Στην έκθεση παρουσιάζονται 170 φωτογραφικά στιγμιότυπα-μαρτυρίες έμπειρων και καταξιωμένων φωτορεπόρτερ, οι οποίοι συνέλαβαν με τα δικά τους μάτια τα συναισθήματα, άλλοτε απόγνωσης και πόνου και άλλοτε προσμονής και ελπίδας, χιλιάδων προσφύγων που πέρασαν από τη χώρα μας σε αυτό το αναγκαστικό ταξίδι-δρόμο επιβίωσης.
Εγκαινιάζοντας την έκθεση, ο Πρόεδρος της Βουλής, αφού ευχαρίστησε την Ένωση Φωτορεπόρτερ γι’ αυτή «την πανευρωπαϊκής κλίμακας προσφορά», όπως χαρακτηριστικά είπε, ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Το συρματόπλεγμα πίσω από τις εικόνες είναι ενδεχομένως η απεικόνιση του αυτοεγκλωβισμού της Ευρώπης. Είναι αυτός ο αυτοεγκλωβισμός, ο οποίος για πάρα πολλούς, για χώρες ολόκληρες και ηγεσίες, ευτυχώς όχι για όλους, ευτυχώς όχι για τη μεγάλη πλειοψηφία του δικού μας, του ελληνικού λαού, οδηγεί σε μια πραγματική πλέον απεικόνιση της Ευρώπης-φρούριο απέναντι στους ανθρώπους κι απέναντι στις συνέπειες πολιτικών που τους οδήγησαν μακριά από τις εστίες τους. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί πλέον να αποκρυφθεί, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να μπει κάτω από οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Κι οτιδήποτε συμβαίνει που να θυμίζει την ανάγκη να ξεφύγει άμεσα η Ευρώπη από αυτόν τον αυτοεγκλωβισμό, που αφήνει απ’ έξω ανθρώπους, είναι θετικό, είναι μια συνεισφορά για το σήμερα και το αύριο αυτών των ανθρώπων που έρχονται από μια ευρύτατα αποσταθεροποιημένη περιοχή: από τη Μέση Ανατολή, από τη Βόρεια Αφρική. Δεν μπορεί να συνεχισθεί αυτή η κατάσταση, δεν μπορεί χώρες ολόκληρες που τους αναλογούν πολύ μεγάλα μερίδια ευθύνης και γι’ αυτή την κατάσταση, για το πώς αυτοί οι άνθρωποι μέσα από διαδικασίες και διεργασίες πολέμων, διενέξεων και συγκρούσεων απομακρύνονται απ’ τις εστίες τους, να σφυρίζουν αδιάφορα, να βάζουν τείχη, να κλείνουν σύνορα, ν’ απομονώνουν αυτούς τους ανθρώπους σε χώρες-hot spots, όπως υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή με δύο, τρία, τέσσερα, τεσσεράμισι εκατομμύρια σε καθεμία από αυτές σε μόνιμες προσφυγικές εγκαταστάσεις. Και βεβαίως δεν έχει κανένας δικαίωμα ή απόσειση και απόσυρση από την ευθύνη αυτού που συμβαίνει με τους χιλιάδες –είναι πάνω από πέντε με πεντέμισι χιλιάδες τον τελευταίο ένα με ενάμιση χρόνο– που δεν φτάσαν ποτέ στην Ευρώπη, που πνιγήκαν στα νερά της Μεσογείου και του Αιγαίου, δηλαδή που εγκλωβίστηκαν σε συμφωνίες τις οποίες τελικά δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν αυτοί οι οποίοι τις συνομολόγησαν. Ας αναλογιστούμε όλα αυτά, η έκθεση αυτή είναι βαθύτατα πολιτική, είναι βαθύτατα ανθρώπινη, ένα βαθύ αποτύπωμα του πολιτισμού και της οργής η οποία υπάρχει στο σημερινό κόσμο και καθημερινά προστίθενται θύματα ως αποτέλεσμα αυτής της ανεμπόδιστης διαλεκτικής των πολέμων και των συγκρούσεων σε όλη την αποσταθεροποιημένη αυτή περιοχή, αλλά πλέον και μέσα στην Ευρώπη. Όποιος θεωρεί ότι αυτά που γίνονται στο Ιράκ πριν από δεκαπέντε μέρες με 270 νεκρούς, στη Γαλλία, στη Νίκαια το τρίτο χτύπημα, μέσα στο ίδιο το Παρίσι με δεκάδες νεκρούς και αλλού, γεγονότα ασύμβατα, ασύμμετρα, άσχετα με όλη αυτή την κατάσταση, είναι ηθελημένα και εσκεμμένα βαθιά νυχτωμένος. Άρα λοιπόν, ας ενώσουμε όλοι τη συνειδητοποίησή μας, την άποψή μας για το τι πράγματι συμβαίνει. Ο ελληνικός λαός έδωσε και δίνει απτά δείγματα αλληλεγγύης, φιλίας, φιλοξενίας, έξω από κραυγές μίσους, ρατσισμού, ξενοφοβίας, είμαστε μέρος αυτού του λαού και τον εκπροσωπούμε. Εκπροσωπούμε αυτό το μέρος του λαού μας και είμαστε υποχρεωμένοι να κατασιγάζουμε τις αντίθετες φωνές που πάνε να ενωθούν με φωνές ρατσιστικές και ξενοφοβικές, με φωνές απάνθρωπες σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτή τη μάχη είμαστε παρόντες, είμαστε παρούσες. Τους επόμενους μήνες που αυτή η έκθεση θα μείνει εδώ, ας είναι ένα μικρό δείγμα με το οποίο θα έρθουνε σε επαφή και τα παιδιά μας, τα σχολεία που θα την επισκεφθούν. Θα είναι ένα ουσιαστικό βήμα, έτσι ώστε να πέσουν οι τοίχοι της απομόνωσης και της απόρριψης ανθρώπων στην ύστατη ανάγκη, αυτοί που δεν μπορούν πια να γυρίσουν πίσω να φιλοξενηθούν μαζικά στις ευρωπαϊκές χώρες και όπου αλλού, και ταυτόχρονα να υπάρξει ειρήνη, σταθερότητα, ανάπτυξη σε όλες αυτές τις περιοχές. Γιατί κανείς δεν θέλει να φύγει ακόμα και από την τελευταία άνυδρη τρύπα όπου γεννήθηκαν τα παιδιά του, για να μπει στην ταλαιπωρία να έρθει εδώ κοντά μας, εάν υπάρχει ειρήνη, σταθερότητα, προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Εκεί θα δοκιμαστούν λαοί, άνθρωποι, πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και αλλαχού. Εκεί είναι το στοίχημα για το άμεσο παρόν αλλά και μέλλον. Ας είμαστε παρόντες, μαζί με το λαό μας».
Η έκθεση παρουσιάζει φωτογραφικές καταγραφές έμπειρων και καταξιωμένων φωτορεπόρτερ, οι οποίοι συμμετείχαν με τον τρόπο τους, την ευαισθησία τους και τη ματιά τους στο αναγκαστικό ταξίδι –στον δρόμο της επιβίωσης– των προσφύγων και είναι οι: Χάρης Ακριβιάδης, Βασίλης Ασβεστόπουλος, Βασίλης Βερβερίδης, Χριστίνα Ζαχοπούλου, Αλέξανδρος Ζωντανός, Μιχάλης Καραγιάννης, Δημήτρης Καρβουντζής, Γιάννης Κολεσίδης, Ελένη Κουρή, Μάρω Κουρή, Ηλίας Κουτουλογένης, Μανόλης Λαγουτάρης, Γιάννης Λιάκος, Μάριος Λώλος, Στέλιος Ματσάγκος, Ανδριανός Μελτζάνης, Στέλιος Μισίνας, Παναγιώτης Μοσχανδρέου, Τατιάνα Μπόλαρη, Λεωνίδας Μπακόλας, Γιάννης Μπεχράκης, Ορέστης Παναγιώτου, Γεωργία Παναγοπούλου, Χρύσα Πανουσιάδου, Συμέλα Παντζαρτζή, Γιάννης Παπανίκος, Λευτέρης Πιταράκης, Αντώνης Πασβάντης, Μιχάλης Πατσούρας, Θανάσης Σταυράκης, Γρηγόρης Σιαμίδης, Στέλιος Στεφάνου, Δημήτρης Τοσίδης, Κωνσταντίνος Τσακαλίδης, Κώστας Τσιρώνης, Mehmet Ayhan, Andrea Bonetti, Hodo Oldi, Ghulamullah Habibi, Barda Mohammed, Youssef Badawi, Barda Mohammed, Atef Safadi.
Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 13 Νοεμβρίου 2016 και θα είναι ανοικτή στο κοινό (Αμαλίας 14, Σύνταγμα) κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή 09:00-16:00, Πέμπτη 09:00-20:00, Σάββατο και Κυριακή 10:00-15:00.
