Αθήνα
Το Συμβούλιο της Επικρατείας με δύο αποφάσεις του άναψε το «πράσινο φως» για να δοθούν αποζημιώσεις σε συγγενείς θυμάτων που επέβαιναν στο Γιάκοβλεφ 42 που έπεσε στα Πιέρια όρη και στο πλοίο «Εξπρές Σάμινα» που βυθίστηκε στην Πάρο.
Στις 17 Δεκεμβρίου 1997 ένα Γιάκοβλεφ Yak-42 των αερογραμμών "Aerosvit" από την Οδησσό της Ουκρανίας με προορισμό την Θεσσαλονίκη, έχασε την επαφή με τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου «Μακεδονία» ευρισκόμενο σε μικρή απόσταση από τη Θεσσαλονίκη. Κατά τη διαδικασία της δεύτερης προσπάθειας για προσέγγιση, ο πιλότος έχασε τον προσανατολισμό του και το αεροσκάφος συνετρίβη στη δύσβατη δασική περιοχή Ντίτσιος των Πιερίων, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων.
Από τη συντριβή του αεροσκάφους έχασαν τη ζωή τους συνολικά 74 άνθρωποι, επιβάτες και πλήρωμα. Ανάμεσα στους επιβάτες ήταν και 42 Έλληνες.
Ορισμένοι από τους συγγενείς των θυμάτων προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη ζητώντας αποζημίωση από το Ελληνικό Δημόσιο ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από τον θάνατο των συγγενών τους.
Για ορισμένους από τους συγγενείς η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε οριστικά και αμετάκλητα, 17 χρόνια μετά από το περιστατικό, ότι δικαιούνται να λάβουν αποζημίωση. Ειδικότερα, για τους γονείς και τα δύο αδέλφια ενός από τους επιβάτες του μοιραίου αεροσκάφους το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης επιδίκασε για ψυχική οδύνη χρηματική ικανοποίηση συνολικά 90.873 ευρώ. Στον πατέρα επιδικάστηκαν 21.306 ευρώ, στη μητέρα 35.980 ευρώ, στον έναν αδελφό 15.326 ευρώ και στον μικρότερο αδελφό 18.261 ευρώ.
Το Δημόσιο άσκησε αναίρεση κατά της εφετειακής απόφασης στο ΣτΕ, παρά το γεγονός ότι το ποσό που έχει επιδικαστεί για κάθε έναν από τους συγγενείς δεν υπερβαίνει το όριο των 40.000 ευρώ, πάνω από το οποίο μπορεί να ασκηθεί το ένδικο μέσο της αναίρεσης.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΑΜΙΝΑ
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2000 το πλοίο «Εξπρές Σάμινα» προσάραξε στη βραχονησίδα Πόρτες της Πάρου, λίγο έξω από το λιμάνι και βυθίστηκε. Στο ναυάγιο έχασαν τη ζωή τους 80 άνθρωποι.
Ακολούθησαν ποινικές δίκες μέχρι τον Αρειο Πάγο, καθώς και αγωγές αποζημίωσης από τους συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν. Και αυτήν τη φορά το ίδιο σενάριο: Άλλοι συγγενείς δικαιώθηκαν και έλαβαν τις αποζημιώσεις, ενώ για άλλους εκκρεμούν ακόμα.
Μετά το τραγικό συμβάν ένα ανήλικο παιδί (εγγόνι) που έχασε και τον παππού και τη γιαγιά του στο ναυάγιο διεκδίκησε από το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο εφάπαξ αποζημίωση, όπως δικαιούται από τον νόμο.
Η αποζημίωση που προβλέπεται στις περιπτώσεις αυτές είναι 20πλάσια του μισθού του ναύτη επιβατηγού πλοίου, όπως αυτή καθορίζεται από τη σχετική συλλογική σύμβαση εργασίας. Στην προκειμένη περίπτωση σύμφωνα με την συλλογική σύμβαση εργασίας των ναυτικών του έτους 2000, η αποζημίωση πρέπει να ανέρχεται περίπου στις 15.000 ευρώ.
Σύμφωνα με την νομοθεσία, το ΝΑΤ έχει την υποχρέωση να καταβάλει την σχετική αποζημίωση στις περιπτώσεις ναυτικών ατυχημάτων. Και αυτό, γιατί ποσοστό από τα εισιτήρια των επιβατών και των αυτοκινήτων που μεταφέρονται με τα πλοία πηγαίνει στο ΝΑΤ για τον σκοπό αυτό.
Όμως, τον Δεκέμβριο του 2000 το ΝΑΤ απέρριψε το αίτημα του ανήλικου για καταβολή αποζημίωσης. Από τότε ξεκίνησε η δικαστική περιπέτεια του εγγονού, που μετά από 14 χρόνια δικαιώθηκε.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε ως παράνομη την αρνητική για τον ανήλικο απόφαση του ΝΑΤ, ενώ επέβαλε εις βάρος του ΝΑΤ δικαστική δαπάνη ύψους 920 ευρώ.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
