Επιμένει για Σοσιαλδημοκρατική Ανανέωση

Η «τρίτη συνιστώσα» εντός ΚΙΝΑΛ με διακριτή πλατφόρμα –προτάσεις της

ΑΘΗΝΑ
Τα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς, των Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία και όσα προέρχονται από το ΠΟΤΑΜΙ και παρέμειναν στο Κίνημα Αλλαγής, η λεγόμενη στη Χαριλάου Τρικούπη, «Τρίτη συνιστώσα», στο πλαίσιο των κοινών δράσεων της Πρωτοβουλίας για τη

Σοσιαλδημοκρατική Ανανέωση, τοποθετούνται για τις πολιτικές, το χαρακτήρα και τη λειτουργία του ΚΙΝΑΛ ενώ δηλώνουν ότι στηρίζουν την πολιτική γραμμή του Νίκου Ανδρουλάκη.
Με κοινή τους ανακοίνωση τονίζουν πως:
1. Η επιτυχία των Σοσιαλιστών στην Πορτογαλία αποτελεί και «μάθημα» για το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, το οποίο συνεχίζει να κινείται σε σωστή κατεύθυνση και μετά τις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου.
Προσθέτουν ότι η νίκη τους αποτελεί παράδειγμα και προκαλεί μία ενδιαφέρουσα συζήτηση για την ανάκαμψη της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, με στρατηγική που θέτει απέναντι τις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές και αναδεικνύει στο επίκεντρο τα αδύναμα λαϊκά στρώματα.
2. Τάσσονται υπέρ της αυτόνομης στρατηγικής του ΚΙΝΑΛ, ως συνέχεια της στρατηγικής της Φώφης Γεννηματά, καθώς τονίζουν ότι «η συσπείρωση δυνάμεων στο ΚΙΝΑΛ με μια αυτόνομη πολιτική στρατηγική, που είναι διακριτή από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο μόνος δρόμος για την αλλαγή των συσχετισμών στην κατεύθυνση της προόδου και της κοινωνικής συνοχής. Η στρατηγική της αυτόνομης πορείας δεν είναι μια περιχαράκωση ή μια μονοκομματική λογική ούτε λογική ίσων αποστάσεων. Είναι μια στρατηγική εναλλακτικού πόλου προς τη Δεξιά με ένα μείγμα πολιτικής, το οποίο στηρίζεται στην κριτική στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου, στον ρεαλισμό των συνθέσεων της αγοράς με το κράτος, στην υπεράσπιση των ευάλωτων στρωμάτων, στην κουλτούρα της Ανοιχτής Κοινωνίας. Ταυτόχρονα με την αμφισβήτηση του αριστερού λαϊκισμού και του ανορθολογισμού όσων υπερασπίζονται το “χθες”. Αυτή η γραμμή δεν πρέπει να εμπλέκεται σε “αντι-δεξιά” ή “αντι-ΣΥΡΙΖΑ” μέτωπα, αλλά να συγκροτηθεί ως μια προωθητική κατεύθυνση για την ανάπτυξη της χώρας με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο».
3. Επισημαίνουν ταυτόχρονα ότι το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ αποτελεί αντικειμενικά τον πολιτικό χώρο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και οφείλει να είναι ένα ευρύχωρο κοινό σπίτι όλων των κεντροαριστερών τάσεων. Από τον ισχυρό ρόλο του ΠΑΣΟΚ μέχρι την Ανανεωτική Αριστερά, το Προοδευτικό Κέντρο, τις εκσυγχρονιστικές αντιλήψεις της Σοσιαλδημοκρατίας και της Πολιτικής Οικολογίας. Ένας πλατύς, ανοιχτός φορέας που ενώνει και συσπειρώνει σε πολυτασική βάση με τις απαραίτητες συνθέσεις τα προοδευτικά ρεύματα. Ένα σύγχρονο συλλογικό πολιτικό υποκείμενο, που δεν μένει προσκολλημένο στα ιστορικά στερεότυπα της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά με νέο βηματισμό [στοχεύει στην] δημιουργική μετεξέλιξη του χώρου της Κεντροαριστεράς.
4. Θέτουν ένα συνολικό πρόγραμμα – αφήγημα για τη σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα του ΚΙΝΑΛ, για το οποίο θα αγωνιστούν και με τη νέα ηγεσία για την επιτυχία του εγχειρήματος. Αυτό το προγραμματικό πλαίσιο θα απευθύνεται και θα στοχεύει:
Στα μη προνομιούχα, οικονομικά αδύναμα τμήματα της κοινωνίας μέσω της αναδιανομής, της κοινωνικής κινητικότητας, των ίσων ευκαιριών, της διασφάλισης δικαιωμάτων, στην έξοδό τους από την κοινωνική δυσπραγία.
Στα νέα δυναμικά και παραγωγικά κοινωνικά στρώματα και φορείς, υποκείμενα των νέων μορφών εργασίας, που αναδεικνύει η 4η βιομηχανική επανάσταση, οι νέες τεχνολογίες, η διασυνδετικότητα και ο δικτυακός μετασχηματισμός.
Στην αντιμετώπιση των ισχυρών διεθνών προκλήσεων και πρωτίστως της κλιματικής κρίσης, της βιωσιμότητας και ανθεκτικότητας, της υγειονομικής ευαλωτότητας και των πανδημιών.
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ
ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
Ακόμη αναφέρουν ότι απαιτούνται σύγχρονες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις καθώς, όπως σημειώνουν, «η συντηρητική πολιτική της ΝΔ με την απογείωση των πελατειακών σχέσεων επιτείνει τα χρονίζοντα προβλήματα. Οι εκκρεμείς μεταρρυθμίσεις έχουν αδρανοποιηθεί υπέρ του λεγόμενου «επιτελικού κράτους» του Μαξίμου, που έχει οδηγήσει όχι μόνον στον υπερσυγκεντρωτισμό στη λήψη των αποφάσεων και την de facto υποβάθμιση της επιτελικής λειτουργίας της κεντρικής διοίκησης αλλά και σε πρωτοφανείς αστοχίες και αποτυχίες στις κρίσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί, ενώ θέτει και ζητήματα δημοκρατικής διαχείρισης και ελέγχου της κρατικής εξουσίας.