τόλμη. Ταρακούνησε πνευματικά, ενόχλησε και ξεβόλεψε με αλήθειες που τόλμησε να εκστομίσει, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις που προκαλούσε, αν δεν τις επιζητούσε. Γοήτευε ο λόγος και η σκέψη του και σαγήνευε τα ακροατήρια. Τα γραπτά του κείμενα αποτελούν πρότυπα ποιοτικής-δημιουργικής χρήσης τής ελληνικής γλώσσας, αποτέλεσμα μιας σπάνιας πνευματικής και συνάμα γλωσσικής καλλιέργειας. Μιλούσαμε συχνά οι δυό μας για την γλώσσα, στην οποία έδινε βαθιά οντολογικό χαρακτήρα, που συμβάδιζε με την δική μου εμμονή στην σχέση γλώσσας και σκέψης.
Χρήστο, θα μάς λείψεις ειλικρινά, όλο και περισσότερο, και προπάντων σε επίπεδο ουσίας, γιατί στην πραγματικότητα λειτουργούσες ως η φωνή τής συνείδησής μας που μάς ελέγχει σε ώρες περισυλλογής και αυτοσυνειδησίας».