Συγκεκριμένα αναφέρουν:
«Είναι γνωστό ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε από προγραμματική θέση αντίθετοι σε κάθε «επένδυση» μαζικής οικοδόμησης, στον χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Το διακηρύξαμε, επί σειρά ετών, σχεδόν σε όλα μας τα τακτικά και έκτακτα συνέδρια και σε πλήθος ανακοινώσεων και δελτίων τύπου. Για τους Οικολόγους Πράσινους ο χώρος του πρώην αεροδρομίου είναι και παραμένει αποκλειστικά δημόσιος πλούτος και κοινό αγαθό, ο τελευταίος ενιαίος ελεύθερος χώρος στο λεκανοπέδιο και η μοναδική ευκαιρία δημιουργίας ενός δημόσιου Μητροπολιτικού Πάρκου υψηλού πράσινου, ανάδειξης της φύσης και της πολιτισμικής διάστασης του αττικού χώρου.
Στην πρωτοφανή απόφαση μετατροπής του χώρου του Ελληνικού, από εν δυνάμει μητροπολιτικό πάρκο με μέτωπο στη θάλασσα - που θα μπορούσε να συμβάλει πολλαπλά στην ανάσχεση της οικιστικής και περιβαλλοντικής υποβάθμισης της Αττικής - σε «ιδιωτική πόλη» 35.000 κατοίκων, έρχεται να προστεθεί μία ακόμη πρωτοφανής απόφαση – κόλαφος για τα πολιτισμικά κεκτημένα της χώρας αυτή τη φορά - με τη μορφή της κυβερνητικής έγκρισης για την προγραμματική ανέγερση 6 «πύργων» ύψους 200 μέτρων στον χώρο της περιώνυμης «επένδυσης».
Η όλη υπόθεση της ιδιωτικής «επένδυσης» διαμορφώθηκε και διαχειρίστηκε από την κυβέρνηση βάσει ενός πρωτοφανούς νομοθετήματος της περιόδου της συγκυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ – Ν.4062/2012 – κατά παρέκκλιση του ισχύοντος Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας, του Προεδρικού Διατάγματος Ζωνών Προστασίας των Ακτών, του Πολεοδομικού Σχεδίου Ελληνικού και, κυρίως, των διατάξεων της ισχύουσας πολεοδομικής και οικοδομικής νομοθεσίας (ΝΟΚ). Με τα δεδομένα αυτά, το απόλυτο «εν λευκώ» των τελευταίων κυβερνήσεων στο έργο του ιδιώτη «επενδυτή» σήμανε τη σύνταξη ενός παρωχημένου «Σχεδίου Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης» (sic!) σε πλήρη αδιαφορία για το ανάγλυφο και τις χωροταξικές και πολιτισμικές διαστάσεις και ιδιαιτερότητες του λεκανοπεδίου, ως η έκταση και η παρέμβαση να βρίσκονταν στη μέση κάποιας ερήμου. Με την πλήρη ανοχή των κυβερνητικών πολιτικών, μοναδικό στόχο του «επενδυτή» αποτελεί η οικοδόμηση ενός αυτο-αναφερόμενου «τοπόσημου» / πόλου αναφοράς σε κλίμακα λεκανοπεδίου, απόλυτα κυρίαρχου αλλά ξένου σε αυτό. Εξ ου και η ανάγκη ορισμού του πρωτοφανούς ύψους των 6 «πύργων». Μέσω θολών καταθέσεων πίστης στις «αρχές της ολοκληρωμένης και αειφόρου ανάπτυξης» και της «περιβαλλοντικής εναρμόνισης» του έργου, ο «επενδυτής» οραματίζεται τον μετασχηματισμό της Αθήνας «σε μια ευρωπαϊκού επιπέδου σύγχρονη Μητρόπολη, αντάξια της ιστορίας της και της γεωγραφικής της θέσης» και, γι’αυτό, θεωρεί «αναγκαία την εισαγωγή υψηλών κτιρίων στην πρότυπη αυτή πρόταση προκειμένου η έκταση αυτή να καταστεί σημαντικό σημείο προορισμού και ανάπτυξης της Αττικής παραλιακής ζώνης και της ενδότερης περιοχής…». Εκτός τόπου και χρόνου, εκτός ιστορίας και αττικού τοπίου, όπως φαίνεται, αλλά και εκτός της αναγκαίας τεκμηρίωσης που απαιτεί ακόμη και ο παραπάνω νόμος.
Η κατασκευή ουρανοξυστών στη χώρα μας δεν έχει ιστορία. Μέσω της πολεοδομικής νομοθεσίας και μιας άγραφης κοινωνικής ομοφωνίας, το ύψος του δομημένου περιβάλλοντος δεν πλησίασε ποτέ τα 150 μέτρα, κυρίως στην Αθήνα, για να μην ανταγωνιστεί εκείνο του βράχου της Ακρόπολης. Η παρουσία του βράχου, σε ύψος 150 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, καθόρισε και καθορίζει διαχρονικά τα όρια. Αποτελεί πλέον κοινωνικό κεκτημένο ότι οποιοδήποτε κτίριο συγκρίσιμο σε ύψος, θα κατέστρεφε τις αναλογίες του κλασικού Αττικού τοπίου και την εμβληματική εικόνα του «Ιερού Βράχου». Αυτή είναι και η άποψη των κόσμων της ελληνικής αρχιτεκτονικής και της ελληνικής αρχαιολογίας, αυτή είναι και εκείνη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου - ΚΑΣ που κλήθηκε να γνωμοδοτήσει σχετικά με το περίφημο «Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης» του «επενδυτή».
Για τους Οικολόγους Πράσινους δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αντίθετοι στην «επένδυση», που στερεί από το λεκανοπέδιο τη μοναδική ευκαιρία μιας πραγματικής όασης πράσινου σε ελεύθερη, δημόσια, γη, αντίθετοι και σε κάθε ιδέα «πύργων» ανταγωνιστικών του «Βράχου» της Ακρόπολης, που είναι προϊόν παρωχημένων οραματισμών ανέγερσης νέων ακροπόλεων, δίχως τόπο, δίχως περιβάλλον και δίχως ιστορία. Το ανάγλυφο και πολιτισμικά δεδομένα του αττικού τοπίου – με τη συμβολική/ εμβληματική εικόνα του «Βράχου» να το δεσπόζει και να το συνοψίζει - το απαγορεύουν.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι στηρίζουμε ανεπιφύλακτα την απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και απαιτούμε από την κυβέρνηση και την υπουργό Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, να αποσύρουν άμεσα το σχετικό προεδρικό διάταγμα και να αναθεωρήσουν τη στάση τους στο όλο θέμα. Όσο για τα «χαμένα» τετραγωνικά της πρότασης, αν οι πύργοι έχουν τελικά σαφώς μικρότερο ύψος από αυτό που ζητά ο «επενδυτής», ας γνωρίζει η υπουργός ότι η διεθνής αρχιτεκτονική εμπειρία είναι σε θέση να προσφέρει λύσεις για κάθε απαίτηση και κάθε γούστο. Αρκεί να υπάρχει η πολιτική θέληση ουσιαστικής ένταξης του έργου στο περιβάλλον - είτε φυσικό, είτε κοινωνικό, είτε πολιτισμικό. Αυτό υποδεικνύει και η κοινή λογική. Αυτό και η οικολογία».
