Του Δημ. Κατσανάκη
Κάποτε, στο εγγύς ή απώτερο παρελθόν ελάχιστη σημασία έχει, η δημοσιότητα υπήρξε η καθημερινότητά τους. Ένας τους λόγος αρκούσε για να συγκινήσει τα πλήθη και να κινητοποιήσει κοινωνικές ομάδες, να εμπνεύσει τον λαό για ένα καλύτερο αύριο. Αποφάσιζαν, έστω και αν η συνδρομή τους στις αποφάσεις είχαν διαφορετική βαρύτητα κάθε φορά, για τις τύχες της χώρας και απολάμβαναν, καταβάλλοντας πάντως και το ανάλογο τίμημα, τις τιμές και τη δόξα των επωνύμων της δημόσιας ζωής.
Σήμερα, που τα φώτα της ράμπας έχουν πέσει για τους ίδιους, ζουν μια ανθρώπινη φυσιολογική ζωή, όπως αυτή «των κοινών θνητών» συνεχίζουν όμως να ενδιαφέρονται για τις δημόσιες υποθέσεις και επιλέγουν να παρεμβαίνουν -αν και όποτε τους ζητηθεί- μακρυά από οποιεσδήποτε δεσμεύσεις μεταφέροντας τη συσσωρεμένη εμπειρία τους από τη διαχείριση και των πλέον δύσκολων, δυσεπίλυτων προβλημάτων.
Για τους τέως βουλευτές και ευρωβουλευτές φυσικά ο λόγος, οι περισσότεροι των οποίων δραστηριοποιούνται στην οικεία Ένωση, ταμίας της οποίας είναι πλέον μετά την πρόσφατη ανασυγκρότηση της διοίκησής της η Λαρισαία Βάσω Αλεξανδρίδου με πρόεδρο τον επί σειρά ετών βουλευτή και υπουργό των κυβερνήσεων της Ν.Δ. Κώστα Πυλαρινό.
Για ποιο λόγο να ενταχθεί ένας τέως βουλευτής ή ευρωβουλευτής στη συγκεκριμένη Ένωση είναι το πρώτο ερώτημα που καλείται να απαντήσει η Λαρισαία τέως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε κάποια ανάπαυλα στη Λάρισα καθώς μοιράζει τελευταία τον χρόνο της μεταξύ Καρίτσας και Λουξεμβούργου. «Μα για να συνεχίσουν να προσφέρουν στη δημόσια ζωή μεταφέροντας εμπειρίες και προτείνοντας λύσεις υπερκομματικές που έχει ανάγκη ο τόπος μας τούτες τις κρίσιμες ώρες μέσα από τη συμμετοχή τους στις Επιτροπές, που διεξάγουν έρευνες και εκπονούν μελέτες για το σύνολο των μεγάλων προβλημάτων της χώρας» απαντά χωρίς περιστροφές αναφερόμενη στα λαρισινά μέλη της Ένωσης Γιάννη και Νίκο Φλώρο, Νίκο Κατσαρό, Γιώργο Αδαμόπουλο, Θεόδωρο Στάθη, Γιάννη Καραμπάτσα, Νίκο Φαρμάκη, ολόκληρη η σύγχρονη πολιτική ζωή της Λάρισας δηλαδή, με εξαίρεση τους Γιώργο Σουφλιά και Φώτη Χατζημιχάλη, που δεν είναι μέλη της Ένωσης.
Η χρησιμότητα της τελευταίας επεκτείνεται και στην ανθρωπιστική διάσταση καθώς παρακολουθεί την πορεία όσων πρωτοστάτησαν ή συμμετείχαν στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά και των οικογενειών τους, όπως συμβαίνει με όλα τα ενεργά σωματεία. Τα παραδείγματα της παρέμβασης της Ένωσης για τη στήριξη των μελών της καθημερινά και πολλά. Όπως στην περίπτωση τέως βουλευτή, που παρενέβη σε Τράπεζα για να εξασφαλιστεί ευνοϊκότερη ρύθμιση χρεών και να αποτραπεί ο πλειστηριασμός του σπιτιού του ή ενός τέως βουλευτή της Κοζάνης τον οποίο ενίσχυσε οικονομικά για να εξασφαλίσει τα αναγκαία ιατρικά ανταλλακτικά για να συνεχίσει την αιμοκάθαρση, στην οποία υποβαλλόταν. Ή ακόμα και για τη συντήρηση της αείμνηστης Άννας Συνοδινού, που πέθανε πάμφτωχη σε γηροκομείο της Αθήνας...
Η Βάσω Αλεξανδρίδου απορρίπτει κάθε σκέψη ότι όλοι αυτοί οι πρώην μπορεί να αισθάνονται απόμαχοι, έστω της πολιτικής. «Είναι ενεργοί πολίτες και προσφέρουν όπου μπορούν και αμισθί εάν τους ζητηθεί...» τονίζει χαρακτηριστικά αναδεκνύοντας τα παραδείγματα των Θ. Στάθη και Κ. Μπουρδάρα, που συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην Εθνική Ασφαλιστική και τη Νομική Σχολή Αθηνών αντίστοιχα. Παραδέχεται ωστόσο πως «η πλειοψηφία των τέως βουλευτών δεν επιθυμεί να επανέλθει στα βουλευτικά έδρανα, ίσως για ηλικιακούς και όχι μόνο λόγους» αν και η ίδια δηλώνει πως ίσως να εξέταζε ένα τέτοιο ενδεχόμενο καθώς η θητεία της υπήρξε ελάχιστη –Ιούνιος 2011 μέχρι Απρίλιος 2012- και θα είχε να προσφέρει πολλά ακόμα στην ελληνική κοινωνία.
Μεταφέροντας τους προβληματισμούς στους κόλπους της Ένωσης θεωρεί το προσφυγικό, τo capital control στην οικονομία και τη φυγή της νέας γενιάς στο εξωτερικό, ως τα τρία μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ενώ δεν αποφεύγει να μιλήσει για τις ευθύνες των πρώην βουλευτών για τη σημερινή κατάσταση στην πολιτική και την οικονομία, την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, τη διαπλοκή και τη διαφθορά, που έχουν κυριαρχήσει στα πολιτικά στέκια δηλητηριάζοντας τη δημόσια ζωή του τόπου.
«Μας στενοχωρεί όλους, παλιούς και νέους βουλευτές, αυτή η απαξίωση των τελευταίων χρόνων. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει, να υπάρχουν άνθρωποι με τεράστια προσφορά και θυσίες σ’ αυτό τον τόπο και δυστυχώς να μην αναγνωρίζεται... Είναι αναγκαίες οι όποιες πρωτοβουλίες για να ανακτηθεί η χαμένη αξιοπιστία...» υποστηρίζει με πάθος και συμπληρώνει: «Όλοι αυτοί συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σύγχρονης Ελλάδας, συνέβαλαν στην προώθηση και στην εκτέλεση τεράστιων έργων έστω και έκαναν και λάθη. Εξαιτίας των λαθών δεν μπορεί να είναι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα...».
Όσο για τη διαφθορά και τη διαπλοκή μιλά για μεμονωμένα περιστατικά, που δεν αποτελούν τον κανόνα: «Τέτοια φαινόμενα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στην πολιτική, όπως και σε όλους τους χώρους. Αλλά αν μιλάμε συνεχώς για τους διαπλεκόμενους και τους διεφθαρμένους για να διαμορφώσουμε εικόνα για την πολιτική γιατί δεν μιλάμε και για πολιτικούς τεράστιου διαμετρήματος, όπως ο Βενιζέλος, ο Τρικούπης, ο Πλαστήρας, που έδωσαν ό,τι είχαν για την πατρίδα και πέθαναν πάμφτωχοι;».
Καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης το δημοσιογραφικό βλέμμα πέφτει στο τελευταίο τεύχος του ενημερωτικού δελτίου της Ένωσης και στις επισημάνσεις για τη «φθορά και τη διαφθορά» ανάμεσα στο πλούσιο πληροφοριακό υλικό για τις δραστηριότητες των τέως βουλευτών και ευρωβουλευτών.
«Εδώ και αρκετά χρόνια διανύουμε την εποχή της φθοράς και της διαφθοράς. Και τα δύο αυτά, είναι δομικά στοιχεία της παρακμής μας. Φθορά αξιών και συμπεριφορών. Αποδυνάμωση προοδευτική, ακόμη και του... φιλότιμου και της αλληλεγγύης! Στον τομέα της διαφθοράς, μιμούμαστε (τα τελευταία χρόνια) τους ασυναγώνιστους δυτικούς αρχιμάστορες της διαφθοράς. Κατάντημα, που μας γεμίζει οργή και θλίψη. Η προσπάθεια για το σταμάτημα αυτής της πτώσης χρειάζεται την πανστρατιά της κοινωνίας μας. Των φορέων της και των ταγών της. Κάτι τέτοιο δεν είναι δυστυχώς ορατό στις ημέρες μας, όμως είναι ζωτική ανάγκη να δούμε να υλοποιείται μια ισχυρή πανεθνική αντίσταση, αν θέλουμε αυτός ο Λαός και αυτό το Κράτος να επιβιώσουν».
Οι επισημάνσεις βρίσουν απόλυτα σύμφωνη τη συνομιλήτριά μας, η οποία στο κτίριο της Καραγιώργη Σερβίας, όπου στεγάζεται η Ένωση, βρήκε μια αξιόλογη πολιτική στέγη χωρίς ωστόσο να έχει σταματήσει να παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις στον κομματικό της χώρο, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, και τις προσπάθειες για την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς.
