Άνοιξαν το σπιτικό τους χθες Λαρισαίοι. Το τραπέζι στρώθηκε σαν να ήταν γιορτή. Τα παιδικά χαμόγελα κυριαρχούσαν. Μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης Εκπαιδευτικών για τους πρόσφυγες άνοιξαν τα σπίτια τους και τους υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκαλιές.
«Είναι πρόσφυγες που ζητούν άσυλο. Που επιθυμούν να ζήσουν σε σωστές συνθήκες και όχι στον λασπότοπο της ΡΟΚΑ», δηλώνει ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός Γιάννης Μπαμπανίκος για να προσθέσει, «με αυτή μας την κίνηση θέλουμε να δώσουμε το έναυσμα στην κοινωνία να δείξει την αλληλεγγύη της και να βγει πιο πάνω από το ανύπαρκτο κράτος. Να καταδικάσουμε τον πόλεμο στη Συρία που έχει ως θύματα τα μικρά παιδιά». Οι εκπαιδευτικοί Βάσω Κόκκα και Βαγγέλης Μπάκας δεν το σκέφτηκαν ούτε λεπτό να προτείνουν στην οικογένεια από τη Συρία να περάσει το κατώφλι του σπιτιού τους προκειμένου να τους προσφέρουν ένα ζεστό μπάνιο, μια κούπα τσάι, ένα μεσημεριανό τραπέζι. «Δεν μπορούμε να διδάσκουμε στα παιδιά Όμηρο και στην πράξη να μην κάνουμε τίποτα», αναφέρει η Βάσω για να προσθέσει ο Γιώργος Καλούμενος συνταξιούχος εκπαιδευτικός, «ειδικά εμείς που βρισκόμαστε στη Θεσσαλία, που ζούμε στη σκιά του Ολύμπου, στη σκιά του ξένιου Δία».
Η Naual με τον Munir είναι δώδεκα ετών, δίδυμα. Η μικρή δεν σταματά λεπτό να χαμογελά. «Αποκαλύπτει» ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει δημοσιογράφος. Ο αδερφός της πρόθυμος πάντα να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους γονείς του χαίρεται και εκείνος που έστω για λίγο άφησαν πίσω τους τη «ΡΟΚΑ». Η Rasha είναι φιλόλογος και ο σύζυγός της ο Esam χημικός μηχανικός, στόχος τους να φτάσουν στην Σουηδία εκεί που βρίσκεται ο αδερφός του Esam να ζήσουν σε ένα ειρηνικό περιβάλλον και «να κάνουμε άλλο ένα μωρό», όπως λέει η Rasha.
Το ταξίδι τους ξεκίνησε στις 29 Φεβρουαρίου, από τη Δαμασκό πλήρωσαν για να περάσουν στην Τουρκία και από εκεί πολύ σύντομα έφτασαν στη Σμύρνη, η συνέχεια είναι για τους περισσότερους γνωστή. Έφτασαν στη Χίο και εκεί ξεκίνησε ο δρόμος για τα σύνορα. Μέσα σε είκοσι μέρες ξόδεψαν περίπου 5.000 δολάρια. Η «ταρίφα» είναι η ίδια είτε για να περάσει ένας πρόσφυγας στην Τουρκία είτε για να φύγει από εκεί. Πλήρωναν και για να μπουν στη γείτονα χώρα και για να φύγουν. Η ανθρώπινη ζωή κοστολογείται στα 650 δολάρια. Επειδή τα παιδιά είναι μικρά δεν τα μετρούσαν για δύο αλλά για ενάμιση!
Από την Rasha και τον Esam ακουγόταν μόνο μια λέξη «ευχαριστώ». Ευχαριστούν για όλα. Για τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το ζεστό μπάνιο που κατάφεραν να κάνουν μετά από τόσες μέρες, την αγκαλιά, τα χαμόγελα. Αγαπούν τη Συρία όσο τίποτα στον κόσμο, λένε για τις ομορφιές της, την κουλτούρα της, το πόσο ειρηνικά ζούσαν στην πολυπολιτισμική τους κοινότητα. Στη συνέχεια ήρθε ο πόλεμος, οι ακρότητες. Το σπίτι τους βομβαρδίστηκε, έχασαν τη δουλειά τους και απελπισμένοι πια πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς. Τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα. Πονάει όταν φέρνει στο μυαλό της τον πόλεμο. Διστάζει να φωτογραφηθεί. Ακόμα φοβάται. Δεν εμπιστεύεται εύκολα.
Ο Esam βλέπει στην τηλεόραση ότι τα σύνορα έκλεισαν, δεν απελπίζεται πιστεύει ότι θα είναι για λίγο, μαθαίνει ότι έρχονται και άλλοι πρόσφυγες στο Κουτσόχερο. «Δεν θέλουμε να φύγουμε από τη ΡΟΚΑ», λέει κάνοντας γνωστή για ακόμα μια φορά τη θέση των Σύριων που βρίσκονται στον παραπάνω χώρο φιλοξενίας, «πρέπει να μείνουμε σε έναν χώρο που μπορούμε να βγαίνουμε και όχι σε ένα κλειστό κέντρο του στρατού».
Ανάλογη είναι η θέση και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Εκπαιδευτικών για τους πρόσφυγες, «θέλουμε να αποτρέψουμε τον εγκλεισμό των προσφύγων σε ένα γκέτο. Υπάρχουν πολυάριθμα ελεύθερα κτίρια σε όλους τους δήμους της περιοχής μας που μπορούν να τους φιλοξενήσουν. Όπως είναι τα άδεια και εγκαταλελειμμένα σχολεία», προτείνει ο κ. Μπαμπανίκος.
Στην πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών συμμετέχουν μαθητές και φοιτητές παιδαγωγικών σχολών. Οι δράσεις της επιτροπής είναι καθημερινές εκτός από το ζεστό γάλα που προσφέρουν το πρωί και το τσάι το βράδυ, μέχρι στιγμής έχουν κάνει προβολές κινουμένων σχεδίων για τα προσφυγόπουλα, ενώ αναμένονται συναυλίες από μαθητικά σχήματα και απογεύματα ζωγραφικής, όλα στον χώρο της «ΡΟΚΑ».
Ζωή Παρμάκη
